Iedere keer als de kleine meid hier geslapen heeft en oma haar uit haar bedje tilt, dan wijst ze steevast naar de porseleinen pop, roept 'tie' en er verschijnt een grote lach op haar gezicht. In eerste instantie dacht ik dat ik ze in de spiegel keek, die onder de porseleinen pop hangt en dat ze moest lachen om zichzelf, maar vandaag zag ik duidelijk dat ze de pop bedoelde.
De porseleinen pop is al oud en niet geschikt voor kinderhandjes. En alle poppen, die mijn dochter ooit gehad heeft, zijn in het bezit van haarzelf. En zo kwam het dat oma, na het fruithapje naar de speelgoedzaak op de hoek wandelde om aldaar op zoek te gaan naar een kleine, zachte knuffelpop.
Dat viel eigenlijk nog wel tegen. Of de pop is te duur, of te groot en toen ik dacht een geschikte pop gevonden te hebben, bleek dat de pop bewegende oogjes had. In gedachten zag ik de kleine meid al peuterend de oogjes slopen en in haar mond stoppen... dus ook deze pop ging terug in het schap.
Uiteindelijk, in een zaakje met huishoudelijke artikelen, vond ik een kleine, kale knuffelpop. Exact datgene wat ik in mijn hoofd had. Klein genoeg voor haar handjes en zacht genoeg om te knuffelen. Geen bewegende of losse delen... Voor een paar centen was ik een popje rijker.
De kleine meid was er maar wat blij mee. Vanaf het moment dat ze de pop in haar handen kreeg, legde ze de pop niet meer neer. De pop werd geproefd en beproefd. Onder de stoel, op de stoel, boven de stoel, in haar mond, boven haar hoofd.. Het mooiste was dat ze tegen de kleine pap brabbelde. Net als een klein moedertje.
Poplief werd een geliefd voorwerp om in te zetten in haar nieuwe spel, namelijk de pop op de grond laten vallen en oma aankijken om deze weer voor haar op te rapen. Ze kan er wat van en ze weet van geen stoppen. Ze wordt pas afgeleid als het tijd is voor een Liga-koek en een bekertje Diksap. Dan is poplief niet meer in beeld en stort ze zich vol genoegen op het lekkers dat er in gaat als (Liga-)koek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten