In de afgelopen tijd heb ik geleerd om wat vaker een 'Zen-gevoel' te creëren. Een van de manieren is gaten in je agenda te plannen, waardoor je wat meer ruimte maakt voor jezelf. Een ruimte om even 'los te laten', even de tijd te kunnen nemen om te evalueren en nieuwe prioriteiten te stellen.
Het werkt. Niet alleen komt je brein even tot rust, maar je energielevel krijgt ook weer een nieuwe boost, waardoor je in staat bent, ondanks de genomen rustperiode, meer in een bepaalde periode 'af te werken'.
Toch betrap ik me er soms op dat ik mezelf onbewust als Superwoman bestempel en dat ik weer tegen veel zaken 'ja' zeg, vol enthousiasme, om later tot de ontdekking te komen dat mijn agenda onder druk komt te staan, met als gevolg dat het 'Zen-gevoel' ver te zoeken is. Waar zijn die gaten? Waar is die ruimte om uit te blazen?
Ik merk, nu ik weer studeer, dat ik wat gedisciplineerder om moet gaan met mijn tijd. Een week is zo voorbij en niets is zo vervelend dan tot de ontdekking te moeten komen dat de boeken nog niet open zijn geweest of dat mijn aantekeningen nog niet verwerkt zijn. Hierdoor heb ik mijn prioriteiten toch echt weer opnieuw moeten verleggen. Wat tevens inhoudt dat er misschien wat minder tijd is om zoveel te schrijven.
Echter, er is een prioriteit waar niemand aan kan tornen en dat is mijn kleine meid, mijn kleindochter.
Vandaag was ze hier en ik kon merken dat ze zich niet zo heel erg lekker voelde. Er kwam in de ochtenduren geen boe of bah uit haar mondje (al haalde ze 's middags de schade in!). Ook het lachen kon er moeilijk af, behalve toen ze een enorme poepbroek geproduceerd had en ik haar op de commode legde om haar te verschonen. Zou een kind van haar leeftijd al weten wat leedvermaak inhoudt?
Oppassen op mijn kleine meid houdt in dat je niet/nauwelijks aan andere zaken toe komt. De dag staat in het teken van haar ritme. Voor mij betekent zo'n oppasmoment ruimte... een witte blok in mijn agenda.. een Zen-moment, maar dan weer even heel anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten