Terug in de schoolbanken..

Psychodidact, Waalwijk

Eind jaren '70. Na een gesprek met een wat oudere vriend, gaf hij mij een boek te leen. Ik ben de naam van de schrijver vergeten en de titel herinner ik me ook niet meer. De inhoud is echter blijven hangen. 

Zelf net 16 of 17 jaar oud, raakte ik onder de indruk van het autobiografische verhaal van een 50-jarige gescheiden vrouw, die ondanks het drukke bestaan van haar gezin, besluit om (opnieuw) een opleiding te volgen. Ze vertelt over haar onzekerheden, haar financiële problemen, de gevolgen voor het gezin, dat niet altijd reilt en zeilt zoals zij het zou willen en het feit dat ze door mede-studenten, die zoveel jonger zijn dan zij, niet geaccepteerd wordt. Maar ondanks alles haalt ze in vier jaar tijd haar HBO-diploma. Ik was destijds onder de indruk van het doorzettingsvermogen van deze 'oude vrouw'. Een vrouw, wel zo oud als mijn moeder... die terug ging naar de schoolbanken. Wow!

Wat ik niet had kunnen vermoeden was dat ik zelf, ook op 50-jarige leeftijd, terug zou gaan naar diezelfde schoolbanken. Vandaag stond ik in de startblokken. Nu de BASIC-opleiding achter de rug is, begon ik met frisse moed aan de PROFESSIONAL opleiding van Psychodidact. Mijn omstandigheden zijn echter veel gunstiger dan de hierboven vermelde schrijfster. Als ik naar mijn mede-studenten kijk, ben ik niet de enige die op latere leeftijd besluit nog een studie te volgen. Mijn hubbie steunt mij en mijn kinderen zijn de deur uit. 

Er is echter een deel wat we wel overeenkomen... de onzekerheid. Het is meer dan 20 jaar geleden dat ik voor het laatst een tentamen of een examen heb gedaan. Hoewel ik regelmatig mijn neus in boeken steek, ben ik vergeten hoe ik stomweg stof uit mijn hoofd moet leren. Ik ben vergeten welke discipline het teweeg brengt om te plannen en zelfstandig aan de slag te gaan. Elke inspanning voelt aan alsof er opnieuw linken gelegd worden (paden worden gecreëerd). Het voelt als een ongebruikte spier die gedwongen wordt om weer te rekken. Alles voelt nieuw en de vraag rijst 'Kan ik dit wel aan?' Mijn oude, vertrouwde saboteur fluistert graag in mijn oor 'Dit ga je niet redden!', terwijl ik donders goed weet dat dit duveltje graag in zijn comfort-zone blijft zitten en alles wat nieuw is met argus-ogen bekijkt. Ik hou mezelf voor dat ik niet voor niets als 'student' daar zit. Als alles gesneden koek zou zijn, zou ik weinig nieuws meer leren. 

Het is een uitdaging... maar een o, zo leuke uitdaging. Ik heb altijd al een bijzondere interesse gehad voor de psyche van de mens. Veel gelezen ook, maar nooit tot de beslissing kunnen komen om er mijn werk van te maken. Jammer, ik had wat ik nu weet en wat ik nu doe, graag tien jaar eerder willen weten en doen. 

Ik geniet... ik geniet van de lessen, het commentaar van mijn mede-studenten, de boeken, de uitdagende opdrachten. Blijkbaar is de tijd er nu rijp voor. 


Ik ben misschien een laatbloeier... maar ach, laatbloeiers geven kleur aan de herfst. 

Voor alles, een eerste keer..

Ik heb haar een paar weken moeten missen, onze kleine meid. Ze was samen met papa en mama op vakantie. Het was duidelijk te merken dat zo'n periode van een paar weken best wel lang is voor haar, want bij binnenkomst keek ze wat onwennig rond. 

Wat later zag je herkenning in haar oogjes, zoals bijvoorbeeld de ketting die ik draag en waar ze altijd even mee speelt als ik haar op mijn arm heb. De windvanger bij de trap en natuurlijk... toen de poezen haar kwamen begroeten, kwam er een grote lach op haar gezicht.

Ikzelf moest ook even twee keer kijken. Ze leek gegroeid, haar haartjes krullen en wat zag ik toen ze lachtte? Twee nieuwe tandjes erbij.. , wat de stand van haar lippen enigszins veranderd heeft. 

Waar we allebei enorm van genieten is het buiten wandelen. Voor mij is het goed, want de extra beweging... nou ja, je weet wel... die extra kilo's.... en voor haar is het goed om wat extra vitaminientjes op te doen en behalve de stimulering van haar interesse in de natuur en omgeving, is het voor haar zo rustgevend, dat ze soms voor langere tijd slaapt.

Zo ook vandaag - heel relaxed, benen wijd, waarvan een been buiten de wandelwagen bungelde - was madammeke in een diepe slaap gevallen. Mensen reageerden met ah's en een lach als ze haar zagen liggen. 

De buitenlucht had haar goed gedaan en bij thuiskomst was er dan ook de vraag naar een boterham en een bekertje melk. Het zou haar eerste kennismaking zijn met appelstroop.... en dat hebben we geweten!

Niet alleen verraadde haar gezicht wat ze er van vond, maar geen een stukje heeft de maag weten te bereiken. In een mum van tijd was haar kinderstoel omringd met kleine brokjes brood, die linea recta uitgespuugd werden. Ook brood zonder appelstroop was niet meer welkom.

Oma is echter niet voor een gat te vangen. Samen op de bank, voorlezen uit een boekje - haar favoriete moment - vergat ze haar 'appelstroop-verdediging' en kauwde ze genoegzaam op een korst brood. En zo komt ze niets tekort.

De dagen met mijn kleinkind gaan zo snel voorbij. En het blijft genieten..!

De kookwekker (mijn 100ste bericht)

Het is mijn brede interesse, waarvan ik weet niet goed of ik er gelukkig mee moet zijn of niet. Aan de ene kant maakt het mijn leven uitdagend, kleurrijk en leer ik veel. Aan de andere kant lijkt het wel of mijn dag nooit, maar dan ook werkelijk nooit, genoeg uren bevat. Ik heb de neiging om de nachten dan maar in te korten of zelfs over te slaan, maar dat houdt mijn lichaam (en geest) weer niet vol, dus daar schiet ik niks mee op.

Het is mijn brede interesse dat een verlangen met zich mee brengt om overal evenveel aandacht aan te schenken. In de loop der jaren leer je dan wel dat je prioriteiten moet stellen, maar er komt een punt dat je prioriteiten van prioriteiten van prioriteiten stelt en dat is, waar ik weer lichtelijk gefrustreerd van raak en een punt bereik waarop ik niet meer in staat ben om te kiezen.

Het overkomt me dan ook regelmatig, dat ik heel fanatiek aan iets begin, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ik er eigenlijk niet zoveel tijd voor heb. Wat ik dan probeer is discipline te brengen in het besteden van mijn tijd. Ja, je zult het niet geloven, maar er zijn dagen dat ik zelfs met een kookwekkertje op zak loop.

Het gebruik maken van een kookwekker heb ik geleerd van Flylady, waar ik ooit al eerder over schreef. Het houdt mijn aandacht gefocused op dat waarmee ik bezig ben en na bijvoorbeeld 30 minuten,  er heel gedisciplineerd mee op te houden om vervolgens door te gaan met het volgende item, dat ik voor die dag gepland had.

Ik heb er wel eens aan gedacht om, in het teken van meer relaxed kunnen zijn, mijn leventje helemaal leeg te gooien en alleen die dingen erin te plaatsen die ik belangrijk vind en/of zinvol zijn. Op die manier hoopte ik ruimte te creëren. Zo gezegd, zo gedaan... Ik maakte voor mezelf nieuwe beslissingen, haakte hier of daar af, ruimde bijbehorende zaken op, zodat er weer ruimte was voor nieuwe dingen. Zo heb ik met mezelf afgesproken dat scrapbooking een echt binnen-gebeuren is, dus in de zomer laat ik de boel de boel en ik pak ik mijn hobby pas weer in het najaar/winter weer op. 

Even dacht ik dat ik de formule gevonden had, om nu, een half jaar later, tot de conclusie te moeten komen, dat mijn leventje zich weer rijkelijk vult met andere zaken, en soms zelfs met dezelfde zaken als voorheen! 

Nee, ik ben er geen kei in, in het organiseren van mijn leven. Zolang ik blijven denken in termen van 'tijd', dan lijkt het alsof ik altijd en eeuwig een tekort zal blijven houden.

Maar wat is nu precies tijd? Ik heb geen invloed op gisteren en ik kan maar weinig invloed uitoefenen op morgen.... ik heb alleen het NU. En als al die dingen die mij omringen goed zijn voor mij (en voor anderen), dan doet het er eigenlijk niet toe welke keuze ik maak...  

En tja, om eerlijk te zijn ben ik eigenlijk wel dankbaar voor het feit dat die drang tot leren er is. Dat ik die belangstelling voor al die zaken, ook al kan ik ze niet altijd behappen, dat het er is. Wat zou mijn leven saai zijn als ik me zou beperken tot maar een paar dingen. En het blijft een uitdaging om een goede balans te vinden. Het blijft een uitdaging om al die ballen in de lucht te houden.

Maar soms.... 

Afijn, gewoon weer tijd voor een goed boek!

Met de neus in de boter

Ze wordt oud, onze Poekie. Over een poosje wordt ze al 15 jaar. Ze mist al wat kiezen en haar vacht is lang niet meer wat het ooit geweest is. Van haar volle vacht is maar weinig over. Ze wordt ook grijs en haar vacht voelt stug. Springen op het aanrecht is er niet meer bij, maar via de luie stoel, weet ze nog steeds hoe ze, heel ondeugend, de eettafel kan bereiken. Ze weet dat ik er een hekel aan heb als ze dat doet, maar zoals al sinds lang ' ge-label-ed', voldoet ook zij aan de karaktereigenschap 'eigenwijs' en het lijkt het alsof je haar niets meer kunt leren.

En onze Poek is zoooo dol op melkproducten. Het punt is, dat ze deze dus echt niet mag hebben. Zodra ze melk drinkt, dan zijn haar darmpjes vreselijk van slag en betaalt niet alleen zij de prijs, maar wij ook....

We vragen ons af wat er met haar aan de hand is, want sinds geruime tijd lijkt het alsof ze alleen maar magerder wordt en de hele dag zoekt ze naar alles wat eetbaar is. Zelfs groenten en fruit zijn niet meer veilig voor haar. En dat terwijl er de hele dag brokken voor haar klaar staan en die ze OOK netjes op eet. Alles wat vloeibaar en alles wat in haar zicht is, dat is van haar. Bij het laatste onderzoek bij de dierenarts heeft hij niets bijzonders kunnen vinden. We staan voor een raadsel. 

Gelukkig blijft ze wel actief. De vlinders en bijtjes die op onze vlinderstruik afkomen worden nauwlettend door haar in de gaten gehouden en soms neemt ze een sprint, een sprong en klapt ze met beide pootjes in de lucht en voordat je het weet zit er zo'n bont gekleurde vlinder in haar bek. En muizen, daar worden we regelmatig op getrakteerd. Trots laat ze haar prooi aan mijn voeten vallen en gaat ze er vanuit dat ik haar koppie aai en een belonend klopje geef.

En ondanks haar ouderdom is ze nog steeds alert en snel. Vandaag dekte ik de tafel en in de twee tellen dat ik me omdraaide om naar de keuken te lopen, zag zij haar kans waar en vond ik haar met de neus in de boter. Voordat ze het hazepad koos, keek ze me nog even heel trots aan. Jaaaah, ze mag dan wel haar haar verliezen, maar haar streken.....???

Hollandser kan haast niet..

Vanochtend keek ik naar buiten en ik dacht maar aan een ding... lekker de natuur in. 

Hubbie en ik kunnen, als we dat willen, een hecht team vormen, zonder dat we elkaar veel hoeven te vertellen. Hij zette de fietsen op de auto; ik maakte, na een snelle douche, het ontbijt klaar. Hij zorgt voor het ' natje en droogje'  voor onderweg en ik zorg dat we beiden o.a. onze zonnebril niet vergeten. Binnen een zucht zaten we aan tafel.

Onder het ontbijt stippelde we onze route uit en zo vertrokken we naar Kinderdijk. Zoals in ander logjes al vermeld. Ik woon al jaren in deze omgeving en ik heb nog nooit echt naar het Nederlandse schoon omgekeken. Onder het mom van 'te weinig tijd'  en of omdat onze ondernemingszin ons naar warmere of omringende landen voerde. Het gras lijkt altijd groener in het buitenland.

Fietsen op de paden van Kinderdijk is nu nog gratis. Volgend jaar wordt het een 'echte' toeristische attractie en kan je als Nederlander geen voet of fiets meer zetten in de omgeving van de molens. Voortaan zul je er 'entree' moeten betalen. 

Het weer was heerlijk. Echt fietsweer. De wind blies een zacht briesje en de zon was net warm genoeg om er een tintje van op te doen. Aan de lucht wat donderkoppies van wolken. Echt fietsweer. We boften vandaag toch maar weer even! 

Een prachtgezicht... al die molens op een rij. Hollandser kan haast niet... We hadden geen behoefte om de molens te bezoeken, zoals de meeste toeristen deden. Vandaag wilden we gewoon lekker in de natuur zijn. Genieten van de blauwe lucht, het water en de beweging. Vooral dit laatste - hubbie uitdagen om de fiets in een hogere versnelling te zetten om even het luie zweet er uit te persen. Zolang er geen fotograferende Japanners of Amerikaanse gezinnen, die voor het eerst op een fiets zitten, voor je heb, ging dat prima. Het voelde goed! 

Op de terugweg draaiden de molens op volle toeren. Het was een lust om naar te kijken. Ik probeerde me een voorstelling te maken hoe dit 50 of 100 jaar geleden eruit heeft moeten zien (zonder toeristen). Terwijl ik naar een draaiende molen stond te kijken, besefte ik hoeveel rust hiervan uit ging. 
Honderd jaar geleden had ik hier vast in het gras gelegen, kijkend naar de wolken, grassprietje in mijn mond en luisterend naar het bewegen van de ronddraaiende wieken... volledig ontspannen..! 

Schrijven in de nacht

Vorige week zag ik een interview met een, voor mij, onbekende schrijver. Een beetje een droogkloot. Humorloos en in zichzelf verzonken.. Ik verwed dat ik in zijn boeken nooit verder zou kunnen geraken dan 10, hooguit 15 pagina's. Zo'n schrijver, wiens zinnen je drie keer moet lezen om te kunnen begrijpen waarover hij spreekt en wiens onderwerpen nauwelijks mijn interesse konden opwekken.

Ik stond op het punt om verder te zappen, toen hij iets zei dat onmiddellijk mijn aandacht vroeg. Ik stukje herkenning. Wat hij daar vertelde leek wel uit mijn mond te komen. Een gewaarwording... 'Hey, hij heeft het over mij'. 

Een deel van wat hij vertelde had betrekking op het nachtleven, het nacht-braken. Het waren voor hem de nachten waarin hij zijn beste stukken schreef. De stilte, de rust, het duister dat hem omringde, gaf hem de meeste inspiratie. Zijn geest kreeg de kans om ongestoord de woorden en zinnen te creëren, die hij overdag nauwelijks uit zijn pen kon krijgen. 

De nacht, welke hij ervaren had als angstaanjagend, maar tevens als romantisch, als hij op warme zomernachten op zijn rug lag en keek naar de ontzagwekkende sterrenhemel en deze gewaarwording om kon zetten tot poëzie. 

Misschien was het ook wel de eenzaamheid, het gevoel om helemaal alleen te zijn, waardoor hij beter in staat was om naar zijn binnenste te luisteren, om slechts nog maar op te schrijven, wat er in zijn hart werd gedicteerd.

Ik herkende het gevoel dat hij omschreef. Hoewel ik mijn nachtrust eigenlijk hard nodig heb, zijn het juist de uren tussen tien uur 's avonds en drie uur 's ochtends dat mijn brein of mijn handen de mooiste stukken kunnen creëren. En misschien is het niet zo gek, als je bedenkt dat God Zijn schepping begon in volkomen duisternis.

Ik herkende zijn uitspraken over stilte, de eenzaamheid. Ik wist exact waar hij over sprak toen hij zei dat zijn werk er eigenlijk al was en dat het slechts 'uitgepakt' moest worden door het woord voor woord op te schrijven. Het is niet zijn werk dat hij creëerde, maar het werk van Iets of Iemand die veel groter is dan hij. 

En hoewel ik deze schrijver al bij voorbaat in een hokje 'boring' gestopt had, mocht hij aan het einde van het interview er weer uit, want ik had de man begrepen. Hoewel ik de man helemaal niet ken, was er een gevoel van samenhorigheid ontstaan.

De vraag is of ik me ooit nog ECHT alleen zal voelen in de late uurtjes. Nu blijkt dat die donkere nachten niet van mij alleen blijken te zijn en ook anderen  blijkbaar de deuren openen om naar de grote Schepper te luisteren.

 

Altijd gedacht dat ik op een landweggetje liep.. en nu blijkt dat ik al die tijd op een snelweg gewandeld heb! 

Lunchen met mijn dochter..

Een heerlijk middagje uit met mijn dochter. We hebben een traditie opgebouwd om één keer in de zoveel tijd even wat tijd uit te trekken om samen te gaan lunchen en/of te shoppen. Aangezien mijn dochter student was, hield 'shoppen' eigenlijk in dat er altijd wel iets aan de strijkstok bleef hangen voor dochterlief. Als moeder genoot ik ervan, om haar te verwennen met een broek, een blouse-je, een paar schoenen of soms ook gewoon een extra setje lingerie of een nachthemd. Ik kan me herinneren dat het ooit ook gewoon een paar sokken was... Het hing er een beetje vanaf hoe goed of slecht is zelf bij kas was. Hoe dan ook, alles werd met een dikke kus in ontvangst genomen.

Nu dochterlief zelf verdient en daarnaast nog 'gesponsord' wordt door haar eigen manlief, houden we het tegenwoordig maar op het samen nuttigen van een lunch. 

Gisteren zijn we, sinds lange tijd, weer uit gaan lunchen en shoppen, in Rotterdam. We zijn geen van beiden erg bekend in Rotterdam. We parkeerden bij De Bijenkorf (duur zeg!) en vonden al snel een lunchroom naar keuze. En zoals altijd raakten we verdiept in onze gesprekken en vergaten we haast met welk doel we naar het centrum van Rotterdam waren getrokken.

Dochterlief heeft een baan met, volgens mij, goede vooruitzichten. Het bedrijf moet wel heel gek zijn als ze geen gebruik maken van de vele gaven van mijn talentvolle dochter. (Ik ben haar moeder en ik kan dat zeggen!)... Tijdens ons gesprek schemerde het door dat ze welhad begrepen dat kleding niet alleen de man maakt, maar zeker ook de vrouw. Zo vertelde zij mij, dat na een gesprek met klanten, waarbij zij betrokken was, ze haar eerste complimenten met betrekking haar aandeel en haar voorkomen gekregen had. Dit stimuleerde haar om uit te kijken naar een gelijksoortig kostuum, wat geen probleem was, want met haar figuurtje waren we in een paar uur tijd dan ook geslaagd. 

Hetzelfde figuurtje dat ik zo'n 25 jaar geleden ook nog had en waar ik nu alleen nog maar van kan dromen. 

Hetzelfde figuurtje dat slechts 10 jaar geleden nog in baggy, haast jongensachtige skaterskleding liep. Ik kon het me haast niet voorstellen.... mijn dochter in een mantelpakje!

1997 Epen, Limburg

Ik ben trots op haar.. Ze heeft in haar jonge leven al veel bereikt en ik zie in haar ogen een glinstering als ze me vertelt welke grootse plannen ze nog heeft. En ik weet, diep van binnen, dat ze het kan.. Want wat deze meid in haar hoofd heeft, dat weet ze linea recta om te zetten. Wat ooit dat verlegen, schuwe meisje was, is nu de zelfbewuste, mooie, jonge vrouw die heel goed weet wat ze wil. 

Iedere lunch opnieuw leer ik weer een nieuwe kant van mijn dochter kennen. Nieuw, omdat ik soms niet goed opgelet heb en ik daardoor dingen gemist heb en soms omdat ze zich meer en meer opent, naar mijn gevoel. Meer laat zien van zichzelf.

Lunchen met mijn dochter... ik hoop dat ik dit nog jaren mag blijven herhalen. 
En wie weet, misschien dat onze traditie voortgezet wordt en dat ook zij de gelegenheid zal krijgen om de kussen te ontvangen voor een paar sokken of een paar nieuwe schoenen. Want dat zou geen een mama moeten hoeven missen!

Geprononceerde violen

Wat leken de moeders uit mijn kindertijd oud! 

Komt dit, omdat ik als kleine meid naar hen opkeek en vond ik dat, net als mijn nichtje van deze tijd, de leeftijd van 25 of 30 al te oud? Of komt het omdat de moeders van toen geen mode-ontwerpers kenden zoals Eileen Fisher?

Eileen Fisher, zelf 58 jaar, nam haar visie op om elegante en tevens comfortabele kleding te maken en zette dit om in een succesvol bedrijf.

Eileen viel echt op in de media, omdat ze voor haar advertenties niet de gebruikelijke modellen inzette, maar zij koos vrouwen van 30, 40, 50 en zelfs 60 jaar oud. Haar modellen gebruikte weinig make-up, zagen er heel natuurlijk uit, net zoals de vrouwen voor wie de kleding bedoeld was. Een uniek concept.

Vrouwen van nu lijken zoveel meer bewuster. In mijn belevingswereld zo veel energieker en van veel markten thuis. Ik doel dan niet alleen op vrouwen die carrière maken of gemaakt hebben. In mijn klein hoekje van de wereld hebben vrouwen bewust gekozen om thuis te zijn en voor hun kinderen te zorgen en toch zijn zij allen bijzonder ontwikkeld en wereldwijs.

Mijn moeder was een ontwikkelde vrouw. Ze was, in menig opzicht, de tijd ver vooruit. En toch als ik mezelf met mijn moeder vergelijk, dan is er alsnog een wereld van verschil. Toen mijn moeder 'the big 50' gepasseerd was, begon ze al langzaam te denken aan het pensioen van mijn vader en werden haar dagen langzaam maar zeker desgelijks ingericht. Vanaf het moment dat mijn vader met pensioen thuis kwam, zag ik hen in een paar jaar tijd grijs en gebrekkig worden.

Pensioen op die leeftijd, zit er voor ons niet in. Mijn hubbie en ik hebben zeker nog z'n vijftien jaar voor de boeg - en als ik de regering mag geloven, dan komen daar nog wel wat jaartjes bij. 

Met dit alles in mijn vizier - vindt u het dan niet raar dat ik wekelijks -tig sollicitaties verstuur waarop men mij (weliswaar niet rechtstreeks, want dan overtreedt men de wet van discriminatie) doodleuk vertelt dat zij liever meisjes van 18 willen hebben met 30 jaar ervaring? Met andere woorden dat men mij te oud vindt? Dat wil zeggen ALS ik al een antwoord krijg. 'Vroeger' kreeg men tenminste nog een standaard-afwijzing, maar tegenwoordig hoor je van veel bedrijven geen eens meer dat je bent afgewezen.

Het is voor mij een hard gelag - ik heb nog nooit van mijn leven meer dan tien brieven hoeven te schrijven, eer ik ergens werd uitgenodigd voor een gesprek. Ik ben nu in zes maanden tijd nog niet één keer uitgenodigd.

Niet dat ik er last van heb. Ik bedoel, ik verveel me geen minuut. Doe hier of daar wat 'vrijwilligerswerk' en doe dingen die ik in geen jaren meer heb kunnen doen. 

Ik hoop binnen twee jaar voor mezelf te kunnen beginnen, zodra ik wat verder gevorderd ben met mijn studie, maar het zou fijn zijn als ik mezelf tot die tijd zou kunnen bedruipen en dat de maatschappij niet meer voor mijn levensonderhoud zou hoeven op te draaien. 

Ik weiger mezelf te zien als 'afgeschreven', zoals men op internet vaak schrijft over 50-jarige werkzoekenden. Ik weet wat ik te bieden heb, op allerlei terrein. Zij die mij in dienst nemen, kunnen ervan verzekerd zijn dat ik niet binnen enkele jaren zwanger wordt; ik hoef ook geen vrij te nemen (of me ziek te melden) omdat mijn kinderen ziek zijn, want die zijn al het huis uit. Ik kan ook makkelijk langer werken dan de geplande acht uur, zo nodig, want er zijn geen kinderen die van school gehaald of naar school gebracht moeten worden. En vakanties in de maanden juli of augustus? Ik dacht het niet! 
En zo kan nog wel wat punten opnoemen....

Het enige dat men voor lief zal moeten nemen is dat men voor kwaliteit en ervaring betaalt, maar ja.... we leven in Holland he? En we benne zuunig...! Maar beste directie, misschien bezuinigt u wel op de verkeerde dingen en heeft u toch niet op het juiste paard gewed...
Zou zo maar kunnen!

Zomerse onweerbuien

De hele dag was het mooi weer tot het aan het einde van de middag volledig dicht trok. De temperatuur was goed en ik wilde tot het einde toe lekker buiten blijven.

Opmerkelijk vond ik het geluid en de reacties van mensen om me heen, zodra de lucht zich leek de vullen met electronische deeltjes. Vooral aan mijn buur(t)-kinderen bemerkte ik een zekere gespannenheid, alsof ook zij van binnen trilden en op het punt stonden vonken te spuwen.

Natuurlijk, we hebben de laatste tijd veel regen gehad en ook ik was het een beetje zat, maar zo'n heerlijke zomerse onweerbui aan het einde van een warme dag, dat ervaar ik als een kadootje. Een prachtig schouwspel, vooral als het achter elkaar licht en de donder je tegemoet rolt.

Op zulke momenten heb ik een enorm ontzag voor het natuurgeweld dat zo maar ineens boven je hoofd samenpakt. 

Foto: Marco de Swart - onweer boven Rotterdam

Ik kan er zo van genieten.... al moet ik wel genoeg seconden tussen de donderslagen en de flitsen kunnen tellen. Als het onweer TE dichtbij komt, dan overspoelt mij een kinderlijke angst... want stel dat je geraakt wordt. 

Mijn vader vertelde ooit dat hij getuige is geweest van een bolbliksem. Een inslag van bliksem dat over electriciteitskabels doorrolt en uiteindelijk de voordeur van een huis binnen komt en aan de andere kant er weer uit rolt. Ik heb geen idee of hij dit uit zijn grote duim gezogen heeft of dat hij werkelijk iets dergelijks heeft gemaakt. Ik was klein en geloofde in die tijd alles wat hij vertelde.....

Van mijn (ex-)schoonvader hoorde ik verhalen van inslag in de omgeving van de rivier De Merwede, waar hij zich op dat moment bevond. Volgens zijn zeggen werd hij, door de druk, tegen een muur geklemd. Dit soort verhalen heeft mij altijd weten te boeien.

Ik ben werkelijk gefascineerd door zulke verhalen, zoals ik ook gefascineerd ben door al het andere natuurgeweld. Vulkaanuitbarstingen, tornado's en ruige zeeën. Al denk ik liever niet aan het leed en puinhoop dat dit alles teweeg brengt.

Niet alleen heb ik een onweer-tik - want ik ga gerust buiten, in de regen staan kijken naar de samenpakkende wolken en de flitsen op de achtergrond. Ik ben ook een fan om met windkracht (wat zullen we zeggen) zes, zeven of acht naar de kust te rijden. We nemen droge kleding mee. Het lopen in de wind, over het laatste stukje strand... Niks mooiers dan dat. (Zolang het veilig is om dit te doen).

Ik heb respect en ontzag voor Moeder Natuur. Het is haar manier om te grommen en uit te blazen om weer met nieuw geduld te dragen wat men hier op deze aardkloot zoal met haar uitspookt. Want laten we wel wezen, een groot deel van het natuurgeweld en het bijbehorende leed kan voorkomen worden, als wij beter met onze verantwoordelijkheden om zouden gaan.

Vooralsnog blijf ik genieten van het onweer, dat ons deze zomer met gulle hand gegeven word. 

Delft

Delft, net Amsterdam, maar dan net even anders...

Het is zo opvallend... we maken grote reizen naar het buitenland om een nieuw land te verkennen. Over het algemeen wil ik dan graag wat meer weten van de geschiedenis, de cultuur en bijzondere bezienswaardigheden. Elke vakantie opnieuw duik ik in de boeken - of tegenwoordig duik ik achter mijn scherm - om wat meer te weten te komen van de steden die we zullen bezoeken. Ik vind het leuk als ik dan dingen herken van wat ik gelezen heb. Maar wat zo opvallend is, is dat de steden die het bezoeken waard zijn en in die op 15 minuten afstand van mijn huis liggen, niet direct mijn aandacht hebben/krijgen, of misschien moet ik zeggen hebben gekregen.

Hier hebben we verandering in gebracht. Ik wil graag meer weten over mijn eigen,  oude, koude kikkerlandje. Zo hebben zij en ik laatst een verkenningstocht door Dordrecht gemaakt. Weliswaar met een ander doel voor ogen, maar ik heb Dordrecht van een hele andere kant leren kennen. Door het maken van een stadswandeling ben ik meer te weten gekomen en heb ik veel meer gezien dan wat ik tot op heden gezien had!

Zo zijn we vandaag naar Delft getrokken. Ik heb nooit geweten dat Delft zo'n gezellige, prachtige stad was.
Ik heb Delft altijd van een afstandje gezien, maar ik ben er nog nooit geweest en dat, terwijl ik, zoals ik al zei,  op 15-20 minuten afstand van Delft woon.

We troffen het, het was prachtig weer. Om ons heen bruiste het. Net als in De Keukenhof hoorden en zagen we zoveel verschillende nationaliteiten. Zoveel toerisme; iets wat ik eigenlijk niet verwacht had. Het leek Amsterdam in het klein, maar dan zonder De Wallen. We keken onze ogen uit. Ik heb oog voor detail en ik bewonderde de huisjes... net Deventer... de stijl van Charles Dickens.

De terrasjes op de markt verlokten onze mannen om te genieten van al het schoon dat Delft heeft. Na de lunch zijn zij blijven plakken op hun stoel, terwijl mijn vriendin en ik, nog even de stad introkken, genietend van marktkraampjes en winkels. Het was de bedoeling dat we elkaar na een uurtje weer zouden treffen, maar dat uurtje werd al snel veel meer uurtjes.

Na een paar uur lopen door de stad rammelden, ondanks het tussen-door-genomen-ijsje, onze buiken en besloten we naar een klein, gezellig BBQ-restaurantje te gaan. Het restaurantje is nog niet zo lang geleden geopend. De gastheer is bijzonder vriendelijk, het eten is goed en hygiënisch. Voor ieder wat wils - vlees, vis, groenten en ijs toe. We hebben er op ons gemak, lekker gegeten voor niet al te veel centjes en zo hebben we onze dag afgesloten. Zeker voor herhaling vatbaar.

Ik heb het idee dat er nog veel en veel meer te zien is in Delft. En dat maakt dat hubbie en ik zeker nog een keer terug zullen gaan, het VVV-kantoor zullen bezoeken en met een paar stevige wandelschoenen aan op de culturele toer gaan.

De geschiedenis herhaalt zich...

Een paar dagen geleden ging de telefoon... Ik hoorde haar opgewonden stem aan de andere kant van de lijn. Mijn 'kleine' nichtje, die zo nu en dan, samen met haar broertje, een weekendje komt logeren, riep mij vrolijk toe.  'Hooooi!'...

Ik was verrast, want meestal belt haar moeder en hoor ik haar op de achtergrond zeggen wat haar moeder voor haar herhaalt, maar deze keer wilde ze mij zelf spreken.

Met de hoorn in mijn rechterhand, probeerde ik links mijn mobiel te pakken om mijn agenda te openen. Het is zomervakantie en ik verwachtte de vraag of ze in de komende weken weer zouden mogen komen logeren.

Maar.... kleine meisjes worden groot. Hier spelen ze nog met potloden, scharen, stempels en lintjes en vervolgens hebben ze andere dingen aan haar hoofd.
Giechelend kwam het hoge woord eruit: 'Zou u met mij naar het concert van Justin Bieber willen gaan? Het concert is april 2013 in Arnhem... ratel... ratel...ratel. Ik wil vanavond kaartjes bestellen... '

Mijn mond viel open van verbazing... maar lang hoefde ik niet te denken. 'Ja, natuurlijk ga ik met jou mee naar Justin Bieber'. Mijn antwoord bracht nog meer opwinding met zich mee en ik moest in stilte lachen om haar.

Ik gleed even terug in de tijd. Net zelf elf jaar en helemaal in de ban van Donny Osmond. Ik ken het gevoel nog, die kriebel in je buik... In die tijd stonden hij en zijn broers regelmatig in het programma 'Toppop' en mijn vriendinnetje en ik konden er maar geen genoeg van krijgen.

Elke nieuwe single, elke nieuwe LP, elk popblad... Ik had ze zo graag allemaal willen kopen, maar mijn zakgeld was niet toereikend.

Ik kon mijn oren niet geloven toen mijn vriendinnetje vertelde dat zij naar het concert in Leiden mocht gaan van haar ouders.... Ik had zo graag mee willen gaan, maar dit was niet voor mij weggelegd.

Uiteindelijk heeft het bijna veertig jaar geduurd voordat ik mijn idool, weliswaar als volwassen vrouw, maar met dezelfde kriebel in mijn buik, hem de hand mocht schudden.

Het zal nog een maand of acht/negen duren voordat de droom van mijn nichtje in vervulling zal gaan. We gaan er een leuke dag van maken, dat is een ding wat zeker is. Ik kijk er ook echt naar uit.

Ik denk dat ik wel wat weemoedig naar haar zal kijken en genieten van haar sprankelende ogen tijdens het concert. Haar zenuwachtigheid aan de tijd vooraf. Ze zal niet kunnen eten, dat staat vast.. erg lastig zo'n kriebel in je buik. En daar zit de weemoed... want die kriebel in mijn buik... nee, die tijd is voorbij!

Zuidelijk temperament

Al meer dan tweeëneenhalve week heb ik verstek laten gaan. Zonde, want een leven dat niet beschreven is kan zomaar in het niets verdwijnen. Een van de redenen waarom ik graag schrijf. 


Twee reden waarom ik niet geschreven heb. Op de eerste plaats had ik een probleem waarmee veel schrijvers soms worstelen en waaraan je niet veel kunt doen, nl. het hebben van een schrijversblok. Daarnaast ben ik momenteel in de ban van genealogie. Niet alleen mijn eigen lijn, maar ook die van mijn hubbie en van zijn stiefvader. 


Door data aan elkaar te puzzelen, ontdek je de grove lijn van hun leven. Mooie gebeurtenissen, afwisselend met verdrietige of gebeurtenissen waarvan je volledig geshockeerd raakt.


De liefde voor genealogie heb ik van mijn vader. We hebben samen gezocht naar gegevens met betrekking tot ons voorgeslacht. Mijn vader had ook een bijzondere interesse in onze naam (Pellis). Mijn broer maakte ooit een gijntje door aan mensen te vertellen dat wij van adel zijn, denk maar aan Buckingham Palace (uitgesproken als Buckingham Pellis). Mijn vader dacht aanknopingspunten te hebben, waaruit bleek dat onze voorouders wel eens uit Italië zouden kunnen komen. Het italiaanse woord voor pels is namelijk 'pelle'. En ja hoor, in Italië blijken mensen rond te lopen met onze achternaam.


Zo wilde het dat op dagen dat mijn vader zich opwond over mijn driftige en/of koppige momenten, dat hij verwees naar ons zo vermeende voorgeslacht en mijn karaktertrekken omschreef als dat typische 'zuidelijke temperament'. Ik heb donkerbruine ogen van mezelf en heb van oorsprong donker haar en dit alles maakte dat zijn plaatje klopte.


Nou had mijn vader, wat genealogie betreft, een probleem. Ver weg stokte de lijn van zijn rechtstreekse voorvaderen. Wat hij ook deed, het was voor hem onmogelijk wie nou de vader van een zekere Paulus Pellis was. We hebben ons hoofd erover gebroken en het was een teer punt, want door dit vraagteken zou hij nooit de link kunnen leggen tussen onze Italiaanse voorouders en onszelf.

Afgelopen week heb ik dit vraagstuk kunnen oplossen. De wereld van techniek biedt momenteel zoveel voordelen. Opties die mijn vader nooit gekend heeft. 
De voorvader die hij al die tijd gezocht heeft, heeft, voor welke reden dan ook, zijn naam veranderd. Paulus heeft als middelste naam Pellens van zijn vader gekregen, zoals al zijn broers en zussen. Zijn kinderen hebben Pellens als achternaam gekregen. Paulus' vader echter draagt de naam van zijn vader, nl. Simons, zoals ook zijn vader de naam Simons of Sijmons draagt.


Dus pap - vergeet het maar! Ons voorgeslacht heeft vooralsnog niets met Italië te maken. Zoals de geschiedenis ons leert komt ons voorgeslacht uit België en hebben ze eeuwenlang in Wuustwezel en omgeving gewoond, als boer, als knecht of als dienstbode. 
Helaas pap!


Afgelopen weekend zijn we in Wuustwezel gaan kijken en ik ontdekte er het oude gemeentehuis, dat tevens als gevangenis fungeerde (zie bovenstaande foto). Het voelde ergens apart, om door de straten (over keien) te lopen, waar mogelijk mijn voorouders met hun paard en wagen (als ze dat al hadden) ook gereden, dan wel gelopen hebben.


In mijn fantasie zag ik ze voorbij trekken: Adrianus, Hendrik en Cornelis en Johanna, Cornelia en Elisabeth met de pasgeboren Adrianus, vernoemd naar zijn vader. Naast mij, mijn vader.. die naar mij glimlacht 'Misschien heb je het temperament van je moeder'. Dat zal het zijn....!!