We brachten haar vandaag ons laatste groet. Met een gevoel van dankbaarheid dat ik haar hebben mogen leren kennen en voor de vele gezellige, goedlachse momenten die met elkaar hebben gedeeld.
Zoals ik (misschien wel te) serieus in het leven sta, zo maakte zij van elke dag een feestdag, leek het wel. Van de foto's die men deelde door middel van een Powerpoint-presentatie kon men aflezen welk een energieke, vrolijke meid ze is geweest.
We begrijpen het geen van allen. Hoe kan het gebeuren dat iemand zomaar, ineens, wegvalt? Hen die haar nabij waren, kennen boosheid. Boosheid naar de Schepper, die hun gebed niet verhoord heeft. Hoe heeft een God een moeder van twee jonge dochters, nu al terug kunnen roepen?
Ik probeer er in te berusten. Er is veel dat wij niet weten en niet kunnen begrijpen. Ik weet dat er ooit een moment zal zijn dat wij het grote geheel beter zullen kunnen overzien en dat we zullen begrijpen wat nu zo ongrijpbaar is. Zo onwezenlijk..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten