Waardevol

Weer een week (of meer) verder en ik sta te kijken hoe snel ik opknap. Doen de pillen zijn werk? Zijn het de omstandigheden? Of zijn mijn stemmingswisselingen spontaan in het gareel gesprongen? Ik weet het niet... Ik wilde zo graag uit de 'zwarte omgeving' stappen.... Is er sprake van een placebo-effect? Ergens kan het me ook niet schelen. De mist is opgetrokken. De luiken zijn weer open. Ik maak weer geintjes en ik kan het mooie weer waarderen. 

Gisteren een wandeling aan zee gemaakt en ik kon weer voelen, weer ademen, ik zag... en ik hoorde... Genoot van een vismaaltijd en knuffelde mijn vriendin weer op de spontane wijze zoals voorheen. 

Niet alles is helemaal okay. Ik kan bevestigen dat de pillen wel degelijk invloed hebben op me. Kijken naar drama en/of romantische films brengen geen tranen meer te weeg zoals voorheen; De pret in het huwelijksbed duurt nu veel langer voordat er een hoogtepunt volgt en vaak volgt er helemaal niks. Volgens de bijsluiter is dat een van de bijwerkingen. Ik kan redelijk goed omgaan met de  bijwerkingen die ik heb ervaren tot nu toe, maar deze bijwerkingen....... hmm, weet nog niet of ik dit wil accepteren; Ik ben nog steeds traag en hoewel er verbetering is, kan ik nog steeds niet goed organiseren of mijn werkzaamheden overzien; En o, dan die vergeetachtigheid. Concentreren is nog steeds niet mijn sterkste kant en mijn empathie is ook ver te zoeken. Het voelt allemaal zo nuchter en regelmatig trek ik dan ook mijn schouders op.... 'Het zal vast wel...' gevoel maakt zich meester van me. Ik weet nog niet of dit goed is voor me. Ben ik dit wel? O en dan grote mensenmassa's of veel geluid om me heen.... Het weerhoudt me. Ik ga liever niet naar een klasruimte, liever niet naar de kerk en liever niet winkelen in een drukke stad. Het liefst ben ik thuis. Dit is iets waar ik langzaam aan zal gaan werken.

De prettige kant: Geen faalangst bij het tentamen van vorige week - ik bleef er heel nuchter onder. 'Slaag ik dan is het goed. Slaag ik niet dan is dat jammer en dan maak ik mijn tentamen wel opnieuw'- gedachten hielden me kalm en mijn handen waren droog. Ik heb het gevoel dat ik dichter bij mezelf kan blijven. Mijn emoties pieken niet meer - de storm is mijn hoofd en in mijn lijf is gaan liggen. Er staat een kapitein aan het roer die beetje bij beetje balans weet te creëren.

De vraag is ervaar ik wat er werkelijk is? Wie kan dat beoordelen? Als ik aan hubbie vraag hoe hij mij ervaart op dit moment, dan krijg ik positieve antwoorden. Hij is, net als ik, blij dat de huilmomenten en de donkere gedachten er niet meer zijn. Het leven is ook voor hem een stuk dragelijker geworden. En hoewel hij erkent dat ik mijn dagelijkse werkzaamheden nog niet onder controle heb, is hij blij met elk stukje dat ik weer voor mijn rekening neem in het huishouden, want de last was hoog voor hem. Wat was/ben ik blij met zijn steun. Ik vraag me af of ik het gered zou hebben zonder steun, zonder zijn arm om me heen en vooral zonder zijn geduld. Want echt... een huwelijk heeft heel wat te stellen als een van de partners depressief is.

Hubbie begreep totaal niet wat er speelde in mijn hoofd. Hij kende mij zo helemaal niet. Hij wist ook niet hoe hij ermee om moest gaan. Hij moet zich zo machteloos gevoeld hebben. Er was een moment dat ook hij haast depressief ging voelen, puur uit machteloosheid, uit vermoeidheid en de uitzichtloosheid. Zo erg, dat de tranen over onze wangen rolden, terwijl we op een bankje in het park, onze gevoelens en gedachten met elkaar deelden. Ik ben me bewust dat ik een man uit duizenden heb. 

De afgelopen vier maanden lijken in eerste instantie een 'verloren' tijd. Zinloos, niet geleefd, gewoon opgelost in het niets.... Zo heb ik het in eerste instantie ervaren. Maar is het werkelijk zo? Was het zinloos? Nu ik een en ander wat beter kan overzien, zie ik hoe waardevol de afgelopen maanden zijn geweest. (Niet dat ik het over zou willen doen!) Wat ik geleerd heb is dat zorgen voor mezelf een prioriteit is. Dat luisteren naar je lichaam belangrijk is. Dat nee zeggen voor zowel mijzelf als de ander helemaal geen verkeerde keuze hoeft te zijn. En dat dicht bij mezelf blijven en uiting geven aan wat ik denk en voel mooie leermomenten zijn voor mijzelf en de wereld om me heen.

Ik weet niet waarom ik mijn leven niet meer waardeerde. Het brein/hormonen doen soms rare dingen met de mens. Natuurlijk is de wereld mooi, maar het was te zwaar om erin te leven. Ik weet nu dat ik bepaalde signalen van mijn lichaam niet meer mag negeren. Ik weet dat als er bepaalde gedachten circuleren in mijn brein en als er gevoelens de boventoon voeren, ik maar beter rust kan nemen of hulp moet gaan zoeken.

Hoewel ik anti-medicijnen ben, ben ik blij dat in mijn geval het tekort aan serotine wordt verholpen. Een medische 'ingreep', waardoor mijn wereld in een paar weken tijd veranderde. Ik voel me weer mens. Ik wil weer meedoen. En met een beetje geduld gaat mij dat ook lukken. Let maar op!