Het verlangen om weer gezond en sterk te zijn is groot. In mijn hoofd verbeeld ik me ook dat ik het kan en dat ik het ben. Mijn lijf echter reageert soms anders dan wat ik verwacht. Niet dat het slecht gaat... integendeel.
Het behalen van, voor mij grote, overwinningen doen mij goed. Ik voel me een held... maar het eist zijn tol. Zaterdag een verjaardagsfeest, zondag naar de kerk geweest.... en afgelopen maandag naar Nijmegen vanwege Supervisie (m.b.t. mijn opleiding), dinsdag naar Spijkenisse (m.b.t. een onderzoek waar ik aan mee werk) en gisteren was ik een hele dag oppasoma van twee deugnietjes, die mij weliswaar veel vreugde geven, maar tevens ook veel van mij vragen. Met name het plannen van wanneer voeding, schone luiers, zindelijkheidstraining, slaapjes, fruithapjes, kinderboerderij, speeltuintje, boekje voorlezen, kleien - noem maar op. Op zulke momenten merk ik dat ik nog niet op mijn best ben. Met het gevolg dat ik 's avonds als een blok in slaap gevallen ben op de bank. Ik zat er even doorheen.
Vandaag geen afspraken. Maar goed ook want mijn energielevel is beneden peil. Vandaag dus een luister-naar-mijn-lichaam-dag. Aan de ene kant ben ik trots op mezelf dat ik, nadat ik jaren mezelf verwaarloosd heb, nu eindelijk de signalen van mijn lichaam herken. Aan de andere kant is er een schaamtegevoel, vanwege het feit dat ik te jong ben om zo 'oud' te zijn. Althans zo voelt het voor me. Ik ben vijftig, maar op een dag als vandaag voel ik me zeventig. Alles is teveel... het oprapen van een theedoek is zelfs vermoeiend.
Ik geef er vandaag nog even aan toe, maar vanaf volgende week staan er wandelingen gepland. Regen of geen regen, wind of geen wind, ik zal iedere dag gaan wandelen buiten. Uit ervaring weet ik dat het zijn in de natuur op mij een positieve invloed heeft. Van wandelen word ik ook moe, maar het geeft me ook wat (zie eerdere logjes) In de komende dagen gaat dat me nog niet lukken, maar voor volgende week staan ze gepland. Dit in de hoop dat ik wat kan doen aan mijn lage energielevel.
Binnenkort komt mijn dochter (en schoonzoon) thuis van haar/hun verblijf in Amerika. Haar zwangerschap vordert gestaag. Voor het eerst zal ik mijn hand mogen leggen op de buik waar onze nieuwe kleindochter/-zoon verblijft. Ik kijk uit naar de geboorte van mijn derde kleinkind. Al zijn er omstandigheden die mij intens verdrietig maken. Dit gevoel draagt uiteraard niet bij aan mijn herstel. Integendeel, het is een handboei om mijn polsen die mij vasthoudt aan die zwarte poel. Een onderwereld die mij graag als vaste bewoner uitnodigt. De sleutel om me van die handboeien te verlossen is dat ik moet accepteren en loslaten wat voor mij onacceptabel is. Het is mijn onvoorwaardelijke liefde (al vraag ik me soms af of dat uberhaupt bestaat) dat ik kan handelen zoals ik nu doe. In een ander geval had ik de pijn en verdriet niet over mijn kant laten gaan en weet ik dat gekozen zou hebben voor een leven zonder..
Vrienden om me heen noemen me een 'sterke' vrouw. Het tovert een glimlach op mijn gezicht als ik het hoor. Mijn levensgeschiedenis maakt dat ik inderdaad terug kan kijken op momenten dat ik niet opgaf en dat ik ondanks hard vallen weer opstond, de pijn of verdriet accepteerde en mijn leven opnieuw richting gaf. Ja, misschien ben ik wel een sterke vrouw. Met deze gedachten in mijn achterhoofd ben ik ervan overtuigd dat ik de vrouw kan zijn die ik diep van binnen zou willen zijn, maar die ik nog niet ben. Nog niet.... Geef me ruimte, geef me tijd en ik zal me opnieuw aan je voorstellen als de vrouw die overwon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten