Wat leken de moeders uit mijn kindertijd oud!
Komt dit, omdat ik als kleine meid naar hen opkeek en vond ik dat, net als mijn nichtje van deze tijd, de leeftijd van 25 of 30 al te oud? Of komt het omdat de moeders van toen geen mode-ontwerpers kenden zoals Eileen Fisher?
Eileen Fisher, zelf 58 jaar, nam haar visie op om elegante en tevens comfortabele kleding te maken en zette dit om in een succesvol bedrijf.
Eileen viel echt op in de media, omdat ze voor haar advertenties niet de gebruikelijke modellen inzette, maar zij koos vrouwen van 30, 40, 50 en zelfs 60 jaar oud. Haar modellen gebruikte weinig make-up, zagen er heel natuurlijk uit, net zoals de vrouwen voor wie de kleding bedoeld was. Een uniek concept.
Vrouwen van nu lijken zoveel meer bewuster. In mijn belevingswereld zo veel energieker en van veel markten thuis. Ik doel dan niet alleen op vrouwen die carrière maken of gemaakt hebben. In mijn klein hoekje van de wereld hebben vrouwen bewust gekozen om thuis te zijn en voor hun kinderen te zorgen en toch zijn zij allen bijzonder ontwikkeld en wereldwijs.
Mijn moeder was een ontwikkelde vrouw. Ze was, in menig opzicht, de tijd ver vooruit. En toch als ik mezelf met mijn moeder vergelijk, dan is er alsnog een wereld van verschil. Toen mijn moeder 'the big 50' gepasseerd was, begon ze al langzaam te denken aan het pensioen van mijn vader en werden haar dagen langzaam maar zeker desgelijks ingericht. Vanaf het moment dat mijn vader met pensioen thuis kwam, zag ik hen in een paar jaar tijd grijs en gebrekkig worden.
Pensioen op die leeftijd, zit er voor ons niet in. Mijn hubbie en ik hebben zeker nog z'n vijftien jaar voor de boeg - en als ik de regering mag geloven, dan komen daar nog wel wat jaartjes bij.
Met dit alles in mijn vizier - vindt u het dan niet raar dat ik wekelijks -tig sollicitaties verstuur waarop men mij (weliswaar niet rechtstreeks, want dan overtreedt men de wet van discriminatie) doodleuk vertelt dat zij liever meisjes van 18 willen hebben met 30 jaar ervaring? Met andere woorden dat men mij te oud vindt? Dat wil zeggen ALS ik al een antwoord krijg. 'Vroeger' kreeg men tenminste nog een standaard-afwijzing, maar tegenwoordig hoor je van veel bedrijven geen eens meer dat je bent afgewezen.
Het is voor mij een hard gelag - ik heb nog nooit van mijn leven meer dan tien brieven hoeven te schrijven, eer ik ergens werd uitgenodigd voor een gesprek. Ik ben nu in zes maanden tijd nog niet één keer uitgenodigd.
Niet dat ik er last van heb. Ik bedoel, ik verveel me geen minuut. Doe hier of daar wat 'vrijwilligerswerk' en doe dingen die ik in geen jaren meer heb kunnen doen.
Ik hoop binnen twee jaar voor mezelf te kunnen beginnen, zodra ik wat verder gevorderd ben met mijn studie, maar het zou fijn zijn als ik mezelf tot die tijd zou kunnen bedruipen en dat de maatschappij niet meer voor mijn levensonderhoud zou hoeven op te draaien.
Ik weiger mezelf te zien als 'afgeschreven', zoals men op internet vaak schrijft over 50-jarige werkzoekenden. Ik weet wat ik te bieden heb, op allerlei terrein. Zij die mij in dienst nemen, kunnen ervan verzekerd zijn dat ik niet binnen enkele jaren zwanger wordt; ik hoef ook geen vrij te nemen (of me ziek te melden) omdat mijn kinderen ziek zijn, want die zijn al het huis uit. Ik kan ook makkelijk langer werken dan de geplande acht uur, zo nodig, want er zijn geen kinderen die van school gehaald of naar school gebracht moeten worden. En vakanties in de maanden juli of augustus? Ik dacht het niet!
En zo kan nog wel wat punten opnoemen....
Het enige dat men voor lief zal moeten nemen is dat men voor kwaliteit en ervaring betaalt, maar ja.... we leven in Holland he? En we benne zuunig...! Maar beste directie, misschien bezuinigt u wel op de verkeerde dingen en heeft u toch niet op het juiste paard gewed...
Zou zo maar kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten