Ik heb haar een paar weken moeten missen, onze kleine meid. Ze was samen met papa en mama op vakantie. Het was duidelijk te merken dat zo'n periode van een paar weken best wel lang is voor haar, want bij binnenkomst keek ze wat onwennig rond.
Wat later zag je herkenning in haar oogjes, zoals bijvoorbeeld de ketting die ik draag en waar ze altijd even mee speelt als ik haar op mijn arm heb. De windvanger bij de trap en natuurlijk... toen de poezen haar kwamen begroeten, kwam er een grote lach op haar gezicht.
Ikzelf moest ook even twee keer kijken. Ze leek gegroeid, haar haartjes krullen en wat zag ik toen ze lachtte? Twee nieuwe tandjes erbij.. , wat de stand van haar lippen enigszins veranderd heeft.
Waar we allebei enorm van genieten is het buiten wandelen. Voor mij is het goed, want de extra beweging... nou ja, je weet wel... die extra kilo's.... en voor haar is het goed om wat extra vitaminientjes op te doen en behalve de stimulering van haar interesse in de natuur en omgeving, is het voor haar zo rustgevend, dat ze soms voor langere tijd slaapt.
Zo ook vandaag - heel relaxed, benen wijd, waarvan een been buiten de wandelwagen bungelde - was madammeke in een diepe slaap gevallen. Mensen reageerden met ah's en een lach als ze haar zagen liggen.
De buitenlucht had haar goed gedaan en bij thuiskomst was er dan ook de vraag naar een boterham en een bekertje melk. Het zou haar eerste kennismaking zijn met appelstroop.... en dat hebben we geweten!
Niet alleen verraadde haar gezicht wat ze er van vond, maar geen een stukje heeft de maag weten te bereiken. In een mum van tijd was haar kinderstoel omringd met kleine brokjes brood, die linea recta uitgespuugd werden. Ook brood zonder appelstroop was niet meer welkom.
Oma is echter niet voor een gat te vangen. Samen op de bank, voorlezen uit een boekje - haar favoriete moment - vergat ze haar 'appelstroop-verdediging' en kauwde ze genoegzaam op een korst brood. En zo komt ze niets tekort.
Niet alleen verraadde haar gezicht wat ze er van vond, maar geen een stukje heeft de maag weten te bereiken. In een mum van tijd was haar kinderstoel omringd met kleine brokjes brood, die linea recta uitgespuugd werden. Ook brood zonder appelstroop was niet meer welkom.
Oma is echter niet voor een gat te vangen. Samen op de bank, voorlezen uit een boekje - haar favoriete moment - vergat ze haar 'appelstroop-verdediging' en kauwde ze genoegzaam op een korst brood. En zo komt ze niets tekort.
De dagen met mijn kleinkind gaan zo snel voorbij. En het blijft genieten..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten