Het was een fijne week. Samen met vrienden een midweek naar Zeeland geweest. We kunnen goed met elkaar overweg en aangezien we wel vaker zulke uitstapjes gemaakt hebben, weten we precies wat we kunnen verwachten. Het is een kwestie van geven en nemen als je met z'n vieren in een appartement zit en dat gaat gelukkig altijd wel goed.
We hebben genoten van de zon, het fietsen, lezen,het bezoeken van steden en de avonden met elkaar. Het heeft me ook goed gedaan om er even tussen uit te zijn. Even geen school, geen huishouden, geen afspraken.... even helemaal niks. Opgelucht haalde ik adem.
... Totdat.... schijnbaar zo maar uit het niets ik werd overvallen door 'the blues', alsof er iets of iemand van binnen een kraantje opengedraaid had, waardoor alle energie, al mijn plezier van die dag weg stroomde. Er was geen reden... we hebben het leuk gehad. Er was niets gebeurd, niets gezegd... geen enkele aanwijsbare reden. Het leek zo onlogisch..... Ik vertelde mezelf dat ik me niet moest aanstellen. Er was immers geen reden om, juist in deze week van relaxing en verbinding maken, af te glijden.... en door het ijs te zakken.
Het was nog vroeg in de avond. Ik gaf aan dat ik mijn bed op wilde zoeken. Ik was moe, hondsmoe, maar in bed kon ik de slaap niet vatten. Mijn hubbie sloeg een arm om me heen. Even vond ik rust, maar toen hij in slaap viel, bleef ik rusteloos draaien in mijn bed. De wereld om me heen voelde als niks... alles leek waardeloos, zinloos... Niks is goed, alles lijkt zwart. Voelde me ondankbaar... Ik hoorde de klok buiten ieder half uur slaan.... Het lukte me niet om de schakelaar in mijn hoofd om te zetten....
Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen. Zodra twee merels buiten een duet startte om zes uur in de ochtend, opende ik mijn ogen. Een nieuwe dag... !
De wereld leek minder dreigend, al voelde mijn lijf alsof er een trein overheen gewalst was. Mijn hoofd zat dicht, alsof vogels er in nesten en voelde elke beweging als lopen op een hellend vlak. Geen houvast en altijd weer die dreiging weg te glijden...
Inmiddels ben ik thuis. Nog niet helemaal in balans. Er komt veel op me af deze week... Normaliter geen probleem. Ik draai er mijn hand niet voor om. Maar nu vraag ik me af of en hoe ik het ga redden......
(wordt vervolgd)
2 opmerkingen:
Misschien kwam er juist door de ontspanning ruimte voor de emoties, lieverd. In gedachten heb ik je vast. x
Weer een mooi stuk dat je hebt geschreven. Erg herkenbaar, ik heb ook van die dagen gehad. Ik probeer me minder af te vragen 'waarom', maar accepteer meer dat het gebeurt. Sommige dingen kun je nu eenmaal moeilijk (of zelfs niet) veranderen. Laat deze week gewoon op je afkomen. 'This too will pass', denk ik dan maar weer.
Een reactie posten