Afscheid

Na thuiskomst hebben we onze schouders gezet onder de werkzaamheden die daaruit voort komen. Binnen een mum van tijd draaide de wasmachine en waren de koffers uitgepakt. De haarvlokken van de poezen werden opgezogen en voordat we het wisten zaten we met een beker thee op de bank. Echt teamwork!

De dag leek zo perfect, totdat we opgeschrikt werden door het bericht dat hubbie's nichtje, met wie hij als kind is opgegroeid, een hartinfarct gehad had gehad. Het zag er allemaal niet zo goed uit.

We zagen elkaar eigenlijk alleen nog maar tijdens feestdagen en verjaardagen. We kennen haar als levenslustig, altijd in voor een grap. Zo'n heerlijk positief mens. Haar dochters en zij waren zes handen op een buik. Kwam niet aan mama, want dan had je twee meiden op je dak en vice versa.

Haar lange, blonde haren was haar 'trade-merk' en naast haar dochters kende ze maar een, nou nee, twee passies. Haar wolfshond en haar auto. Haar man stond ook nog ergens op haar lijstje, al moest je wel even zoeken.... Maar hij hield van haar als van geen ander. En zij van hem.

Haar humor was aanstekelijk, Hoe vaak hebben we niet op de bank, bij haar moeder thuis, gelachen met elkaar. Vooral als de verhalen van vroeger over tafel gingen. Het gezin kende een reeks herinneringen, die regelmatig herhaald werden, maar ze bleven leuk om te horen.

Bij ons laatste weerzien ontdekten we dat we beiden graag het spel Sequence speelden. En nog maar pas kreeg ik een sms-je van haar om een afspraak te maken. Ze daagde ons uit..... We zullen echter nooit weten wie van ons een winnaar had kunnen zijn.



Op het moment van schrijven, is ze er niet meer. We hebben voor haar herstel gebeden en velen met ons, maar het heeft niet mogen baten. Ze is niet meer in ons midden. 

Slechts 45 jaar. Ze had nog niet mogen gaan... Een besef dat het leven heel betrekkelijk is. Wat vandaag is, kan morgen over zijn.

Meis, je wil niet weten wat dit met ons doet! We zullen je missen, echt, we zullen je missen.