Mijn 'overgang'

O

Waarom ik hier, open en bloot, mijn 'ding' neerschrijf, weet ik eigenlijk niet. Het is de 'schrijver' in me die me er toe aan zet. Ik besef heel goed dat er bekenden zijn die mijn 'gekriebel' lezen en ik loop het risico een etiketje op mijn voorhoofd geplakt te krijgen... Het zij zo... Het kan me op dit moment niet meer zoveel schelen. 

Sinds kort overvalt mij vaker het gevoel dat het me niet meer zo boeit wat (ik denk) dat anderen over mij denken. Ik vermoed dat 'de overgang' hiermee te maken heeft. Ik kan me herinneren dat mijn moeder (die gisteren overigens 90 zou zijn geworden, als ze nog geleefd had... gefeliciteerd, mam... ik heb nog even aan je gedacht!).. Ik kan me dus nog herinneren dat mijn moeder ooit tegen me zei in een moment van jeugdige crisis dat er ooit een moment zou komen dat de mening van anderen er niet meer toe zou doen. Een moment van bemoediging. Al heb ik, naar mijn gevoel, daar veel te lang op gewacht!

Enfin, wat half februari zo luchtig eindigt, betekent voor mij, achter gezien, het begin van een 'drama'.... Niet voor niets heb ik niet meer geschreven op dit blog. Als ik me voel, zoals ik me in de afgelopen zes weken voelde, dan komt er geen letter op papier. Een schrijversblok zou je het kunnen noemen, maar dat was het niet... 

In de maanden januari/februari speelden er verschillende gebeurtenissen. Het jaar startte al met een tegenvaller, aangezien ik de gespreksmodule van mijn opleiding, na een jaar keihard werken, toch net niet gehaald heb. Ik heb mijn schouders opgetrokken en in dezelfde week nog onder de nieuwe opdracht gestoken. Even waren er tranen op het moment dat ik hoorde dat het 'het net niet was' en verder was er geen tijd voor de emoties die horen bij een teleurstelling. Niet zeuren.... gewoon verder gaan. 

Toen volgde het bericht van de dood van T. Ik ken T. al vanaf mijn 12e jaar. T. is net even iets ouder dan ik en is, na een avonddutje op de bank, niet meer wakker geworden. Afscheid nemen was pijnlijk. Het besef dat onze groep 'ladies' nooit meer hetzelfde zou zijn zonder haar. Nooit meer een high tea of een sauna, waar we haar lach boven alles uit horen. En niet alleen het afscheid, maar ook de confrontatie dat ons/mij dit ook kan overkomen, doet me huiveren. Het besef dat we geen van allen het eeuwige leven hebben en dat, nu ik de grens van 50 gepasseerd ben, steeds dichter bij de dood kom. Ja natuurlijk, met een beetje goede wil van boven, heb ik nog een keer 50 jaar voor de boeg, maar het verlies van een jong iemand zo dierbaar, vertelt hoe reëel het kan zijn dat het geen 50 jaar meer is, maar dat de dag van jouw eigen afscheid al morgen kan zijn. Maar zoals het leven nu eenmaal gaat, klaren de gevoelens omtrent dit afscheid geleidelijk aan weer op.

Als ik in dezelfde maand mijn dochter zie vertrekken voor anderhalf/twee jaar naar Amerika/Canada,en mijn kat (mijn maatje) zijn zusje naar de poezenhemel zie verdwijnen en als ik dan ook nog eens ontslagen word, dan merk ik dat ik mijn controle verlies over de alledaagse dingen. 

Het is een meningsverschil met een mede-student, waardoor de stoppen doorslaan. Niet direct... nee, het heeft een nacht nodig voordat mijn lijf aangeeft dat het genoeg geweest is. Kortsluiting, zo lijkt het wel. Na mijn bed beland ik op de bank en heb totaal geen energie om iets te doen. Niet om voor mezelf te zorgen - nog niet eens om de telefoon op te pakken. Ik ben op... moe, wil niet meer... kan niet meer normaal denken. Flarden van gesprekken, gebeurtenissen krioelen door mijn hoofd. De weinige energie die ik heb verdwijnt naar mijn hoofd. De enige emotie die ik voel is verdriet... onwijs veel verdriet. Zoveel dat het gewoon pijn doet. Pijn in mijn hartstreek, pijn in mijn maag, pijn in mijn darmen... uiteindelijk pijn in mijn hoofd. 
Als eenmaal de tranen beginnen te stromen, dan is de kraan open en lukt het me niet meer om te stoppen. Vanuit mijn binnenste ontstaat een kolk, die uiteindelijk ontsnapt uit mijn keel, door mijn mond. Mijn oren horen een gejank, zoals een wolf jankt tegen de volle maan. Ik schrik er van... 

Als hubbie eind middag thuis komt, zit ik nog steeds op dezelfde plek. Moe, doodmoe... nog steeds in mijn pyama, mijn haren wild, mijn gezicht ongewassen en mijn tanden nog steeds niet gepoetst. Het enige dat ik uit weet te brengen is: 'Ik wil niet meer - ik kan niet meer. Ik ben moe!'

Het is niet de eerste keer dat hubbie dit tafereel aantreft. Hij blijft heel kalm, houdt mij vast en streelt over mijn hoofd. Na enige tijd komt er hortend, stotend uit en heel verward uit wat er zoal door mijn hoofd gaat, wat het met mijn lijf doet... 

Dit is nog maar een fragment... 

We zijn nu zes weken verder. Hoewel we niet meteen gehandeld hebben, zijn we uiteindelijk wel naar de huisarts gestapt. Van de huisarts naar een psycholoog, want zoals ik al schreef, dit is niet de eerste keer dat ik zo'n heftige reactie ken op greepverlies. Het gekke is, echter, dat als ik nu terug kijk, dat ik niet kan begrijpen hoe ik van het ene moment op het andere zomaar ineens kamp met gevoelens als 'niet meer willen'. En voor wie het niet begrijpt... 'niet willen' houdt in dat ik geen zin meer heb in dit leven. 

Nu ik weer 'bij mijn positieven' ben begrijp ik die gevoelens niet. Ze horen niet bij mij... want heb ik niet alles wat een vrouw zich wensen kan? Ik heb een lieve echtgenoot, die echt goed voor me is. Ik heb twee fantastische kinderen. Kleinkinderen die voor mij het zonnetje in huis zijn. Ik heb een dak boven het hoofd, brood op de plank en ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb een goed stel hersens, doe ook leuke dingen, heb mensen om me heen en er zijn genoeg uitdagingen - vervelen doe ik me niet. 

De vraag die ik dan ook bij de huisarts neerleg is in hoeverre mijn gevoelens, die zo op zijn kop staan, te maken kunnen hebben met de overgang. Een vriendin maakte mij attent op de film 'Uitgebloe(i)d', waarin ik mij zo enorm herkende (behalve de behoefte om van partner te wisselen). Echter, naar mijn gevoel, veegt de huisarts het idee van 'de overgang' zo maar van tafel. Zijn focus ligt op 'depressie' en hij denkt aan het voorschrijven van antidepressivia. 

Ik ken dubbele gevoelens. Aan de ene kant ben ik bang voor deze medicijnen. Met name voor de bijwerkingen. Aan de andere kant heb ik genoeg gelezen over depressie om te weten dat de hersenen gebaat kunnen zijn met dat extra stofje. Ik denk aan Mike Bodde, die in zijn boek 'Pil' beschrijft wat depressie met hem doet en hoe Anafranil van hem een 'normaal' mens maakt. Ik denk aan professor Kuiper die in zijn boek 'Ver heen' beschrijft welke psychosen hem achtervolgden door depressie en hoe ook hij geholpen werd met medicijnen (en creatief bezig zijn). Ik heb echter besloten om in gesprek te gaan met een psychiater en uit te zoeken wat er met mij aan de hand is.

Ik heb er nooit al te veel aandacht aan besteed (uit schaamte vooral), maar gevoelens van depressie zijn niet bepaald onbekend voor mij. Als ik mijn levenslijn bewandel, dan zie ik altijd weer momenten opduiken dat het mis gaat met mij.... en dat ik er ook weer bovenop kom. Tja, dat is mijn geluk... de enorme vechtlust om toch iets van het leven te willen maken. 

Dat het voor een groot deel tussen mijn oren zit... dat zal vast wel. Carl Rogers legt zo mooi uit dat hoe groter het gat tussen de persoon die je nu bent en de persoon die je zou willen/moeten zijn, hoe groter de pijn. Ik herken dit wel, ervaar het ook zo....

Tot sinds kort kende ik daar een schaamtegevoel bij. Alsof ik schuld ben aan het feit dat ik niet ben wie ik zou willen/moeten zijn. En dat de omgeving, mijn opvoeding en de mate van kwetsbaarheid geen rol zouden spelen in deze. Niet dat ik het nodig vind om met een vinger te wijzen. Het is echter belangrijk om in te zien dat schaamte hier niet op zijn plaats is. Uiteindelijk ben ik wie ik ben, op dit moment... ik ben gevormd door het leven en alles wat daar bij komt kijken. Ik ben wie ik ben.... 

Ik heb stil gestaan bij 'de overgang'. Daarbij bedoel ik misschien wel de menopauze, maar tegelijkertijd zie ik niet alleen het verhaal van oestrogenen, niet meer ongesteld worden, de hot-flashes en alle andere verschijnselen, maar meer nog de overgang van de vruchtbare vrouw en zoals het ook in de film wordt gezegd: 'de uitgebloeide vrouw'. Zoals de puberteit een overgang is van kind richting volwassenheid, zo voel ik me nu van de onverzadigde vrouw naar de verzadigde vrouw. Het woord zaad, rijpe vrucht, maakt het voor mij visueel. Ik zit midden in dit proces. Het is haast te vergelijken met de geboorte... en dat gaat over het algemeen niet zonder pijn en/of moeite.

Nu ik weer enigszins helder kan denken, voel ik hoe moed mij weer drijft. Vertrouwen in de toekomst. 'Het komt wel goed, schatje!'

Het zijn de littekens van afgelopen weken die mij pas op de plaats doen maken. Mijn agenda ordenen - niet te vol, chaos accepteren en op de dagen dat ik veel energie heb, niet alles in een keer 'opmaken'  door als een gek te keer te gaan... denken dat je de hele wereld aan kunt. Hoe lastig ook - accepteren dat accuraat zijn en snel handelen even niet meer behoren tot mijn competenties. Ben gewoon weer even terug in de puberteit.... toen vergeetachtigheid en sloomheid heel gewoon waren. 

Ach ja..... 'Het komt wel goed schatje... ' Echt wel... !