Mijn maag maakte vanochtend een lichte golfbeweging. Hmm.. ik voelde me wat zenuwachtig of was het opwinding? Wat vlinders die onrustig heen en weer vlogen...
De reden van mijn opwinding was dat ik haar weer zou zien. We kennen een lange, lange geschiedenis. Onze wortels reiken inmiddels al diep in de grond en onze takken zijn met elkaar verweven. En hoewel we elkaar zeker zo'n 20 jaar niet meer hebben gezien, voelt het toch als vertrouwd.
Ik was 16 of 17 toen we elkaar leerde kennen door middel van correspondentie. Onze gemeenschappelijke deler was een popartiest, waar we beiden helemaal idolaat van waren. We deelden wat foto's uit popbladen met elkaar en we hielden elkaar op de hoogte van de laatste nieuwtjes.
Op 18-jarige leeftijd nam ik deel aan een Jong Volwassenkamp van de Kerk, waar ik nauwelijks mensen kende en ik nodigde A. uit om met mij mee te gaan. Heel spontaan, reageerde ze met een bevestigend antwoord en zo kregen we de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen.
A., op dat moment nog geen lid van de Kerk, wilde na dit kamp de Kerk onderzoeken. Heeft in deze periode een zendeling leren kennen en blijkbaar waren de vonken hier of daar wat overgeslagen, want niet lang nadat de zendeling huiswaarts gekeerd was, vertrok A. naar Amerika en is getrouwd met de man van haar dromen.
In het begin hadden we regelmatig contact met elkaar, maar door de drukte van onze gezinnen raakten we elkaar een beetje uit het oog. Nu hebben A. en ik een gemeenschappelijke vriendin en zij blijkt de spil van onze vriendschap. Een soort 'lijm', dat ook al zagen en hoorden we niet veel van elkaar - onze gemeenschappelijke vriendin zorgde ervoor dat ze we wel van elkaar op de hoogte bleven. Ook in de tijd toen ik wat minder actief was.
En daar was ze dan.... vandaag om 10.30 uur op het station in Zwijndrecht. Bij de eerste knuffel voelde ik het al... Alsof er geen tijd verstreken was! Ze was nog steeds A. zoals ik haar voor het laatst gezien had. Niets veranderd...!!
O, het was heerlijk om samen met elkaar te babbelen over onze ervaringen. Over alles wat ons bezig houdt, waar we nog warm voor lopen.. en we zijn het beiden eens.. we zijn allebei nog steeds idolaat.. maar nu gaat het over onze kleinkinderen!
Nee, ze was niet veranderd. Wellicht allebei wat ouder geworden, wijzer geworden, maar nog steeds dezelfde maatjes van toen.
Wat een heerlijke dag. Hij ging eigenlijk veel te snel voorbij. We hebben veel gepraat, maar ik heb het gevoel dat we nog steeds niet zijn uitgepraat.
Afscheid nemen is nooit leuk, maar het was een afscheid met een belofte. Ik hoop haar snel weer te zien.
's Avonds, voordat ik mijn ogen sloot, heb ik even naar boven gekeken. Ik ben we bewust van de zegeningen die mijn leven rijk is en met een knipoog liet ik Hem weten dat zij daar een van is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten