Ik voel dat hier mijn passie ligt. Ik word blij van wat ik hoor tijdens de college-uren, van wat ik bestudeer en van wat ik daarnaast nog lees. Het is maar net wat mijn zusje tegen me zei, toen ik haar liet weten dat ik er ook momenten zijn dat ik twijfel over mijn kunnen... 'Annelies, dit is wat je altijd al hebt willen doen. Geniet er nu maar gewoon van!'
Iedere keer als ik 's avonds laat terug kom van Waalwijk, ben ik moe, maar opnieuw vervuld van de lesstof. Zo ook vanavond. Een van de onderwerpen heeft mij geraakt en ik wens, via internet, wat meer informatie in te winnen. Ik vind op internet een seminar van dr. Tronick, waarin hij zijn 'Still-face-experiment' wat nader uitlegt.
Wat hij tijdens dit experiment doet is een moeder met haar baby laten spelen om vervolgens de moeder de opdracht te geven een neutraal gezicht 'op te zetten' en dus niet meer op de baby te reageren, alsof ze in gedachten is en haar kind niet meer ziet. De reactie van de baby is uitermate zielig. Ze haalt alles uit de kast om contact met haar mama te maken, maar als dit niet lukt, reageert haar lijfje. Haar eten komt naar boven (terwijl ze normaal nooit spuugt), ze krijgt de hik en je kan aan alles zien dat het kind zich erg ongemakkelijk voelt en uiteindelijk barst ze dan ook in huilen uit.
Tronick vertelt erbij dat als de moeder weer contact legt met haar baby dat dit experiment door de baby verwerkt wordt als een nieuw leerproces. Het wordt pas 'ugly' als er geen herstel meer plaats vindt.
Wat een stress voor zo'n klein wezentje... dat wil je als moeder toch niet?
Ik vroeg mij af of een strak gezicht; een gezicht zonder glimlach, zo'n zelfde effect ook heeft op volwassenen. In eerste instantie bedacht ik dat wij als volwassenen natuurlijk al geleerd hebben, dat er altijd wel weer zon komt na een regenbui en dat wij er niet zo gestressed van zullen raken. Om vervolgens tot de conclusie te moeten komen dat een mat gezicht, een overspannen gezicht, een gezicht zonder glimlach wel degelijk iets met ons doet.
Of erger nog, volwassenen schieten in de stress als ze het gevoel hebben dat ze genegeerd worden. En zolang de situatie zich hersteld, is er niets aan de hand en 'dansen' ze rustig verder, maar wat als het gevoel blijft? Wat als ze genegeerd worden en als de situatie zo blijft? Menig psycholoog zal verhalen kunnen vertellen over cliënten die zulk een situatie op zijn/haar werk ervaren.
Als een mat gezicht zo'n effect heeft, wat zal een glimlach dan teweeg brengen in je omgeving? Niet alleen maakt dat een glimlach op je gezicht stofjes in je eigen hersenen doet verschijnen, waardoor je jezelf gelukkiger voelt, maar het heeft tevens veel invloed op een ander.
Met dit in mijn achterhoofd heb ik besloten om mijn glimlach wat meer in te zetten. Het is zo'n simpele manier om bij te dragen aan het geluk van een ander... dat noem ik pas dienstbetoon; dienstbetoon op de meest makkelijke manier!!
Informatie: You Tube: Dr. Tronick - Interactional Synchrony
Geen opmerkingen:
Een reactie posten