Het lijkt weer bergopwaarts te gaan. In de afgelopen dagen lijkt het alsof ik meer energie heb en heb ik mijn interesse voor studie en/of sociale contacten weer terug. Kan me weer wat beter concentreren. Allemaal kleine veranderingen, waardoor ik het gevoel heb dat ik weer wat meer lucht krijg. In mijn hoofd lukt het me weer om wat dingen op een rijtje te krijgen en mijn emoties lijken wat meer onder controle. Wat inhoudt dat ik niet voor elke 'scheet' moet huilen.
Had vandaag een afspraak met een psycholoog en psychiater. Althans dat was de bedoeling, maar tijdens het gesprek werd me medegedeeld dat de psychiater niet beschikbaar was. Daar baalde ik wel van. Het klikte gelukkig wel goed tussen de psycholoog en mijzelf. Dat maakte ik me er wel bij kon neer leggen dat er geen gesprek kon plaatsen met een psychiater, al ik had graag de koe bij de horens willen vatten. De psycholoog - laat ik hem voor het gemak even Rob noemen (geen idee wat zijn voornaam is), bevestigde wel dat er sprake is van een depressie en gelukkig veegde hij 'de overgang' niet meteen van tafel. Ook hij is van mening dat het een en/en-situatie is. Een situatie waar wel wat aan gedaan kan (moet) worden. Rob stelde voor om na te denken over het gebruik van medicijnen.
Ik ben er nog niet over uit. Aan de ene kant geloof ik niet in die ene wonderpil, aan de andere kant heb ik genoeg literatuur gelezen (zoals ik al eerder vermeldde) waaruit blijkt dat medicijnen kunnen zorgen voor een iets zonnigere kant van het leven. En stel dat dit bij mij ook het geval is..... en misschien kom ik tot de ontdekking dat ik het veel eerder had moeten doen. Door de gesprekken met de huisarts en nu, vandaag met 'Rob' valt pas goed op hoe frequent deze donkere buien voorkomen in mijn leven. Mijn dagboeken onderschrijven deze conclusie. Zo'n conclusie maakt dat ik wel weer baal van mezelf. De negativiteit die me op zulke momenten hebben omringd, daar ben ik niet bepaald trots op.
Rob noemde het vandaag 'ziek zijn'. Depressie is een ziekte... Waarom weet ik niet, maar het kwam vandaag op een of andere manier 'binnen'. Ik heb er altijd zo anders tegen aan gekeken. Ik heb depressieve mensen nooit gezien als ziek en mezelf al helemaal niet! Vaak was de depressie te verklaren. Ongesteld worden, stress of greepverlies. Dat ze soms ook out of the blue ontstond, daar was ik me niet zo van bewust, maar het gebeurde wel.
Over een paar weken is er een volgende afspraak. Volgens Rob zal er dan wel een psychiater aanschuiven en ik hoop dat ik dan in de gelegenheid gesteld zal worden om mijn vragen te kunnen stellen waarop ik duidelijke antwoorden kan krijgen, zodat ik de knoop door kan hakken.
1 opmerking:
Waarom baal je van jezelf als er donkere buien in je leven voorbijkomen? Sommige dingen overkomen je, je hebt er geen invloed op. Waarom zou je jezelf straffen voor iets waar je niets aan kunt doen?
Het leven bestaat nu eenmaal uit ups en downs. Zonder de downs herken je de ups niet. Deze fluctuaties maken je ook als mens interessanter en zorgen ervoor dat je niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk leeft. Zie die donkere buien als cadeautjes, ze leren je vaak iets, of jij leert anderen iets, zoals ook uit deze bijdrage van jou weer blijkt. Denk als je in zo'n donkere bui belandt aan een uitspraak van Ajahn Brahmavamso: "This too will pass". Niets blijft zoals het is. Als je je in een donkere bui bevindt is er ook altijd wel weer een weg die naar nieuwe zonneschijn leidt. Dat maak je op dit moment mee, zoals je hier laat zien. Geniet van die weg omhoog!
Een reactie posten