Kwetsbaar

Allemachtig, de dagen vliegen aan mij voorbij. Het moment waar ik naartoe leefde is inmiddels ook voorbij. Vanochtend heb ik mijn dochter van Schiphol gehaald en heb ik haar 'kleine kikker' gedag mogen zeggen en haar kleine, ronde buikje, even mogen voelen. Ik ben zo blij dat ze weer veilig thuis is (voor een paar weken). Over een paar weken nemen we opnieuw afscheid van elkaar. Ze vertrekt voor langere tijd naar Canada. Ik hoop dat ik eind dit jaar naar haar toe kan om de nieuwe wereldburger welkom te heten, maar of dit gaat lukken is de vraag.

Afgelopen week weer een visite gebracht aan de psychiater om een en ander te evalueren. Ik voel me steeds beter. Er is nogal wat veranderd in de laatste tijd. Ik kan meer en meer loslaten. Ben in staat om te accepteren wat er is. Daarnaast maak ik weer voorzichtig toekomstplannen en geniet ik weer van mijn omgeving. Vooral als de zon schijnt.

Wat nog moeilijk is, de realisatie van de puinhoop die ik van mijn leven gemaakt heb. Nou ja, dit is niet helemaal eerlijk om me zo te uiten, want geloof me, chaos creëer je niet omdat het zo leuk is. Het overkomt je. Planningen op papier gaat me goed af, maar deze planning in praktijk brengen is nog steeds een hele klus. Mijn huis is allesbehalve een plaatje.... Nou ben ik van mezelf niet echt een 'poets', maar ik hou wel van rust en hygiëne is voor mij een pre. Er is een contradictie tussen wat ik belangrijk vind en in welke staat mijn huis zich bevindt. Gisteren hebben hubbie en ik beetje bij beetje weer wat ruimte gecreëerd. Dus we komen er wel....

Vandaag heb ik een zelfreflectie geschreven met betrekking tot een Supervisie-opdracht. Begin dit jaar ben ik namelijk gezakt voor mijn tentamen Gespreksmethodiek. Niet dat ik de technieken niet machtig was, zeker niet. Na een jaar oefenen was ik bekend met zowel theorie als praktijk. Mijn probleem was dat ik niet echt was in contact met anderen. Hierdoor was ik niet in staat om open- en onbevangenheid in te zetten. Met het gevolg dat ik regelmatig vast liep door, zoals ik het zelf noemde, een gebrek aan empathie. Zij die mij kennen, zullen dit niet kunnen begrijpen. Vrienden weten dat er geen gebrek is aan empathie. Het punt is dat ik in vriendschap ook gewoon echt durf te zijn. 

Het dragen van een masker heeft te maken met een mate van onzekerheid. Een pantser... een verdedigingsmechanisme voor het geval ik fouten maak. Fouten maken.. heel menselijk, maar als perfectionist is fouten maken geen optie. Fouten betekent immers dat je niet voldoet. Inmiddels heb ik deze overtuiging weten om te zetten. Wie bepaalt waar ik aan moet voldoen? 

In het afgelopen jaar heb ik, samen met het team waar ik deel van uit maakte, een interview (opdracht opleiding) afgenomen met Martine Delfos. Een super fijn gesprek waarin Martine ons liet zien dat iedereen aan de rand van zijn bestaan staat. Dat wil zeggen, iedereen kent het gevoel dat een ander beter is dan hij/zij zelf en iedereen is zich bewust van zijn/haar niet-kunnen... Niemand uitgezonderd. Dat besef maakte dat ik meer relaxt kon omgaan met mijn eigen perfectionisme. 

Mijn masker laten zakken betekent dat ik kwetsbaar ben. Eng... dat is waar, maar ik merk dat ik er zachter van ben geworden. Niet alleen mijn uitstraling, maar vooral ook mijn oordeel over anderen. Oordelen over mezelf. Ik ben liever... voor de ander en voor mezelf. Dit betekent dat ik steeds vaker wakker wordt zonder dat mijn kiezen op elkaar staan of zonder gebalde vuisten.

Er is zoveel gebeurd in de afgelopen maanden, afgelopen jaren. Ik heb veel geleerd. Ik leer nog steeds en ondanks de pijn, doet het me goed. Ik heb veel te veel meegesleept en nu pas, op vijftigjarige leeftijd, ben ik in staat om de ballast overboord te gooien. Misschien had ik hiervoor al die depressies wel nodig, om tot het besef te komen wat er onder dat masker allemaal verborgen zat.