donderdag 2 augustus 2012

De geschiedenis herhaalt zich...



Een paar dagen geleden ging de telefoon... Ik hoorde haar opgewonden stem aan de andere kant van de lijn. Mijn 'kleine' nichtje, die zo nu en dan, samen met haar broertje, een weekendje komt logeren, riep mij vrolijk toe.  'Hooooi!'...

Ik was verrast, want meestal belt haar moeder en hoor ik haar op de achtergrond zeggen wat haar moeder voor haar herhaalt, maar deze keer wilde ze mij zelf spreken.

Met de hoorn in mijn rechterhand, probeerde ik links mijn mobiel te pakken om mijn agenda te openen. Het is zomervakantie en ik verwachtte de vraag of ze in de komende weken weer zouden mogen komen logeren.

Maar.... kleine meisjes worden groot. Hier spelen ze nog met potloden, scharen, stempels en lintjes en vervolgens hebben ze andere dingen aan haar hoofd.
Giechelend kwam het hoge woord eruit: 'Zou u met mij naar het concert van Justin Bieber willen gaan? Het concert is april 2013 in Arnhem... ratel... ratel...ratel. Ik wil vanavond kaartjes bestellen... '

Mijn mond viel open van verbazing... maar lang hoefde ik niet te denken. 'Ja, natuurlijk ga ik met jou mee naar Justin Bieber'. Mijn antwoord bracht nog meer opwinding met zich mee en ik moest in stilte lachen om haar.




Ik gleed even terug in de tijd. Net zelf elf jaar en helemaal in de ban van Donny Osmond. Ik ken het gevoel nog, die kriebel in je buik... In die tijd stonden hij en zijn broers regelmatig in het programma 'Toppop' en mijn vriendinnetje en ik konden er maar geen genoeg van krijgen.

Elke nieuwe single, elke nieuwe LP, elk popblad... Ik had ze zo graag allemaal willen kopen, maar mijn zakgeld was niet toereikend.

Ik kon mijn oren niet geloven toen mijn vriendinnetje vertelde dat zij naar het concert in Leiden mocht gaan van haar ouders.... Ik had zo graag mee willen gaan, maar dit was niet voor mij weggelegd.

Uiteindelijk heeft het bijna veertig jaar geduurd voordat ik mijn idool, weliswaar als volwassen vrouw, maar met dezelfde kriebel in mijn buik, hem de hand mocht schudden.




Het zal nog een maand of acht/negen duren voordat de droom van mijn nichtje in vervulling zal gaan. We gaan er een leuke dag van maken, dat is een ding wat zeker is. Ik kijk er ook echt naar uit.

Ik denk dat ik wel wat weemoedig naar haar zal kijken en genieten van haar sprankelende ogen tijdens het concert. Haar zenuwachtigheid aan de tijd vooraf. Ze zal niet kunnen eten, dat staat vast.. erg lastig zo'n kriebel in je buik. En daar zit de weemoed... want die kriebel in mijn buik... nee, die tijd is voorbij!

Geen opmerkingen: