Vanochtend keek ik naar buiten en ik dacht maar aan een ding... lekker de natuur in.
Hubbie en ik kunnen, als we dat willen, een hecht team vormen, zonder dat we elkaar veel hoeven te vertellen. Hij zette de fietsen op de auto; ik maakte, na een snelle douche, het ontbijt klaar. Hij zorgt voor het ' natje en droogje' voor onderweg en ik zorg dat we beiden o.a. onze zonnebril niet vergeten. Binnen een zucht zaten we aan tafel.
Onder het ontbijt stippelde we onze route uit en zo vertrokken we naar Kinderdijk. Zoals in ander logjes al vermeld. Ik woon al jaren in deze omgeving en ik heb nog nooit echt naar het Nederlandse schoon omgekeken. Onder het mom van 'te weinig tijd' en of omdat onze ondernemingszin ons naar warmere of omringende landen voerde. Het gras lijkt altijd groener in het buitenland.
Fietsen op de paden van Kinderdijk is nu nog gratis. Volgend jaar wordt het een 'echte' toeristische attractie en kan je als Nederlander geen voet of fiets meer zetten in de omgeving van de molens. Voortaan zul je er 'entree' moeten betalen.
Het weer was heerlijk. Echt fietsweer. De wind blies een zacht briesje en de zon was net warm genoeg om er een tintje van op te doen. Aan de lucht wat donderkoppies van wolken. Echt fietsweer. We boften vandaag toch maar weer even!
Een prachtgezicht... al die molens op een rij. Hollandser kan haast niet... We hadden geen behoefte om de molens te bezoeken, zoals de meeste toeristen deden. Vandaag wilden we gewoon lekker in de natuur zijn. Genieten van de blauwe lucht, het water en de beweging. Vooral dit laatste - hubbie uitdagen om de fiets in een hogere versnelling te zetten om even het luie zweet er uit te persen. Zolang er geen fotograferende Japanners of Amerikaanse gezinnen, die voor het eerst op een fiets zitten, voor je heb, ging dat prima. Het voelde goed!
Op de terugweg draaiden de molens op volle toeren. Het was een lust om naar te kijken. Ik probeerde me een voorstelling te maken hoe dit 50 of 100 jaar geleden eruit heeft moeten zien (zonder toeristen). Terwijl ik naar een draaiende molen stond te kijken, besefte ik hoeveel rust hiervan uit ging.
Honderd jaar geleden had ik hier vast in het gras gelegen, kijkend naar de wolken, grassprietje in mijn mond en luisterend naar het bewegen van de ronddraaiende wieken... volledig ontspannen..!
1 opmerking:
100 jaar geleden had je absoluut geen tijd om op je rug naar de molens te kijken! Er moest gewerkt worden vanaf een jaar of tien, mannen, vrouwen en kinderen. <je werkte 10, 12 uur op een dag, zes dagen per week zonder vakantie. 100 jaar geleden was je op jouw leeftijd een stokoude vrouw met een kromme rug. Wat ben ik blij dat we in deze tijd leven!
Een reactie posten