Bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Oma De Kock/Dautzenberg en ik (1962)

Ik heb het weer te pakken... Het is net als een verkoudheid. Als je het eenmaal hebt, dan duurt het weer een poosje voordat je weer normaal functioneert. Genealogiekoorts...

Papa is er mee begonnen. Hij kende een passie om uit te zoeken wie precies onze voorouders waren. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze? Waar en hoe woonden ze? Hoeveel kinderen hadden ze? Wat was hun geschiedenis?

Ik keek regelmatig over zijn schouder mee en nog voordat hij overleed heeft hij zijn hobby aan mij overgedragen. Ik heb voor hem alles in de computer gezet en ik heb hem laten zien hoe gemakkelijk het nu was om er achter te komen welke verwantschap hij had met al die namen die hij op lijsten had ingevuld. 

Ik vind het nog steeds leuk om deze hobby bij tijd en wijle weer op te pakken. Waarom zeg ik bij tijd en wijle? Omdat er veel tijd in gaat zitten en zeker als de koorts zijn kop opsteekt. Dan ben ik het bed niet in te krijgen en blijft alles liggen... ik vergeet compleet dat er nog dingen zijn die ik me voorgenomen had te doen. 

Afgelopen weken sprak ik met J. en R. over het feit dat ik het zo moeilijk vond om familiegegevens op te zoeken in het buitenland. De naam Dautzenberg verandert continue. De ene keer is het Douzenberg, de andere keer Dauzenberger en zelfs d'Totsenberg heb ik voorbij zien komen. Die avond ben ik wederom op internet gaan zoeken... In eerste instantie zonder succes, maar tegen de tijd dat de klok aangaf dat het toch echt tijd was om naar bed te gaan, vond ik een site van iemand in Duitsland die de familie van mijn over/overgrootvader compleet had uitgewerkt....! Hoe was dat mogelijk? Helemaal terug tot ca. 1730.... Zes generaties Dautzenberg/Douzenberg. Ik voelde me zo blij als een kind met Kerstmis. 

Helaas heb ik de familie Dautzenberg nauwelijks gekend. Ik heb vage herinneringen aan mijn opa en oma. Ik kan me herinneren dat mijn moeder ons wel eens meegenomen heeft naar Duitse verwanten, maar helaas kan ik me hun namen niet zo goed meer herinneren. 

En toch... als ik naar de foto's kijk van mijn opa en oma, dan heb ik een soort vlinders in mijn buik. Ik herken mijn moeder in het gezicht van mijn oma. En zie trekjes in haar gezicht die zo eigen zijn... vooral als ik zelf in de spiegel kijk. Ik herken mezelf in de verhalen die mijn moeder over haar vertelde. Met name haar zachte karakter. In tegenstelling tot mijn opa. Een nuchtere Brabander, die de dingen recht voor zijn raap zei, nergens om heen draaide en een duidelijke mening had. 

Yep, ik zit er midden in. De koorts is nog stijgende. Al weet ik dat ik binnenkort weer de laptop zal dichtklappen omdat andere prioriteiten op mij wachten. De virus zal echter sluimeren en als het de kans krijgt, steekt het vast de kop weer op. 

Het regent, het regent...

Weer of geen weer... ik heb mezelf beloofd iedere dag een stukje te gaan lopen of een uurtje te gaan sporten. Vandaag koos ik voor lopen. Nee, nog niet hardlopen, dat komt nog. Ik wil rustig aan beginnen. Mijn lijf heeft in de afgelopen weken al genoeg opdonders gehad. Ik wil nu lief zijn voor mezelf. 

Juist op het moment dat ik mijn loopschoenen aantrok, begon het uiteraard te regenen. Even had ik de neiging om de handdoek in de ring te gooien, maar dat zou een slecht begin zijn van mijn voornemen. Bovendien, zo koud is het nog niet buiten, dus laten we nog een keer voelen hoe het is om buiten in de regen te lopen. Ik ben namelijk een verwende vrouw, die een auto (weliswaar een gammel karretje) tot haar beschikking heeft en dus weinig regen op haar toet ervaart. 

Het was inderdaad niet koud en de regenslag op mijn hoofd en op mijn gezicht voelde als een zachte lotion. Om eerlijk te zijn werd ik er zelfs vrolijk van. Ik moest terug denken aan mijn jeugd en aan de kindertijd van mijn zoon en dochter. Als het regende gingen de regenlaarsjes en regenjasjes aan en was stampen in de grote plassen een feest. Ik droeg geen laarzen, maar loopschoenen en al gauw liep het water door de ventilatiegaatjes en hoorde ik mijn voeten soppen.

Het is bijna eind augustus en het lijkt wel alsof de herfst al zijn intrede heeft gedaan. Ik ontdekte al paddestoelen in het park en op de weg vond ik de eerste gekleurde blaadjes. Ik ben nog helemaal niet toe aan de herfst. Ik hoop dat we nog een paar weken zon mogen meemaken.

Ik moest uitkijken waar ik liep, want voor ik het wist zou ik kunnen uitglijden over de talloze naaktslakken die de wandelpaden overstaken. Sommigen raakten de weg kwijt.... (zie foto hieronder).

Helemaal alleen, genietend van de natuur om me heen, koptelefoon op met muziek waar ik van houd, komen er gedachten in me op. In dit geval kende ik gedachten van dankbaarheid. Wandelen in de natuur is zo slecht nog niet. En soms was mijn hoofd gewoon even leeg. Voor mij een bijzonder moment.. want mijn hoofd is praktisch nooit leeg. Mijn gedachten lijken nooit te stoppen.. Vandaag echter was er ruimte nodig om al het moois te verwerken. 

Tegen de tijd dat ik bijna weer thuis was, regende het inmiddels zo hard dat mijn waterdichte jas het begaf. Mijn broek werd zwaar van de nattigheid en het vocht dat uit mijn haren sijpelde werd een waterval. Zelfs de zwanen in de vijver zochten een plekje om een beetje droog te kunnen blijven. 

Eenmaal thuis een selfie gemaakt, nat, moe in mijn benen, maar happy en vol energie. 

Mijn uurtje (of meer?) wandelen is vastgelegd, zodat ik zal onthouden dat wandelen in de regen heerlijk is. Geen reden om thuis te blijven... 

35 jaar later

Drie en vijftig.... yep, ze is 53 jaar oud. Zo'n 30-35 jaar geleden vond ik vrouwen van deze leeftijd oud. Nu ben ik van deze leeftijd, maar ik voel me alles behalve oud. Ja, het is waar, ik ben inmiddels grijs; zeg maar gerust wit, maar van binnen voel ik me nog steeds een jonge vrouw. Ben blijven steken rond mijn 30e. Vanaf die tijd heb ik op mijn verjaardagen mijn leeftijd niet verder meer geteld. Als iemand mij nu vraagt hoe oud ik ben, dan moet ik altijd even tellen. En tja, mijn lijf is dan misschien niet meer als een 30-jarige vrouw, maar van binnen voelt dat wel zo. 

Ik weet dat mijn kleinkind mij oud vind. Dat weet ik, omdat ze dit gewoon tegen mij heeft gezegd. Maar goed, mijn eigen zoon zei op 5-jarige leeftijd (ik was rond de 28) dat ik rimpels had in mijn halsstreek, dus vond ook hij mij oud! En vond ik mijn eigen ouders ook niet oud? Pap met zijn kale hoofd en mam in haar bloemetjesjurk? Ik wed dat zij zich op dat moment ook helemaal niet zo oud vonden.

Had ik op 18-jarige leeftijd kunnen bedenken waar ik nu sta? De levenservaring die ik in 35 jaar heb opgebouwd en de levenslessen die ik geleerd heb? En nog steeds het verlangen om veel te leren. De interesses die ik nog steeds heb en de natuurlijke nieuwsgierigheid, die ik op 18-jarige leeftijd al had, is er nog steeds... maar dan anders.

Had ik toen kunnen bedenken dat ik twee (bijna drie) kleinkinderen zou hebben? Dat ik de naam 'oma' als kadootje zou ervaren? Had ik kunnen bedenken dat mijn grote liefde op dat moment zou eindigen in een echtscheiding? Ik had ook maar enigszins gedacht dat er een andere man in mijn leven zou komen, waarvan ik net zoveel, zo niet meer, van zou kunnen houden? Had ik verwacht dat ik op 50-jarige leeftijd nog zou beginnen met een HBO-studie? En wat, als ik toen had geweten dat mijn droom om naar Amerika en Canada te reizen uit zouden komen? En dat ik het merendeel van Europa zou zien? Op die jonge leeftijd had ik nooit kunnen overzien wat moederschap met mij zou doen en hoe trots ik 35 jaar later op mijn beide kinderen zou zijn. O ja, moederschap is misschien wel mijn grootste leerschool geweest. Het heeft mij geduld geleerd en vooral te geven.. En nu het moederschap min of meer 'klaar' is, is het weer een leerschool om nu de tijd aan jezelf te mogen besteden. De zorg voor mijn kinderen los te laten en toe te zien op mijn eigen groei. 

Moederschap, een hoofdstuk apart. Ik heb er van genoten en ik heb momenten gekend dat ik moederschap nou niet bepaald het leukste vak vond. Ik ben er heel eerlijk in. Heb me ook vaak afgevraagd of ik nou eigenlijk wel in de wieg gelegd was om moeder te worden. Ik heb fouten gemaakt, ben tekort geschoten, stond niet altijd open en voelde me menig keer tekort gedaan. Als ik het over mocht doen, met de dingen die ik nu weet.... 

In de afgelopen 35 jaar mag ik wel zeggen dat mijn leven op een achtbaan leek.  Goede tijden, slechte tijden... ik heb het allemaal gehad. Goede gezondheid, ziekten. Grote problemen, kleine problemen. Gelukkig, ongelukkig. Een leven van tegenstellingen. Zijn we hier niet voor op aarde? Als ik de tegenstellingen niet kende, zou ik ook nooit kunnen weten wat het is om gezond te zijn, om het goed te hebben, om gelukkig te zijn.... Kortom, al met al mag ik wel stellen dat ik een gezegend mens ben. Ik heb een rijk leven gehad en het mooiste is dat het nog lang niet over is (als het aan mij ligt).

Wat ga ik leren in de komende 35 jaar (als die mij gegeven worden)? Waar zal ik zijn? Ik kan me er geen voorstelling van maken... Ik weet alleen een ding zeker - tegen die tijd ben ik oud! Ik zal lachen als mijn achterkleinkind zegt dat ik rimpels heb in mijn halsstreek en dat ik oud ben. Wat zal ik me dan gelukkig achten!! Gelukkig oud!

Mijn favoriete ADHD-er en depressie

Never forget those eyes...

Het eerste nieuws dat mij vanochtend ten ore kwam was dat Robin Williams is overleden. Robin, mijn favoriete ADHD-er.... ! Mijn eerste gedachten was: 'Niet te geloven dat de man die anderen aan het lachen maakt, een smile op zijn gezicht, ervoor gekozen heeft om zichzelf van het leven te benemen.'

Al vanaf de tijd van 'Mork en Mindy' hield ik van zijn guitige ogen, zijn humor - al had ik soms wat last van zijn 'drukke' bewegingen en zijn overdosis aan energie. Ik hield ook van zijn meer serieuze rollen en de uitspraken die tot denken stemden. Robin Williams behoorde absoluut tot een van mijn favorieten. 

Ik wist dat hij tobde met depressies. Hij was er altijd heel open over. Zo ook over zijn verslaving.

“It’s (addiction) — not caused by anything, it’s just there,” he told ABC’s Diane Sawyer in 2011. “It waits. It lays in wait for the time when you think, ‘It’s fine now, I’m OK.’ Then, the next thing you know, it’s not OK. Then you realize, ‘Where am I? I didn’t realize I was in Cleveland.'”

Robin beschrijft hier hoe verslaving op de loer ligt. Ditzelfde geldt voor een depressie. Soms kent depressie niet perse een reden. Het is er gewoon. Het ligt gewoon te wachten en op de momenten dat je denkt 'Goh, het gaat eigenlijk wel lekker.' - op momenten dat je je niet meer kunt herinneren dat er ooit die depressie was, slaat hij opnieuw toe. 

Kwam zijn verslaving voort uit zijn depressies of kwam de depressie voort uit zijn verslaving? Zeker is dat deze twee hand in hand gaan. Het een zal het ander wakker maken en wakker houden. Er wordt gezegd dat Robin leed aan een bipolaire stoornis. Zijn hoogten, daar mochten we van mee genieten, zijn dieptepunten beleefde hij teruggetrokken, eenzaam en alleen. Dat is wat depressie zo moeilijk maakt. Op momenten dat je juist iemand nodig hebt, trek je je terug en wil je een ander niet belasten met jouw 'shit'. 

"You are afraid to tell people how you feel because it will destroy them. So you bury it deep inside yourself where it destroys you."

Het nieuws vanochtend deed me stil staan bij mijn eigen depressie. Als ik de pagina's lees die ik geschreven heb, kan ik me amper voorstellen dat die donkere gedachten in mijn hoofd leefden. Dit is niet de persoon die ik ben. Ik ben een genieter, ik hou van het leven, voel me dankbaar, ben creatief en voel me vitaal. Ik heb doelen, ben gelukkig en zie het leven als uitdagend. Het staat zo in contrast met wat ik in mijn dagboek geschreven heb in de tijd dat de depressie zich meester gemaakt had over mij. Door de depressie voelde het alsof het leven te zwaar was voor mij. Ik kon er niet meer tegenop. Het voelde als continue vechten.... al vraag ik me nu af, tegen welk monster vocht ik precies?

Wat was het monster dat Robin uiteindelijk de keuze deed maken om er mee te stoppen? 

Depressie... soms denk ik dat mensen niet weten wat het is. De oordelen zijn hard. Er is weinig begrip... Terwijl zo veel mensen kampen met deze ziekte. Nu en in het verleden. Ik ben verbaasd over de lijst die Wikipedia heeft samengesteld van mensen die lijden aan een (zware) depressie. Namen als Beethoven, Jim Carrey, Winston Churchill, Charles Dickens, Abraham Lincoln, Isaac Newton en natuurlijk kennen we Vincent van Gogh en prinses Diana. Antony Kamerlingh, Mike Bodde, Ruud de Wild, Joost Zwagerman en vele anderen passeren het scherm als ik op internet zoek naar 'lotgenoten'. Er zijn veel meer mensen dan we denken. 

Internet is een open boek. Mensen lijken te openen in een wereld waar identiteit niet zo'n rol meer speelt. Ik zie een bloem als avatar met een verzonnen naam die ik niet ken.... o, het is een vriendin van jaren geleden... althans dat neem ik aan! In het geopende boek vind ik verdrietige berichten van veelal jonge mensen, die het leven niet leuk vinden. Mensen die zich niet meer gehoord of gezien voelen. Jongelui die het gevoel hebben dat ze er niks meer toe doen. Ze zijn er wel... ze zijn echter niet belangrijk. Het raakt me...

Hoe graag zou ik willen dat de wereld een plaats is waar iedereen zich geaccepteerd voelt. Waar iedereen zich geliefd voelt en weet wat haar/zijn doel is. Het klinkt als de hemel.... Misschien is dat wel de reden waarom men de plug er uit trekt, in de hoop in de hemel te belanden. Hel heeft men al meegemaakt, erger dan hel kan het nooit zijn... die andere kant.

Ik ben momenteel aan de 'pil'. Ik heb het gevoel dat ik uit mijn dal geklommen ben. Nog wat gedesoriënteerd misschien, maar ik heb het gevoel dat ik mijn pad weer kan vervolgen. Een van mijn doelen is voor mijzelf een wereld te creëren waarin ik mij geliefd voel, waar ik gezien en gehoord wordt en bevestigd wordt dat ik er toe doe. Dat houdt in dat wee degene die mijn 'wet' overtreedt uit mijn wereld gesodemieterd wordt... ik wil mijn resterende tijd niet meer verdoen aan hen die mij niet kunnen of willen steunen. Daarentegen is iedereen welkom in mijn wereld.... waarin de belofte geldt dat ik hen zal liefhebben, dat ik mijn best zal doen om hen te zien, te horen en ik zal met hen de reden zoeken waarom ze er mogen zijn. Tenslotte is iedereen belangrijk... 

Robin Williams, te vroeg vertrokken... Ik zal me zijn oogjes altijd blijven herinneren. Rust in vrede, makker!

Een volgende fase...

Een definitieve beslissing... ik ben mijn overgewicht zat. Vooral de complicaties die ermee gepaard gaan. Ik voel me niet happy in het lijf dat 'niet van mij is'. Als ik in de spiegel kijk lijkt het alsof ik iemand aanstaar die ik niet ken. Soms maakt het gevoel van mij meester dat ik mijn lichaam haat. De vetrollen stoten mij af en het is vooral mijn buik die ik niet kan liefhebben.

Het maakt mij verdrietig om zo over mijn lijf te spreken. Het is immers het voertuig van mijn geest. Ik ben me bewust dat ik mijn lichaam dankbaar zou moeten zijn. Mijn hart klopt, mijn bloed stroomt en mijn longen zorgen dat mijn lichaam kan ademen. Ik loop, ik ren, het doet alles wat een lichaam behoort te doen. Het past dan ook niet om tegen mezelf te zeggen dat ik mijn lichaam haat, omdat het uitziet zoals het er uit ziet.

Het is mijn gedrag dat mijn lichaam gemaakt heeft wat het is. Het arme lichaam heeft het allemaal moeten ondergaan. Van veel eten tot niet eten. Verkeerd eten of extreem goed eten. Mijn lichaam accepteerde het allemaal. Tel daarbij op dat ik of niet beweeg of juist veel van mijn lichaam verwachtte... Nee, ik ben niet erg lief geweest voor mijn lijf. En dat terwijl het lichaam mij altijd trouw gebleven is.

Tot de laatste jaren, want toen kwamen de mankementen. Mijn lichaam begon aan te geven dat mijn manier van leven: te veel stress, verkeerd eten, te weinig bewegen, etc.  een druk op haar legde en dat uitte zich door de druk in mijn bloedvaten te verhogen. En nog gaf ik haar niet de aandacht die ze  nodig had. 
Vervolgens gaf het lichaam aan dat ik er iets mis was. Het was niet meer in staat om de insuline goed te regelen. En ook deze keer dacht ik dat het met pillen wel opgelost zou worden. Maar al deze pillen zorgden, naar mijn gevoel ervoor, dat ik nog verder uit balans raakte en in ieder geval verder weg ging staan van mijn lichaam. Op een of andere manier heb ik mijn lichaam uit weten te schakelen, door er niet aan te denken of de andere kant op te kijken.

Het is nu een beetje laat om weer een dieet te gaan volgen. Mijn lijf 'trapt er niet meer in'. Zodra ik minder ga eten, gaat mijn lijf op een spaarstand staan en wat ik ook doe, ik zakte slechts een paar kilo en dan bleef ik voor lange tijd stil staan. Zo lang, dat ik het dieet maar weer opgaf. Het hielp toch niet. Ook het hardlopen in het verleden boekte geen resultaat. 

Ik heb de keuze gemaakt om nog een keer in een aanslag te doen op mijn lijf: namelijk door een gastric bypass te ondergaan. Ik ben me ervan bewust dat ik heel wat vraag van het lichaam. 

De operatie is inmiddels achter de rug. We zijn nog geen twee dagen op pad of de artsen in het ziekenhuis hebben aangegeven dat ik mijn medicijnen voor diabetes al mag laten staan. Ik hoop dat ik de medicijnen voor hoge bloeddruk binnenkort ook mag laten staan. Ik hoop in gewicht te verliezen, zodat bewegen weer makkelijker gaat en ik heb de intentie om de rollen om te draaien. Het lichaam heeft mij al die tijd gediend en ondersteund. Nu is het tijd dat ik de dingen ga doen, waardoor IK mijn lichaam ondersteun. Het wordt mijn 'kindje'. Ik zal beter voor haar gaan zorgen. Als dank voor alles wat ze tot nu toe voor mij heeft gedaan. 

Al met al heb ik het gevoel dat ik een volgende, nieuwe fase insla. Terug naar de vrouw die ik van binnen ben, maar zich naar buiten niet kon tonen. Tenminste niet door al dat vet heen. 

Dat vet... hmm... het lijkt alsof ik het veroordeel. Toch besef ik heel goed dat vet mij al die jaren beschermd heeft. Niet dat het de juiste keuze was, maar vet maakte mij minder kwetsbaar. Vet maakte dat mannen mij met rust lieten. Wat overigens niet helemaal waar is, want er zijn natuurlijk ook mannen die van vollere vrouwen houden. Toch draaide het hoofd van menig man zich niet meer om naar mij. Eerst zag men de volle vrouw, vervolgens zagen ze mij. Althans, dat is zoals ik het ervaren heb.

Nu is het moment gekomen dat ik los durf te laten. Het vet mag weg. De innerlijke vrouw eronder mag weer vrij zijn. Ik ben niet bang meer voor de wereld om mij heen. Ik mag er zijn.

Ik besef dat mijn lichaam vermoedelijk huidplooien zal krijgen door het overtollige vel; het bewijs dat mijn lichaam zo'n 40 tot 50 kilo te veel heeft gedragen. Of ik daar iets aan zal laten doen? Ik weet het nog niet. Het gaat mij vooral om mijn gezondheid en niet direct meer om mooi te zijn. Ik maak me er nu nog niet druk over. Ik zie wel tegen die tijd.

Op mijn blog 'In de ban van de weegschaal' schrijf ik al een paar jaar over mijn pogingen tot afvallen en ik beschrijf ook wat de gastric bypass met mij zal gaan doen. Wie interesse heeft is welkom om te lezen en/of te reageren. 

Na de operatie is er een gevoelig plekje in mijn zij ontstaan (dat ook wel weer zal wegtrekken). Iedere keer als ik diep zucht, dan ontsnapt er een soort 'snik'. Het lijkt alsof mijn lichaam 'snikt'... van opluchting. Blij dat ik nu eindelijk begrepen heb waar de behoefte ligt. Gelukkig dat we weer maatjes kunnen worden en samen kunnen werken. Voortaan zal ik luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Ik heb het nooit willen toegeven, maar uiteindelijk is ze wijzer dan ik. Zij weet wat goed voor haar is. Zij weet wat goed voor mij is. 

Zoals ik al schreef: een volgende nieuwe fase....