Vandaag hebben we de eerste verjaardag gevierd van mijn kleindochter. Een geweldig moment.
Ik kan me de dag van haar geboorte nog zo goed herinneren. De stem van mijn zoon aan de telefoon, trots en vol emotie, want hij was vader geworden van een dochter. Ik kan me herinneren dat ik mezelf nog niet zo goed kon zien als oma, maar ik kon niet wachten om de nieuwe aanwinst te bewonderen.
Ik kan me herinneren dat ik eerst naar mijn schoondochter ben gegaan om me te vergewissen dat het goed ging met haar, om vervolgens een kijkje te gaan nemen in de couveuse. En daar gebeurde iets wonderbaarlijks.
Toen ik haar neusje zag, haar kleine vingers en een haast bekend trekje in haar gezicht, ging er een kleine wervelstorm door me heen. 'Ik ben oma!'.
De afstand beperkte mij om haar vaak te kunnen zien, waardoor onze band niet echt de gelegenheid zou krijgen om te kunnen groeien. Maar daar kwam al snel verandering in.
En nu zijn we een jaar verder. Veel mensen kwamen Lisa feliciteren met haar eerste verjaardag. In de tuin strekte ze vandaag haar armpjes naar mij uit. Een teken van vertrouwen. Ik besefte dat ik een jaar geleden nooit had durven dromen dat ik zulke intense gevoelens ervaar voor dit kleine mensje. So precious!
We begonnen met het tellen van dagen. Dat werden weken en voordat we het wisten spraken we over maanden..... Zo klein als ze was en zo serieus, haast wereldwijs keek ze uit haar ogen, zo ondeugend is ze nu en leerde ze in de afgelopen weken al haar eerste stapjes (aan de hand).
Vanavond keek ik even in de spiegel en mijn gedachten gingen uit naar hoe Lisa zou zijn als we haar 'sweet 16' gaan vieren. Dat is over 15 jaar... dan ben ik al bijna gepensioneerd! En maak ik een eventuele volgende generatie mee - dan ben ik al 70!
Op dat moment keek ik de andere kant uit... laten we daar nou nog maar even mee wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten