60-plusser

We zijn vijf jaar verder. In die vijf jaar geen letter meer op papier gezet.. althans niet digitaal. Op papier ben ik blijven schrijven. Schrijven over wat ik voel, denk en wat ik mee maak. Niet dat mijn leven nou zo bijzonder is, maar na het herlezen van deze blog kwam ik tot de ontdekking dat mijn leven nou ook niet bepaald saai te noemen is. Ik doe geen grote dingen en maak ook geen dingen mee waardoor ik u, als lezer, van de stoel kan blazen, maar voor een gewone vrouw als ik zijn er vast herkenbare factoren. Gebeurtenissen waaruit men lering kan trekken. Gebeurtenissen waardoor ik heb kunnen groeien en gebeurtenissen die de vrouw van mij maakte die ik nu ben. Dit klinkt heel positief, maar weet dat ik nog steeds mijn twijfels heb. Ik kamp nog steeds met een onzekerheid en voel me zeker ook niet de persoon die door iedereen gerespecteerd of geliefd is. Een verschil is dat ik in het verleden rond liep met het idee dat ik ' de enige'  was en dat ik nu weet dat duizenden, tienduizenden of misschien wel miljarden met mij dezelfde gevoelens kennen en ik weet wel beter als men dit ontkent. 

Over de afgelopen vijf jaar valt er vast weer veel te vertellen... dat ga ik echter niet doen. Ik weet niet eens zeker of ik deze blog echt weer wil oppakken. Ik weet nog niet zeker of ik er weer zoveel tijd en energie in wil steken, aangezien ik niet kan voorspellen of ik morgen weer dezelfde energie heb als vandaag. 

Hoezo energie? Nog steeds last van depressies? Nee, de donkere periode die ik jarenlang gekend heb, is redelijk opgeklaard. Ken ik nog depressies? Jawel... de zwarte hond die destijds over mij heen walste en me bij tijd en wijle in mijn billen beet, is er nog steeds, maar hij is aangelijnd en ik heb hem getraind. Hij loopt rustig naast me en ik weet hem de baas zodra hij weer wat TE enthousiast wordt. We hebben een goede verhouding samen.

Nee, het gebrek aan energie komt deze keer door een hersenletsel. In augustus 2022 stond ik 's ochtends op en zakte door mijn been. Wat later op de ochtend tintelde mijn arm en mijn hand kon niets meer vast houden. Later zal blijken dat ik een herseninfarct had gehad.

Ik ben nu vier maanden verder en het herstel gaat niet zoals ik het graag zou willen zien. Ik kan wel lopen - de ene dag wat beter dan de andere en mijn arm en hand functioneren ook weer aardig goed. Er zijn echter nog restverschijnselen. Behalve vermoeidheid, soms zelfs extreme vermoeidheid, vind ik het moeilijk om te organiseren (was ooit mijn sterkste kant) en lukt het me vaak niet om een begin te maken aan iets. In mijn hoofd heb ik het rond en weet ik precies wat ik moet doen. In de praktijk bak ik er niet veel van. 

Wil ik hier een blog over schrijven? Nee, eigenlijk niet. Alhoewel... ik heb inmiddels ook wel begrepen dat men over het algemeen niet veel weet over NAH (niet aangeboren hersenletsel). Aan de buitenkant is er vaak niet veel te zien, waardoor onbegrip een vaak voorkomende reactie is. Dus eigenlijk zou ik wel hierover moeten schrijven. 

Wat ik belangrijker vind is te schrijven over wat de positieve kant is van een dramatische gebeurtenis in je leven. In de vier maanden dat ik veelal thuis ben geweest heb ik de kans gekregen om na te denken over het leven, de wijze waarop je je dagen invult, over vriendschappen, over wat ik nu echt belangrijk vind en wat uiteindelijk maar bijzaak is. Een interessante reis.

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik op een kruispunt sta. Tot nu toe lag mijn focus op oma-zijn, echtgenoot zijn, werk en kerk. Als ik terug kijk voelde ik me het middelpunt van al deze aspecten. Ik was 'nodig' en veelal het nekje waarop gedraaid kon worden. Nu, na mijn beroerte viel het een en ander weg. Oppassen kon niet meer. Ik kon amper achter de kinderen aanlopen of ze optillen. Daarnaast waren het de prikkels (geluid en aandacht) dat ik niet kon handelen. Een partner zijn voor mijn hubbie... Ik leun nu op hem en er is weinig tot geen ruimte voor hem om op mij te leunen. Het is te zwaar. Tot nu toe lag een groot deel van het huishouden bij hem. Koken, de poezen vezorgen, noem maar op... voor mij alles te zwaar. Werken buitenshuis... deze woorden komen op dit moment helemaal niet voor in mijn vocabulaire. Daar is geen ruimte voor. Geen energie. En de activitieten binnen de kerk staan op hold. Mijn taken zijn overgenomen door een ander. Uiteindelijk ben je heel makkelijk vervangbaar. Mijn vraag of mijn worsteling is dan ook welke weg ik nu op moet. Wat is het doel van mijn bestaan in deze situatie. 

Vanmiddag sprak ik een lieve vriendin. Zij is herstellende van kanker en ze staat zo positief in het leven. Voor mij is ze een groot voorbeeld. Samen kwamen we tot de conclusie dat wij, als vrouwen, met al onze ervaringen (we zijn beiden 60-plussers) heel wat te vertellen hebben aan anderen. Kerkleiders geven aan welk belang wij als vrouwen hebben in de wereld. Het is zo belangrijk dat wij vrouwen van ons laten horen en onszelf durven te laten zien in al onze kwetsbaarheid. 

Kwetsbaarheid... een thema op zich. Mijn accu is nu leeg, maar ik heb zoveel geleerd met betrekking tot dit onderwerp. Misschien dat ik het in de komende dagen toch nog met je ga delen. We zullen zien. 

Moed

Het jaar 2017 was nog maar net begonnen toen ik de beslissing nam om opnieuw te gaan bloggen. Het kwam traag op gang... En nu het jaar weer bijna tegen het einde loopt, ontdekte ik dat het bij twee berichtjes gebleven is. Tijdgebrek? Ik denk het niet... Andere prioriteiten? Mogelijk... Misschien was mijn leven veel te saai om er iets leuks over te vertellen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik stopte met schrijven. Uiteindelijk doet het er ook niet toe. Who cares?

Een van mijn hoogtepunten voor dit jaar is dat ik mijn stoute schoenen heb aangetrokken. In mijn laatste logje vertelde ik over hoe belangrijk ik het contact vind tussen ouders en kinderen, opa's en oma's en kleinkinderen en broers en zussen. Het zat me dwars dat het contact tussen mijn broers/zussen en mijzelf er niet meer was. Het heeft me bezig gehouden. Ik merkte dat ik er heel onrustig van was. En om eerlijk te zijn, heeft dit onderwerp mij al jaren bezig gehouden. 

Steeds overtuigde ik mezelf ervan dat mijn broers en zussen geen behoefte hadden aan elkaar of aan mij. Deze gedachte weerhield mij ervan om contact met hen te zoeken. Bang... Een steeds terugkerende angst in mijn leven om afgewezen te worden. 

Dit is wat gedachten met je kunnen doen. In feite creëerde ik mijn eigen angst. Uiteindelijk heb ik mezelf de vraag gesteld wat het ergste is dat kan gebeuren als ik daadwerkelijk afgewezen zou worden. Het zou voor mij pijnlijk zijn. Ik zou verdrietig kunnen worden en me rot kunnen voelen, maar uiteindelijk zou de wereld niet vergaan en mezelf kennende, zou ik op den duur de afwijzing kunnen accepteren en verder gaan met mijn leven. 

De vraag die volgde was: 'Hoe weet ik zo zeker dat ik afgewezen zou kunnen worden?' We hebben elkaar al zo lang niet meer gezien en uiteindelijk zijn we allemaal ouder en wijzer geworden. 

En uiteindelijk heeft mijn nieuwsgierig naar hoe het met hen zou gaan gewonnen. Zoals ik al zei.. ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en een kort mailtje gestuurd naar ieder van hen met de vraag wat ze er van zouden vinden als ik bij hen langs zou komen. 

Hoe groot was mijn vreugde toen de een na de ander een positief antwoord terug stuurde. Wat ben ik blij dat ik die stap genomen heb. Ja, er waren wat zaken die recht gezet moesten worden en ja, er waren wat misverstanden, maar in het grote geheel was het zo ontzettend fijn om ze weer te zien. 

Nu het contact hersteld is, merk ik, dat ik een blijer mens ben. Er is iets van me afgevallen. Niet dat we nu de deur bij elkaar plat zullen lopen, maar ik weet ze te vinden en ik hoop dat ze mij weer weten te vinden als het nodig is.

En wat een bijzondere les weer... te ontdekken wat een kracht gedachten hebben. Gedachten die me jarenlang in de ban gehouden hebben. Als gedachten daartoe in staat zijn. Hoe goed is het dan om de boel om te draaien. Wat kunnen opbouwende, positieve gedachten dan met je doen?

Laten we het eens uit proberen!

Burning bridges (brandende bruggen)

Uit onderzoeken is gebleken dat als je mensen op hun sterfbed vraagt waar ze meer tijd aan hadden willen besteden in hun leven, dan blijkt dat niet hun werk te zijn, maar ligt het antwoord vrijwel altijd in de trant van gezin en/of familie.

Nu mijn kinderen groot zijn en ik zie hoe zij zelf gezinnen stichten en zij op hun beurt proberen goede ouders te zijn, word ik mij meer en meer bewust van de rol die ik gespeeld heb of had kunnen spelen. Immers ook ik ben tekort geschoten en heb foute keuzen gemaakt. En aangezien keuzen ook gevolgen kennen, voel ik mij niet altijd op de plaats waar ik had willen zijn. 

Mijn verwachtingen zijn niet altijd uit gekomen, maar hey.... is dat niet 'het leven'? 

En laat ik eerlijk zijn. Als ik naar beide kinderen kijk, dan voel ik mij heel gezegend. Beide kinderen kunnen zich heel goed handhaven in deze maatschappij. Ik zie ouders die hoge normen en waarden hanteren en dit weer overdragen aan hun kinderen, mijn kleinkinderen. Ik ben trots op mijn nageslacht. Ik houd van ze... zelfs in wat je onvoorwaardelijk zou mogen noemen. 

Ik had nooit gedacht van mezelf dat ik zoveel liefde had. Na de geboorte van mijn zoon maakte ik me zorgen tijdens mijn tweede zwangerschap. Ik was bang dat ik nooit dezelfde liefde voor mijn tweede kindje zou kunnen hebben als voor mijn eerste kindje. Maar eenmaal de baby in mijn armen, ondervond ik, hoe groot moederliefde was. 

En wat schetste mijn verbazing toen mijn eerste kleinkind geboren werd. Vanaf het moment dat ik een kopie van haar papa zag liggen in die couveuse, leek het alsof mijn hart zich opende voor nog meer!

Inmiddels zijn er vijf kleinkinderen en ze zijn me allemaal even lief. Ieder kind heeft zijn/haar eigen persoonlijkheid waarover ik me verbaas en waardoor ik ieder van hen allemaal beter wil leren kennen. En ik kan je niet vertellen hoe rijk ik me voel. Vooral ook omdat elk kind (op de jongste na - ze is pas twee maanden oud) mij zoveel liefde terug geeft. Ik voel me geliefd door ieder van hen. 

Door deze jonge gezinnen dwalen mijn gedachten geregeld af naar het gezin waarin ik zelf ben opgegroeid. Ik ben dankbaar voor de normen en waarden die mijn ouders mij hebben meegegeven. Ik ben dankbaar voor wat ze voor mij gedaan hebben en wat ze mij mee gegeven hebben. Mooie dingen, net zo goed als mijn uitdagingen in het leven. Uiteindelijk ben ik de vrouw geworden die ik nu ben. 

Ik ben opgegroeid met twee broers, een oudere zus en een jongere zus. Na de dood van onze ouders is er nauwelijks tot geen sprake meer van contact. De wens van met name mijn moeder was dat we een zouden blijven, maar deze wens is niet in vervulling gegaan. Althans dat geldt voor mij. Ik weet niet of de andere familieleden wel contact hebben met elkaar.

Lange tijd heb ik geleefd met het idee 'het is wat het is'. Als er geen behoefte is aan contact (met mij), dan zal ik ermee moeten leven. Het is dat altijd pijnlijke gevoel van binnen dat mij iets anders vertelt. Ik mis hen. Misschien ben ik een te gevoelig mens, maar het voelt alsof ik een wees ben geworden. Een 'alleen op de wereld' -gevoel. Hoe vaak ik mezelf niet heb afgevraagd welke rol ik gespeeld heb, waardoor ik contact verloren ben. 

Ik ben 55 nu. Mijn oudste broer is 10 jaar ouder dan ik. Mijn jongste zus is ook de 50 gepasseerd. Ik ben me meer en meer bewust aan het worden van de eindigheid van het leven. Aan mijn vaders kant, een familie die uit 12 kinderen bestond, zijn er nog slechts twee die de geschiedenis van de familie kunnen vertellen.

Zoals het er nu uitziet, ben ik niet bang dat ik op mijn sterfbed zal zeggen: 'Had ik maar wat meer tijd doorgebracht met mijn kinderen/kleinkinderen'. Dat zit wel goed. Wat ik me afvraag is of ik niet zal zeggen: 'Had ik maar wat meer tijd door gebracht met de gezinnen van mijn eigen broers en zussen'. 

De vraag voor mij nu is: zijn alle schepen al verbrand? Zijn de bruggen al afgebroken? Wie zal het zeggen..

Terug van weg geweest

Spannend... na een radiostilte van anderhalf jaar, ga ik het weer proberen. Ik had gedacht dat Blogspot mijn blogs wel gewist zou hebben, maar blijkbaar is dit niet het geval. Ik kan gewoon weer beginnen waar ik gebleven was.

Waar ben ik gestrand destijds... augustus 2015.. Ik weet geeneens meer waarom ik gestopt ben met schrijven. Gemist heb ik het ergens wel, denk ik.

We zijn anderhalf jaar verder. De jaren lijken te vliegen. Zo pak je de kerstspullen van zolder en in no time geniet je van het zomerse weer en voordat je het weet is je favoriete drank 'warme chocolademelk met slagroom', omdat het vriest buiten. 

Uiteraard hebben zich van allerlei gebeurtenissen afgespeeld in die laatste 18 maanden. Zo ben ik afgelopen december oma geworden van mijn vijfde kleinkind. Ik ben drie weken in Duitsland geweest, bij mijn dochter en schoonzoon en hun bengeltje. Het was de bedoeling dat ik de rol van kraamhulp op me zou nemen, maar uiteindelijk liet de baby erg lang op zich wachten. Tegen de tijd dat mijn vliegreis naar huis gepland stond, liet ze pas wat van zich horen. Geboortes laten zich niet plannen.

Afgelopen jaar heeft ook in het teken gestaan van een voorzichtige carrière-switch. Negen maanden lang heb ik getracht om als Mary Kay consulente cosmetica te verkopen. Erg leuk.. dat wil zeggen op sociaal gebied. Je leert enorm veel mensen kennen. Collega's, klanten en overal waar ik kwam, sprak ik mensen aan. Niemand verliet mijn huis, zonder dat ze de handcrème van Mary Kay geprobeerd hadden. En heel bijzonder was de career conference in Bonn. Zoveel spektakel bij elkaar heb ik nog nooit gezien. 
Ik ben inmiddels alweer gestopt, omdat ik geen verkoper ben. Het zit gewoon niet in me. Tijdens gesprekken met klanten thuis, deed ik mijn beroep als sociaal psychisch counselor meer eer aan dan als verkoper. Het is echt niets voor mij om producten te verkopen. Ik heb er de babbel niet voor.
En eigenlijk.... als ik heel eerlijk ben, wist ik bij voorbaat dat ik er niet aan moest beginnen. Het was maar net dat onze financiële draagkracht wel een boost zou kunnen gebruiken. Helaas heeft die boost zich niet echt laten zien.

Was het zonde van mijn tijd? Nee, absoluut niet. Ik heb ontdekt dat het aanspreken van wildvreemde mensen leuk is. Ik heb ontdekt dat er heel veel leuke mensen zijn. Een andere kant is dat ik ook ontdekt heb hoeveel verdriet en zorgen mensen hebben. Het mooie van dit beroep was of is dat als je aandacht besteed aan de buitenkant van de vrouw, het vaak gebeurt dat de binnenkant ook aandacht vraagt.  Ik heb vrouwen zien veranderen, door wat aandacht te schenken aan de buitenkant (en binnenkant).

Hoe staat het met de depressie die zo'n grote rol gespeeld heeft in 2014/2015? In het afgelopen jaar heb ik geen afspraken meer gehad met een psycholoog of psychiater. Het medicijn (antidepressivum) dat ik slik, blijkt voor mij goed te werken. Dat wil zeggen: redelijk goed. Ben ik van mijn depressie af?... Nee, ik zou willen dat ik dat kon zeggen. Er zijn nog steeds tijden dat ik het niet goed gaat met me. Het verschil met toen en nu is, dat ik aan voel komen en dat ik er open over praat met mijn hubby. Op zulke momenten ga ik niet meer ten strijde. Ik probeer me dan ook niet meer beter voor te doen. Ik hoef alleen maar uit te spreken dat het niet goed met me gaat.. Op zulke momenten neem ik even wat gas terug en zorg ik dat mijn agenda zo goed als leeg blijft. De schuldgevoelens die ontstaan, omdat ik op zulke dagen niets doe, niets kan, probeer ik om te buigen. Op zulke momenten is het gewoon wat het is.

Dan is er nog: een job. Ik heb nog steeds geen passend werk gevonden. Ik ben door het UWV uit de ziektewet geknikkerd, omdat men van mening was dat ik 40 uur kon werken. Heel raar... op het ene moment kreeg ik te horen dat ik in de ziektewet kon blijven en vervolgens werd ik vier weken later opnieuw gekeurd en werd mij verteld dat mijn uitkering diezelfde week nog zou stoppen. De arts in kwestie vertelde er bij dat dit het beleid was. Zoveel als mogelijk mensen uit de ziektewet te halen. Het ene moment kreeg ik alle begrip, om vier weken later nul komma nul begrip te hebben voor mijn situatie. 
Ik heb in zak en as gezeten, dat mag je best weten, want waar moest ik naar toe? Sinds mijn burnout/depressie ben ik traag geworden, mijn geheugen laat me in de steek. Ik onthoud geen namen meer en het komt maar al te vaak voor dat ik mensen hoor praten, maar dat ik niet weet wat ze zeggen. 
Enfin, ook dit is wat het is... we proberen nu van een inkomen rond te komen. Ben overigens zeer creatief geworden om mijn rekeningen te kunnen blijven betalen.

Ik ben inmiddels geen oppas-oma meer. Dat wil zeggen, de kleinkinderen komen zo af en toe nog logeren, maar ik heb geen wekelijkse afspraken meer. Het werd me te veel om 's ochtends al om 6.00 uur in de auto te springen, om 's avonds na de file thuis te komen en van vermoeidheid op de bank in slaap te vallen. Ik mag nu gewoon oma zijn voor de fun.

We hebben afgelopen zomer een caravan kunnen kopen voor een prikkie en hebben in het na-seizoen op een camping gestaan hier in de omgeving. Ik was vergeten hoe leuk het is om dagen op een camping te zijn. Nou hebben we ook wel geboft met het goede weer.. Het was voor ons echt genieten. Zonnen, zwemmen, wandelen aan het strand, fietsen in de bossen of door de velden. Het kon niet op.

Tot slot; de maagverkleining, ofwel gastric bypass. Ik ben in totaal zo'n kleine 50 kilo afgevallen. Het gewicht schommelt momenteel een beetje. Soms weeg ik wat zwaarder en soms val ik weer af. Ik voel me goed. Kan alles eten. En de controles geven aan dat ik gezond ben. Alle waarden zijn goed en ik slik geen medicijnen meer. Ik ben blij met mijn lijf en beweeg me makkelijk. Ik ben zooo blij dat ik de beslissing genomen heb. Ik zou nog wel een kleine 10 kilo willen afvallen, zodat ik een gezond BMI heb. 

Voor nu een update-tje. Later weer meer....
Tot gauw.

De weg die ik niet koos....

The road not taken

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I-

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

 --Robert Frost

Dit prachtige gedicht voert mij naar paden die ik heb betreden.  Net als u, weet ik hoe de schrijver zich gevoeld moet hebben, op het moment dat hij de keuze moest maken. Beide paden zijn aantrekkelijk. Het liefst zou je beide paden willen nemen, maar aangezien je jezelf niet kan splitsen, moet je kiezen. 

En eenmaal een keuze gemaakt, neem je je voor dat je het andere pad  op een ander tijdstip zult lopen, maar zoals het een naar het andere leidt, keer je nooit meer terug... en zo blijft er altijd een weg die je niet genomen hebt....

En ergens in de toekomst, zo weet je nu al, zul je terugkijken op de dag dat je deze weg koos en beseffen hoe beslissend deze keuze voor je is geweest voor je verdere leven. En dat maakt dat je zult beweren dat je het minst begane pad gekozen hebt. 

And I, I took the one less traveled by - and that has made all the difference.....

Wat blijkt? De dichter spot met het idee dat een enkele beslissing je leven kan veranderen en dat welke weg je ook neemt, er ergens een moment is dat je spijt kent omdat je de andere weg niet genomen hebt. 'Wat maak je het jezelf dan moeilijk', is de mening van Frost. In feite zegt hij: 'Je mag wel denken dat je een individu bent, maar in werkelijkheid ben je ook maar een moertje in de machine'. 

Ik mag graag denken dat ik op bepaalde momenten beslissingen heb gemaakt die mijn leven hebben veranderd. Ik denk aan de momenten dat ik het op mijn manier gedaan heb, afwijkend van wat anderen op dat moment deden.

Hoewel ik ook besef dat ik, samen met anderen, deel uit maak van een groter geheel, ben ik ook trots op het feit dat ik een moertje ben. Een uniek moertje wel te verstaan. 

Dit alles is vanuit een figuurlijk oogpunt bekeken, wat gebeurt er als ik letterlijk de less-traveled-road opga? Dat is me meer dan eens overkomen. Afgelopen zaterdag nog. De paden die niet zo vaak betreden worden, blijken altijd weer opnieuw zeer uitnodigend te zijn voor mij. Echter.... hoe je het ook went of keert, ik raak er altijd de weg kwijt! Dus misschien heeft het wel een reden dat de paden minder begaan zijn. 

Keuze

Heb je jezelf wel eens afgevraagd welke gevolgen het maken van een keuze heeft in je leven?

Ik lag laatst wat voor me uit te dromen... te denken over welke onderwerpen ik zou willen schrijven. Wat zou zo interessant kunnen zijn dat je er een boek over zou kunnen schrijven? Ik vroeg me af of mijn eigen ervaringen, mijn leventje, interessant zou zijn voor een ander om te lezen. En al gaande weg besefte ik dat, hoewel mijn leven mogelijk niet zo interessant is voor een ander, het voor mij een proces is geweest waarvan ik veel geleerd heb. Weliswaar door heel veel te vallen, maar ook door iedere keer weer op te staan.

Ik stond stil bij de keuzen die ik in mijn leven gemaakt heb. En ik vroeg mij af wat er gebeurd zou zijn als ik die keuzen niet gemaakt zou hebben. Hoe zou mijn leven er dan uit gezien hebben?

Kun je je het voorstellen? Wat zou er bijvoorbeeld gebeurd zijn als ik bijvoorbeeld voor een andere man gekozen had, op 21-jarige leeftijd? Hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als ik met mijn Amerikaanse vriend getrouwd zou zijn? Of wat zou er gebeurd zijn als ik geen kinderen had kunnen krijgen?
En stel dat ik niet was gaan werken op 18-jarige leeftijd, maar dat ik, zoals papa dat graag had gezien, doorgestudeerd had en ik een universiteit bezocht had? Wie zou ik dan uiteindelijk zijn geworden? 

Mijn fantasie sloeg op hol. In mijn gedachten schreef ik boek na boek over de duizenden levens, die ik had kunnen hebben als ik een andere keuze gemaakt zou hebben. Meer en meer ging ik inzien welk een invloed mensen hebben gehad op mijn leven. Omstandigheden, omgeving, opvoeding, school, kerk, werk... tot aan het kijken van TV toe. 

Had ik destijds (als 12-jarige) niet naar 'Mies' gekeken en de Osmond Brothers gezien met 'Crazy Horses', dan was ik mogelijk niet bevriend geraakt met meiden die ook gek waren van deze jongens. Dan was ik mogelijk met andere mensen in aanraking gekomen. Dan had ik mogelijk nooit van Mormonen gehoord en had ik mogelijk een andere geloofsrichting gekozen. Als ik niet voor deze geloofsrichting had gekozen, dan was ik mogelijk ook mijn huidige echtgenoot niet tegen gekomen en had ik waarschijnlijk andere vrienden om me heen gehad. Mijn levensstijl zou heel anders zijn.

Wie zou ik zijn geworden? Zou ik toch nog 'ik' zijn of zou ik een hele andere 'ik' zijn? En welke 'ik' zou ik leuker vinden, de 'ik' die ik nu ben of de 'ik' die ik zou zijn geworden onder andere omstandigheden? 

Op deze gedachte volgde een andere gedachte en wel 'welke 'ik' zou graag willen zijn?' Hoe zou mijn meest gewaardeerde 'ik' er uit zien? Er draaide een film voor mijn ogen van de 'ik' die ik zou willen zijn..... 
Ik vergeleek mezelf met de 'ik' die ik zou kunnen zijn...

En kwam tot de ontdekking dat 'ik' haar al was... 

Vreemd, heel vreemd...

Een update-tje

Vijf maanden.... geen letter op papier gezet. Dat wil zeggen, geen digitale letter.. Ik heb wel geschreven in dit half jaar. Heel veel geschreven zelfs. In het jaar 2014 heb ik behoorlijk wat achterstand opgelopen met betrekking tot mijn studie. Dat wil zeggen, ik heb weliswaar mijn tentamens gehaald en ik heb notities gemaakt tijdens de colleges, maar aan mijn portfolio heb ik bar weinig gedaan. En nu zit ik met de gebakken peren. Terwijl anderen al honderden pagina's klaar hebben, ben ik nog bezig met de eerste 100 pagina's. Terwijl anderen al hun vijfde of zesde portfolio ingestuurd hebben, ben ik nog bezig met Portfolio 2. 

Ik had me voorgenomen om veel tijd te blokken om de schade in te halen, maar het lijkt alsof ik het niet voor elkaar krijg om me te focussen. En hoewel ik mezelf steeds vertel dat het goed voor me is om 'nee' te leren zeggen, lijkt het alsof er altijd wel iets is dat net even belangrijker is dan mijn portfolio.

De afgelopen vijf maanden zijn voorbij gevlogen. Ik ben druk in de weer geweest met solliciteren. Hoewel ik graag aan de slag zou willen als stressmanager (counselor), blijkt uit onderzoek (gedaan door studenten van Psychodidact) dat de naam stressmanager niet erg bekend is in de reguliere gezondheidszorg en hoewel er genoeg werk is, weet men de weg naar een stressmanager nog niet te vinden. 

Voor alle duidelijkheid - de opleiding tot stressmanager heeft mij geleerd het veranderingsproces te begeleiden van emotioneel gezonde mensen. Mensen behept met een beperkt gedragsrepertoire door niet functionele patronen van denken, voelen en doen. Problemen steken de kop op als er situatieveranderingen op hun pad komen, bijvoorbeeld door echtscheiding, verlies van een geliefde, ziekte, ontslag, werkdruk of anders. 
(bron: www. Psychodidact.nl)

Na mijn sabbatical, c.q. studietijd, ben ik klaar om weer aan het werk te gaan. Ik heb besloten om gedeeltelijk mijn oude beroep als secretaresse weer op te pakken en daarnaast rustig aan te beginnen met een eigen praktijk. Vandaar dat ik druk ben met solliciteren. 

Mijn kleinkinderen hebben me in de afgelopen vijf maanden ook lekker bezig gehouden. Elke week Skype ik met mijn dochter en kleinzoon, die in Canada verblijven. Elke twee weken pas ik op mijn kleindochters (kinderen van mijn zoon) of komen ze hier logeren. Op zulke dagen hoef ik echt niets anders te plannen. De kids krijgen de volledige aandacht. Inmiddels ben ik oma geworden van het vierde kleinkind... !

Ook heb ik me bezig gehouden met Public Affairs van de kerk waartoe ik behoor. Ik heb tot voor kort de website bijgehouden, maar dat was te druk voor me. Nu houd ik me bezig met de content; het verzamelen van, het vertalen, het schrijven van. Soms gaat dat gepaard met een interview, waardoor je mensen beter leert kennen. Erg leuk om te doen.

Sinds kort maak ik deel uit van De Gezonderie. Ik ben bezig met het maken van een e-learning, maar daarover meer op een later tijdstip. Ik kan alleen al verklappen dat het een interessant deel gaat worden voor met name de meer rijpere vrouw (en de man).

Daarnaast loop ik vier uur per week stage bij Stichting ES (ES staat voor Emotionele Support). Een chatservice waar mensen terecht kunnen als omstandigheden in hun leven net even te veel voor ze zijn. 

En zo zijn er nog wel wat zaken te noemen, dat ik allemaal de moeite waard vind om aandacht aan te besteden. Soms denk ik wel eens dat mijn dag niet uit 24 maar minimaal uit 48 uur zou moeten bestaan. 

Om te voorkomen dat ik niet opnieuw te maken krijg met een burnout zoals vorig jaar, let ik goed op mijn gezondheid. Ik luister naar mijn lichaam en blok tijd voor mezelf nog voordat ik het echt nodig heb. Ik eet gezond en ik beweeg. Het liefst zou ik willen hardlopen, maar op dit moment houd ik me nog even aan wandelen. 

Schrijven is nog steeds 'mijn ding'. Het liefst schrijf ik iedere ochtend even een paar pagina's en begin ik mijn dag met een half uurtje Schriftstudie. Dit is een ideale situatie.... Soms lukt mij dit echter niet. Dit zijn voor signalen dat ik pas op de plaats moet maken. Mijn agenda is dan te vol... of ik ga te laat naar bed, waardoor ik meer slaap in de ochtend nodig heb. Schrijven, wandelen in de natuur en creatieve activiteiten maken mij happy. Als ik deze dingen lang niet kan doen, dan word ik onrustig. 

Afgelopen week heeft het ziekenhuis weer negen buisjes bloed onttrokken aan mijn lijf. Volgende week heb ik een afspraak met de internist. De gastric bypass wordt nog steeds nauwlettend in de gaten gehouden. Ik heb weinig/geen klachten en ik voel me goed. Ik word nergens ziek van... nu afwachten of mijn bloedwaarden ook op peil zijn.

Inmiddels heb ik definitief afscheid genomen van psychiater en psycholoog. Ik moet eerlijk bekennen dat het jaar 2014 een moeilijk, maar een o-zo leerzaam jaar was voor me. De voorgeschreven antidepressiva slik ik nog steeds en voorlopig zal dat zo nog blijven. Misschien ken ik daardoor niet meer die uitbundige hoogten, maar de diepten zijn er ook niet meer. Ik voel me nuchterder, minder snel emotioneel. Het heeft voor- en nadelen. Voor mij, echter, voelt het precies goed. Het is, om met de woorden van Mike Bodde te spreken, te vergelijken met een diabeet. Een diabeet heeft insuline nodig om zijn lijf goed te kunnen laten functioneren. Zo heb ik een antidepressiva (ssri) nodig om mijn hersens goed te kunnen laten functioneren. Net dat kleine beetje extra serotonine.

Tot zover mijn update-tje. Mogelijk volgen er nu weer wat vaker en regelmatiger kleine stukjes...  over van alles en nog wat. 

Yin en yang uitgenodigd in woorden..

In de week na Nieuwjaarsdag van 2014 (vorig jaar dus) nam ik de tijd om een poosje te mijmeren over het het jaar 2013. Ik schreef over mijn gedachten, mijn doelen, mijn voornemens en maakte een planning van hoe ik het jaar 2014 zag. Daarbij werd ik uitgedaagd om een woord te kiezen wat bij het komende jaar zou passen.

Aangezien ik nog in de opleiding (Psychologie en Communicatie) zit en ik nogal geconfronteerd werd met mezelf, besloot ik om het woordje 'Be' te nemen. Gewoon leren zijn. Ik ben wie ik ben.... Daarmee dacht ik aan Gordon B. Hinckley's boek: 'Way to be' waarin hij 9 Be's nader beschrijft. (Be grateful, Be smart, Be clean, Be true, Be humble, Be prayerful, Be positive, Be still en Be involved). Een uitdaging dus.

Het jaar verliep iets anders dan dat ik voor ogen had. De uitdaging van 'Be' was groter dan wat ik voor mogelijk had gehouden. Het heeft me heel wat gekost....

... maar ik heb er ook veel voor terug gekregen. De details laat ik achterwege, deze zijn namelijk terug te vinden in voorgaande logjes. Het besef wat 2014 met mij gedaan heeft, maakte dat ik dit jaar weer de tijd nam om na te denken over dit jaar. Mijn voornemens zijn veranderd... de doelen die ik stel hebben nu meer te maken met hoe ik me wil voelen in plaats van wat ik wil bereiken.

Hoewel ik weet dat 2015 voor mij een superdruk jaar gaat worden, heb ik delen in mijn agenda geschrapt als 'me-time' ofwel 'sacred time', waar niemand aan mag komen. Ik wil me rustig blijven voelen, ondanks de druk om me heen en dat kan ik alleen bereiken als ik tijd uittrek voor mezelf. Het belang van het gevoel van rust maakt dat ik zelfs mijn eigen gedachten continue onder de loep neem. Ik wil mijn gedachten geen kans meer geven om mij van mijn rust af te brengen.

Ook dit jaar wilde ik voor mezelf een woord bedenken dat bij dit jaar past, maar ik heb het nog niet kunnen vinden. Van alles spookt er door mijn hoofd. Woorden als create (creativiteit daagt mij uit en geeft mij rust), of write (omdat ik en 'schrijven' aan elkaar gekoppeld zijn) passeerden de revue. Sterke woorden, maar niet zo sterk als het woord 'Be'. Ik heb gedacht aan 'passion'? Ik zoek in ieder geval een yang-kant voor de yin-zijde van vorig jaar. Yin, de donkere zijde van de berg - yang, de zonnige zijde van berg, beseffend dat beiden niet zonder elkaar kunnen bestaan. Kun je het nog volgen?

Het jaar is goed begonnen... vorig jaar zakte ik voor een belangrijk tentamen; dit jaar kon ik met een goed cijfer naar huis. Vorig jaar rond deze tijd nam ik afscheid van mijn dochter en schoonzoon wegens hun tijdelijke emigratie naar Amerika; nu kan ik hen (weliswaar voor een korte tijd), weer welkom heten. Ze vertrokken met z'n tweetjes en komen met z'n drieën terug. Vorig jaar stopte zomaar ineens het leven van een lieve vriendin; dit jaar mogen we nieuw leven welkom heten, aangezien mijn zoon en schoondochter hun derde kindje verwachten. En laten we niet vergeten dat het overgewicht waar ik vorig jaar nog zo mee kampte, nu iets is wat ik los heb kunnen laten. Nog even en dan ben ik 30 kilo kwijt. Het verlies van zoveel gewicht heeft mij al zoveel gebracht. Heerlijk!

Vergeleken met vorig jaar zijn mijn gedachten en gevoelens zoveel frisser. Alsof je door een lenteregen loopt. Er is weer meer ruimte. En dit heeft invloed op mijn handelen en zijn.

Vandaag heb ik min of meer afscheid genomen van mijn psycholoog, die ik vorig jaar frequent bezocht. De depressieve wolken boven mijn hoofd lijken te zijn opgelost. Mijn hoofd is weer helder. De psychiater blijft nog een oogje in het zeil houden dit jaar. Ook al gaat het nu goed, dat wil niet zeggen dat ik nooit meer last zal hebben van depressiviteit. Ik wil daar op dit moment niet aan denken. Ik kijk vooruit, Carpe Diem - ik wil de dagen plukken en genieten.

Misschien is dit het woord voor mij voor dit jaar... Carpe Diem? Hmmm..... klinkt goed.

Bright eyes...

Al meer dan 35 jaar lang heb ik mijn rijbewijs en rijd ik auto en ik heb, voor zover ik het me kan herinneren, in die tijd niet veel brokken gemaakt. Ik heb ooit met achteruit rijden een stilstaande auto geraakt en een keer een paaltje dat zo laag stond dat je het onmogelijk kon zien. Nog nooit, maar dan ook nog nooit heb ik iets van vlees en bloed geraakt.

Gisteravond was het raak.... Ik heb Snuffie helemaal niet gezien. Ik vermoed dat hij, toen ik hem al voorbij was, de straat over rende. Het waren mijn achterwielen die hem geraakt hebben. In mijn spiegel zag ik een kleine schaduw richting stoep huppelen. Ik dacht eerst dat ik een poes geraakt had. 

Menig automobilist zou doorrijden... (denk ik), maar ik kon dat niet. Vooral omdat ik zag dat dat 'iets' nog leefde. Ik ben terug gereden en vond Snuffie uiteindelijk in de goot.... piepend, zoals alleen een konijn dat kan. Fel, haast schreeuwend. En daar stond ik dan.... wist niet wat ik moest doen. Ik durfde het konijn niet op te pakken; bang dat het mij zou bijten. En stel dat hij hondsdolheid zou hebben... Het is immers een wild konijn...

Ik kon het leed niet aanzien en ben in de auto gestapt. Mijn gedachten gingen snel.... Politie bellen? Ze zien me aankomen. Per dag worden ik-weet-niet-hoeveel-konijnen aangereden. De dierenambulance? Ik kon het allicht proberen. Maar ja, om half twaalf 's nachts.. dan mag je wel verwachten dat een antwoordapparaat je te woord staat en zo was het ook. Ik heb geen boodschap achtergelaten.... Terwijl ik luisterde naar de stem van het antwoordapparaat zag ik Snuffie nog even stuiptrekken en blies hij, naar ik aanneem, zijn laatste adem uit. 

En wat nu? Snuffie laten liggen? Begraven? Mee nemen naar huis? En dan? 

Uiteindelijk heb ik afscheid genomen. Sorry, Snuf, ik had gewild dat ik je eerder had gezien, maar jouw lot besliste anders.....  Ik voelde me niet bepaald happy met de keuze om Snuf daar te laten liggen, ook al besefte ik dat hij/zij een van velen is die aangereden aan de kant van de weg terecht komen.

Maar toch... nu ben ik de dader en heb ik het leven ontnomen van een van Gods schepselen. Dat ik met regelmaat muggen en vliegen het leven ontneem, alla, maar een levend wezen met pootjes, oortjes en zo'n lief snuitje waar van die glinsterende oogjes in prikken.... dat is net even andere koek. 

Bright eyes

Burning like fire

Bright eyes

How can you close and fade?

How can the light that burned so brightly

Suddenly burn so pale?

Bright eyes

Positieve inseminatie

Van de 52 weken is er al weer eentje voorbij... Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en ik heb nu alweer het gevoel dat ik tijd 'tekort' kom. Mijn hersenpan wil mij dit wijs maken... want wat is nu eigenlijk tijd en hoe kan ik tijd 'tekort' komen of tijd 'teveel' hebben?

Mijn leven is gemaakt van tijd, zou je zeggen... maar aangezien ik niet weet hoeveel tijd mij gegund is, heb ik geen idee of ik een tekort ken of een overschot aan tijd heb. 

Het mag dan een feit zijn dat ik soms de verkeerde prioriteiten stel of dat ik teveel plan op een dag (24 uur tijd), waardoor ik het gevoel krijg dat ik tijd tekort heb. En al zou ik er een uurtje bij krijgen, dan heeft dat geen effect op het aantal uren in een dag...

Laten we het worstelen met tijd en tijdsplanning, prioriteiten stellen en balans vinden, maar lekker even rusten. Niet dat dit tijd scheelt, maar mijn hersenpan maakt me wijs dat dat rust helpt. Het blijft voor mij echter een eeuwige strijd... Tijd!

Even iets anders.... er is iets wat ik blijkbaar te leren heb. Meerdere keren in een korte tijdsperiode werd ik geconfronteerd met het hebben van positieve of optimistische gedachten. 

Laatst leverde ik een verslag in m.b.t. mijn opleiding. Een deel van de feedback had betrekking op het feit dat ik in mijn verslag dingen opsomde waarin ik beschreef dat ik ze nog niet onder de knie had. Ik werd er toe aangezet om alle negatieve omschrijvingen om te zetten in positieve omschrijvingen. Om vooral te kijken naar wat ik al WEL onder de knie had. Dat maakte dat niet alleen het verslag er beter uit zag, maar ik werd me ook mee bewust van al mijn competenties. 

Vervolgens neem ik deel aan een discussie in onze vrouwenvereniging van de kerk, waarvan het onderwerp is dat we maar al te vaak bezig zijn met alle negatieve dingen in ons leven en ons te weinig focussen op wat wel goed gaat.

En vandaag confronteerde P. mij met een geschreven email, waarin ik veel aandacht had voor al datgene wat, naar mijn idee, niet mogelijk was en te weinig aandacht had voor datgene wat wel nog kon. 

Op het moment dat ik mijn gedachtengang weet om te draaien, voel ik mij rustiger, fijner en dichter bij mijzelf. 

Vandaar dat ik vandaag bedacht om dit blog een draai te geven. Afgelopen jaar lag de focus op depressie en alles wat dit met zich mee bracht. Niet verkeerd, want mijn doel was om zo open en eerlijk mogelijk te laten zien wat een depressie met mensen kan doen. Uit onderzoeken blijkt dat depressie vaak niet bespreekbaar is.  Het open en eerlijk zijn - het transparant zijn - heeft mij persoonlijk veel opgeleverd. Vooral het afbreken van een muur en het kunnen laten zakken van een masker waren voor mij de hoofdprijs.

Waar ik nu aandacht aan schenk is de positieve instelling. Niet meer bezig zijn met wat er niet meer gaat, maar me te focussen op wat ik wel kan en op wat er wel is. Ik geloof namelijk dat je met een negatieve instelling negativiteit op je afroept en dat je met een positieve instelling veel verder kunt komen, omdat er altijd een weg is die je kunt bewandelen. Er is altijd ergens een gat, een oplossing. Optimisme geeft mij energie.

Nu ben ik al 50 jaar oud en mijn instelling, mijn denkwijze is onder andere iets wat ik van vroeger heb meegekregen. Het heeft zich in al die jaren kunnen ontwikkelen tot iets groots. Dat zal dus niet van de ene op de andere dag ineens omgezet kunnen worden in positiviteit, maar beetje bij beetje ga ik die enorme bol 'negatieve gedachtengoed' afbreken en insemineer ik bolletjes positiviteit.

Ik besef dat er gebeurtenissen zullen zijn die ik niet in de hand zal hebben, maar tegelijkertijd weet ik ook dat het mijn gedachten zijn die ik wel in de hand kan hebben. 

Optimisme... een leidraad voor 2015!