Scoren

Het leek alsof heel Nederland gek werd toen het Oranje-voetbalteam vijf doelpunten wist te scoren. Tel daar bovenop de vreugde van het Nederlandse dames hockeyteam dat wereldkampioen werd, dan is het niet gek dat ons kikkerlandje bol stond van positieve energie deze week.

Diezelfde positieve energie maakte zich ook meester van mij, maar dan anders. Ik ben geen voetbal- of hockeyfan. Zo af en toe kijk ik even mee als ik mijn buren uit hun stoel hoor springen en als echte Hollander ben ik uiteraard wel trots op onze sporthelden. Toch was dat het niet wat mij weer energie gaf. Ik kan ook niet verklaren waar het vandaan kwam en ik stond versteld van mezelf. 

In de afgelopen vijf/zes maanden was mijn energielevel beneden peil. Dat had als resultaat dat mijn normale werkzaamheden bleven liggen. Hubbie heeft het deels van mij overgenomen, maar naast zijn 40-urige werkweek (en andere verplichtingen) was hij niet in staat om mij compleet te vervangen. En uiteraard verlangde en/of verwachtte ik dat ook helemaal niet. Enfin, afgelopen zaterdag voelde ik me zo goed dat ik samen met hubbie (en onder leiding van hem) het huis weer leefbaar gemaakt hebben. We zijn er nog niet, maar het resultaat dat we geboekt hadden maakte dat ik me nu nog beter ging voelen, aangezien we weer ruimte gecreëerd hadden in de slaapkamer, de huiskamer en de keuken. Mount Washmore, ofwel de berg was is weggewassen en een groot deel van de strijk heb ik onder controle. 's Avonds was ik moe maar o-zo voldaan.

Een deel waar ik echt heel veel moeite mee had, was het lopen in een drukke stad. Winkelen is voor mij geen fun. Onder het mom om de kleinkinderen wat te verwennen, ben ik samen met mijn schoondochter, bij wie ik me veilig voel, naar de stad gegaan. Niet alles ging goed. Heel genant zelfs... toen ik op mijn hurken zat voor mijn kleindochter, ik mijn evenwicht verloor door duizelingen en ik languit over de vloer ging. Het heeft indruk gemaakt op de kleine meid van bijna drie jaar oud. Thuis heeft ze wel drie keer gezegd dat oma was gevallen. 'Uh ja, lieverd, oma is gevallen, maar het is alweer over'. Dat mijn voet verstuikt was door de val, heb ik haar maar niet verteld. 's Avonds vergat ik mijn genante vertoning en voelde ik me supertrots dat ik gewinkeld had en met schoondochter en kleindochters was gaan lunchen. I did it!

Vandaag ben ik, sinds lange tijd, weer naar de kerk geweest. Een uitdaging! Een ruimte met zoveel mensen, geluiden en warmte, dat had kunnen resulteren in een benauwd en 'ik wil weg hier'-gevoel. Hubbie en ik hadden een afspraak gemaakt dat zodra ik me naar zou gaan voelen, we onmiddellijk zouden vertrekken, no matter what. Dat gaf me rust en yes!... ook dit deel heb ik vandaag overwonnen!

Ben naar een verjaardagsfeest geweest en hoewel het erg gezellig was had ik verschrikkelijk veel moeite om me te concentreren op de gesprekken die gasten met mij aangingen. Als er zoveel geluid is dan lijkt het of ik doof word voor al wat er tegen me gezegd wordt. Ik moet me zo enorm concentreren om bij de les te kunnen blijven. Er was een moment dat ik moest vluchten naar de WC om even mijn ogen te sluiten en tot mezelf te komen. Niet lang daarna ben ik dan ook naar huis gegaan. Gelukkig begreep hubbie wat er aan de hand was en loodste mij in korte tijd naar buiten. Eenmaal in de frisse lucht knapte ik op.

Mijlpalen... alsof ik doelpunten scoorde. Ik mag dan geen publiek hebben, maar mijn ego's (ik heb er zo'n stuk of tien....... geintje!) staan te juichen en te applaudisseren als ik weer een 'opdracht' vervuld heb. Ik heb nog steeds veel hulp nodig. Het lukt me nog steeds niet om dingen te organiseren. Het lukt me niet om me lang te concentreren. En zo zijn er nog meer zaken, maar ik wil me daar niet op focussen, want ik heb weer bewijs van al wat WEL weer lukt.

Er is wat veranderd in mij. Ik ben opener, directer, dichter bij mijzelf. Ik maak me niet meer druk over wat een ander van mij vindt. Immers 'you can't please them all'. Angst (waar ik nog niet veel over gesproken heb) plaagt mij niet meer. Of misschien moet ik het anders zeggen... ik word misschien nog wel geplaagd door angst, maar ik weet hoe ik ermee kan omgaan. Ben, geloof ik, wat meer vergevingsgezind. Kijk met begrijp naar andermans handelen. Mijn oordeel achterwegen latend... Begrijp nu veel beter dat iedereen aan zijn/haar rand van zijn/haar kunnen staat. En dat is goed zo! Accepteer ook van mezelf dat ook ik mijn grenzen heb op dat gebied. Het zij zo. 

Hoe dan ook. Er is behoorlijk gescoord deze week en niet op zijn minst door mij! En dat voelt me goed....!!