Of het nu mijn leeftijd is of het feit dat er zoveel chaos in mijn hoofd is... Joost mag het weten... als je mij vraagt hoe mijn week eruit zag, dan kan ik me niet meer herinneren dan de punten waar ik me op vast gepind had, namelijk de presentatie ten behoeve van mijn opleiding en het gesprek met de psychiater.
De presentatie verliep zo goed. De aandacht van de studenten was, ons inziens, optimaal en de feedback van de docenten was meer dan positief. Mijn aandeel was niet zo groot. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik in de afgelopen maanden enorm geleund heb op mijn collega-studenten. Dit op advies van een van de docenten.
Tijdens het project heb ik op het punt gestaan mijn studie op te geven. Ik was vast besloten om de handdoek in de ring te gooien. Het ontbrak mij aan energie, de wereld om mij heen voelde als chaos en in mijn mede-studenten ontdekte ik steeds vaker een spiegelbeeld van mijzelf. En let wel, vooral de minder prettige karaktertrekken werden mij voorgespiegeld. Ik had het gevoel dat ik dit, al met al, niet kon handelen. Het ontbrak mij aan vechtlust.
Toen ik telefonisch doorgaf dat ik wilde stoppen met mijn studie werd mij daartoe de gelegenheid geboden. De docent luisterde naar mijn argumenten en gaf mij alle ruimte. Ze besprak de mogelijkheid om de module over twee jaar over te doen, maar.... een tweede mogelijkheid was om deze keer niet te streven naar een 7 of een 8, maar te gaan voor een 5,5. Hiermee zou ik alsnog kunnen slagen. "En wat de groepsopdracht betreft", zo legde de docent uit, "zou je ook een stapje achteruit kunnen doen en observeren wat dat doet met de groepsdynamica. Kijk gewoon even wat er gebeurt."
En zo heb ik de opdracht overleefd. Hoewel ik normaliter graag de leiding neem in groepen als deze, liet ik het deze keer over aan een ander. Niet dat ik het altijd eens was... de verantwoording bij een ander laten was een enorm leerproces - laat ik het daar maar even op houden.
Erg zenuwachtig was ik niet. Ik heb wel vaker voor een grote groep mensen gestaan. Pas op het moment supreme stegen de zenuwen naar mijn keel en had ik het gevoel dat mijn adem werd afgeknepen. Maar goed, het is heel normaal om zenuwen te hebben als je presenteert. De anderen hadden er ook last van. Na de presentatie viel er een hoop gewicht van mij af. Ik voelde me opgelucht, doch enorm vermoeid. Dat uitte zich ook de dag later, want mijn accu was leeg.... volledig leeg. Zo moe... Ik heb gedaan wat je het beste kan doen en dat is luisteren naar mijn lichaam en toegeven aan de vermoeidheid.
De volgende dag had ik 's middags een afspraak met Ron, de psycholoog, samen met de psychiater. De kennismaking met de psychiater hield in dat hij mij niet op mijn best zag. De vermoeidheid tekende mijn gezicht. Even dacht ik aan het wegwerken van mijn wallen met make-up. Anderzijds bedacht ik dat ik geen 'masker' meer wilde dragen. Ik wil transparant zijn, eerlijk... er niet meer om heen draaien. Het is nu eenmaal wat het is.
Het gesprek kwam al gauw op de vraag wel of geen medicijnen. De diagnose was gesteld en hij adviseerde bepaalde medicijnen, maar aangezien ik het niet zo hoog op heb met medicamenten, gaf hij aan dat deze aard van depressies ook voorbij gaan zonder medicijnen. De beslissing legde hij bij mij. Begreep hij dan niet dat ik juist het maken van beslissingen, op tijden dat mijn hoofd een chaos is, moeilijk vind? Ik vind het lastig om dingen op een rijtje te krijgen, laat staan weloverwogen een keuze te maken. Hij gaf mij een notitie mee met de namen van de medicijnen die hij mogelijk gaat voorschrijven. Het idee erachter is dat ik deze zelf op internet (een neutrale site) ga opzoeken en bestuderen..... Mogelijk dat dit mijn keuze makkelijker maakt. En zo ging ik naar huis. Afgesproken is dat ik maandag laat weten waarom ik wel/niet kies voor medicijnen. In beide gevallen wenst hij onderbouwing. Hmmmm..... De reden waarom hij de keuze bij mij laat heeft alles te maken met mijn gemotiveerd zijn als ik zou kiezen voor medicijnen. De bijwerkingen kunnen de eerste twee weken (of langer) erg lastig zijn.
Inmiddels heb ik de site bekeken en voor zover ik me kon concentreren ook 'bestudeerd'. Ben echter niet veel wijzer geworden dan was ik al wist..... Een gesprek met mijn hubby leverde ook niet veel op. Op de vraag wat hij zou doen als hij in mijn schoenen zou staan, gaf hij als antwoord dat een psychiater sowieso niet zijn 'ding' was.... Bij navraag blijkt dat het zelfstandig naamwoord psychiater bij hem beelden oproept van psycho-analytisch onderzoek in de trant van Freud; liggend op een bank om vervolgens weggevoerd te worden in een dwangbuis.... plat gespoten.... (zucht)!
Uit een telefoongesprek met een lieve, oude dame blijkt vervolgens dat gebrek aan kennis kan leiden tot 'bemoedigend' schouderklopjes. Ze had gehoord dat ik "wat last had van depressieve gevoelens"... en ze vond dat ik dan toch maar eens "een flinke meid moest zijn". In mijn gedachten zag ik haar naast prins Claus staan... hem bemoedigend op zijn schouder kloppend: "Nou toch maar eens een flinke jongen zijn, he???"
Dat station ben ik al heel lang geleden gepasseerd. Al jaren ben ik een flinke meid. Al jaren gaf ik een smile aan omstanders, terwijl ik me van binnen ronduit belabberd voelde. Misschien had ik jaren geleden al aan de bel moeten trekken. Misschien had ik jaren geleden al met een psychiater moeten praten en pillen moeten slikken. Mogelijk had men de bio-chemie in mijn hoofd al jaren geleden kunnen stabiliseren. Of zeg ik hier iets geks???
Een ding is zeker... ik wil verandering. Ik heb het jaren zo geprobeerd, cognitieve therapie gehad en geprobeerd om een flinke meid te zijn. Ik heb mijn deel gedaan. Mijn laatste strohalm... misschien dan toch maar medicijnen en kijken wat er gebeurd???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten