Terug in de schoolbanken..

Psychodidact, Waalwijk

Eind jaren '70. Na een gesprek met een wat oudere vriend, gaf hij mij een boek te leen. Ik ben de naam van de schrijver vergeten en de titel herinner ik me ook niet meer. De inhoud is echter blijven hangen. 

Zelf net 16 of 17 jaar oud, raakte ik onder de indruk van het autobiografische verhaal van een 50-jarige gescheiden vrouw, die ondanks het drukke bestaan van haar gezin, besluit om (opnieuw) een opleiding te volgen. Ze vertelt over haar onzekerheden, haar financiële problemen, de gevolgen voor het gezin, dat niet altijd reilt en zeilt zoals zij het zou willen en het feit dat ze door mede-studenten, die zoveel jonger zijn dan zij, niet geaccepteerd wordt. Maar ondanks alles haalt ze in vier jaar tijd haar HBO-diploma. Ik was destijds onder de indruk van het doorzettingsvermogen van deze 'oude vrouw'. Een vrouw, wel zo oud als mijn moeder... die terug ging naar de schoolbanken. Wow!

Wat ik niet had kunnen vermoeden was dat ik zelf, ook op 50-jarige leeftijd, terug zou gaan naar diezelfde schoolbanken. Vandaag stond ik in de startblokken. Nu de BASIC-opleiding achter de rug is, begon ik met frisse moed aan de PROFESSIONAL opleiding van Psychodidact. Mijn omstandigheden zijn echter veel gunstiger dan de hierboven vermelde schrijfster. Als ik naar mijn mede-studenten kijk, ben ik niet de enige die op latere leeftijd besluit nog een studie te volgen. Mijn hubbie steunt mij en mijn kinderen zijn de deur uit. 

Er is echter een deel wat we wel overeenkomen... de onzekerheid. Het is meer dan 20 jaar geleden dat ik voor het laatst een tentamen of een examen heb gedaan. Hoewel ik regelmatig mijn neus in boeken steek, ben ik vergeten hoe ik stomweg stof uit mijn hoofd moet leren. Ik ben vergeten welke discipline het teweeg brengt om te plannen en zelfstandig aan de slag te gaan. Elke inspanning voelt aan alsof er opnieuw linken gelegd worden (paden worden gecreëerd). Het voelt als een ongebruikte spier die gedwongen wordt om weer te rekken. Alles voelt nieuw en de vraag rijst 'Kan ik dit wel aan?' Mijn oude, vertrouwde saboteur fluistert graag in mijn oor 'Dit ga je niet redden!', terwijl ik donders goed weet dat dit duveltje graag in zijn comfort-zone blijft zitten en alles wat nieuw is met argus-ogen bekijkt. Ik hou mezelf voor dat ik niet voor niets als 'student' daar zit. Als alles gesneden koek zou zijn, zou ik weinig nieuws meer leren. 

Het is een uitdaging... maar een o, zo leuke uitdaging. Ik heb altijd al een bijzondere interesse gehad voor de psyche van de mens. Veel gelezen ook, maar nooit tot de beslissing kunnen komen om er mijn werk van te maken. Jammer, ik had wat ik nu weet en wat ik nu doe, graag tien jaar eerder willen weten en doen. 

Ik geniet... ik geniet van de lessen, het commentaar van mijn mede-studenten, de boeken, de uitdagende opdrachten. Blijkbaar is de tijd er nu rijp voor. 


Ik ben misschien een laatbloeier... maar ach, laatbloeiers geven kleur aan de herfst.