Mijn amygdala viert carnaval....

Met enige twijfel heb ik het vorige logje geplaatst. Ik besef dat het consequenties voor mij kon hebben. Toch heb ik het gedaan... voor mijn eigen begrip, maar zeker ook om een stem te geven aan een taboe. Twee zelfs... een met betrekking tot de overgang en de ander met betrekking tot depressie. Mogelijk maakt de beschreven depressie onderdeel uit van de overgang/menopauze, mogelijk is het een onderdeel van een nieuw begin. En wellicht een mengeling van beiden. 

Voor de een is het een ziekte, voor de ander is het leerschool, een fase waar je doorheen gaat. En ook in dit geval geloof ik in beiden. Als ik naar mezelf kijk, dan ben ik overtuigd dat er sprake is van beiden. Deze week heb ik een afspraak met een psychiater. Mijn verwachtingen zijn te hoog gespannen. Ik ben me daarvan bewust. Weet ook dat dit wel eens op een enorme tegenvaller kan rusten. Ik verwacht echter antwoorden.... zijn het mijn hormonen, die mijn hele leven lang eigenlijk al voor problemen zorgen (PMS, postnatale depressie e.a.) of is het inderdaad een ziekte....? Net zoiets als suikerziekte of hoge bloeddruk. Met andere woorden functioneren mijn hersens niet zoals ze eigenlijk zouden moeten. Of zoals ik zelf steeds aangeef.... viert mijn amygdala continue carnaval en is mijn hippocampus soms lazerus?

Buiten mijn buien, die na verloop van tijd ook wel weer bijtrekken, is er verder niet (veel) mis met mij. Volgens statistieken ben ik slechts een van de tien duizenden depressieven.  Volgens Martin Seligman, een Amerikaans sociaal-psycholoog, bevinden we ons midden in een depressie-epidemie. Stelt me het feit dat ik niet de enige ben gerust? Nou nee... niet zolang een depressie mij van 'mijn padje' af weet te brengen. Niet zolang ik in rustige wateren verbaast achterom kijk en ontdek wat het met me gedaan heeft. Welke gedachten er in mijn hoofd kwamen... Gedachten die helemaal niet bij mij horen!

Bij het woord depressie denken veel mensen aan somberheid. Die somberheid hoeft echter, zeker in het begin, helemaal niet op de voorgrond te staan. Wat mij opvalt is dat ik, als het een tijdje goed met mij is gegaan, vergeten ben hoe het ook alweer was. Ik herken de depressie dan ook niet gelijk als deze weer op mijn deur klopt. In de voorgaande periode was het mijn hubbie die mij erop attent maakte dat mijn 'huilbuien' verdacht veel leken op.... Hij is heel voorzichtig met het opperen van zo'n gedachte... Daarbij staat hij heel breed voor de la waar onze keukenmessen opgeborgen zijn..

Als ik depressief ben, dan wil ik toch graag mee doen in de maatschappij. Ik probeer dus te doen alsof er niks aan de hand is. Bang dat als mensen merken dat ik niet mezelf ben, ze met een boog om me heen zullen lopen. Ik ben weinig inspirerend, traag, vergeetachtig en waarschijnlijk maak ik veel fouten.. en dat leidt (uit ervaring) tot irritatie en soms afwijzing. Zegt men iets over mijn gedrag, dat heeft dat geleid tot onzekerheid, zenuwachtigheid of ronduit huilen. Waar ik bang voor ben is dat medicijnen, die mogelijk worden voorgeschreven, dit patroon alleen maar zullen verergeren.

Er is nog zoveel waarover ik zou willen schrijven. Er is zoveel te vertellen.... Ik wil niet klagen, ik wil niet zeuren. Wat ik voor ogen heb is open te zijn over over mijn depressie / mijn overgang, zodat het een 'gewoon' onderwerp is, waar geen taboe meer op rust, waarover heel nuchter gesproken kan worden. Want uiteindelijk, zo wordt voorspeld door het WHO, zal depressie volksziekte nummer 2 zijn in het jaar 2020  en tevens een niet te onderschatten doodsoorzaak. Hoe groot is de kans dat jij wellicht te maken krijgt met depressie? Ofwel door eigen ervaring, je partner of iemand in je omgeving....

Daarom... wees wijs.... oordeel het boek niet naar de kaft....