Zomerse onweerbuien

De hele dag was het mooi weer tot het aan het einde van de middag volledig dicht trok. De temperatuur was goed en ik wilde tot het einde toe lekker buiten blijven.

Opmerkelijk vond ik het geluid en de reacties van mensen om me heen, zodra de lucht zich leek de vullen met electronische deeltjes. Vooral aan mijn buur(t)-kinderen bemerkte ik een zekere gespannenheid, alsof ook zij van binnen trilden en op het punt stonden vonken te spuwen.

Natuurlijk, we hebben de laatste tijd veel regen gehad en ook ik was het een beetje zat, maar zo'n heerlijke zomerse onweerbui aan het einde van een warme dag, dat ervaar ik als een kadootje. Een prachtig schouwspel, vooral als het achter elkaar licht en de donder je tegemoet rolt.

Op zulke momenten heb ik een enorm ontzag voor het natuurgeweld dat zo maar ineens boven je hoofd samenpakt. 

Foto: Marco de Swart - onweer boven Rotterdam

Ik kan er zo van genieten.... al moet ik wel genoeg seconden tussen de donderslagen en de flitsen kunnen tellen. Als het onweer TE dichtbij komt, dan overspoelt mij een kinderlijke angst... want stel dat je geraakt wordt. 

Mijn vader vertelde ooit dat hij getuige is geweest van een bolbliksem. Een inslag van bliksem dat over electriciteitskabels doorrolt en uiteindelijk de voordeur van een huis binnen komt en aan de andere kant er weer uit rolt. Ik heb geen idee of hij dit uit zijn grote duim gezogen heeft of dat hij werkelijk iets dergelijks heeft gemaakt. Ik was klein en geloofde in die tijd alles wat hij vertelde.....

Van mijn (ex-)schoonvader hoorde ik verhalen van inslag in de omgeving van de rivier De Merwede, waar hij zich op dat moment bevond. Volgens zijn zeggen werd hij, door de druk, tegen een muur geklemd. Dit soort verhalen heeft mij altijd weten te boeien.

Ik ben werkelijk gefascineerd door zulke verhalen, zoals ik ook gefascineerd ben door al het andere natuurgeweld. Vulkaanuitbarstingen, tornado's en ruige zeeën. Al denk ik liever niet aan het leed en puinhoop dat dit alles teweeg brengt.

Niet alleen heb ik een onweer-tik - want ik ga gerust buiten, in de regen staan kijken naar de samenpakkende wolken en de flitsen op de achtergrond. Ik ben ook een fan om met windkracht (wat zullen we zeggen) zes, zeven of acht naar de kust te rijden. We nemen droge kleding mee. Het lopen in de wind, over het laatste stukje strand... Niks mooiers dan dat. (Zolang het veilig is om dit te doen).

Ik heb respect en ontzag voor Moeder Natuur. Het is haar manier om te grommen en uit te blazen om weer met nieuw geduld te dragen wat men hier op deze aardkloot zoal met haar uitspookt. Want laten we wel wezen, een groot deel van het natuurgeweld en het bijbehorende leed kan voorkomen worden, als wij beter met onze verantwoordelijkheden om zouden gaan.

Vooralsnog blijf ik genieten van het onweer, dat ons deze zomer met gulle hand gegeven word.