Het is donker. Het is stil. Het enige geluid dat ik hoor is mijn ademhaling, het kloppen van mijn hart en het ruisen van het bloed in mijn oren. De wereld om me heen is stil en het wordt stiller en stiller in mij, mijn lijf, mijn hoofd.
Ik had me voorgenomen om op tijd naar bed te gaan, maar ik heb me weer laten verleiden om geleidelijk de stilte in mij tot stand te laten komen. De lichten van de buren om mij heen zijn uit. Geen spelende kinderen of pratende volwassenen op straat. Geen auto's. Het enige dat ik nog zie zijn de sterren aan de hemel, gecombineerd met het licht van de lantaarnpalen in ons hofje.
Het zijn de uren na middernacht waar ik me goed voel. Het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kan. Ik hou van dit tijdstip. Ik hou van dit klein, stil hoekje van de wereld. Het zijn de uren waar inspiratie vloeit, al ben ik momenteel niet in staat die inspiratie om te zetten in een creatie. Maar ik weet dat dit wel weer komt.
Mijn stilte wordt verbroken als hubbie om de hoek kijkt en vraagt of ik er nog ben. Het is niet de eerste keer dat ik uiteindelijk van vermoeidheid op de bank in slaap val (smile). Ik ben lichtelijk geïrriteerd omdat hij de magie verbroken heeft en tegelijkertijd weet ik zijn bezorgdheid om mij wel te waarderen. Uiteindelijk is het morgen weer vroeg dag en zal ik de gevolgen voelen van het laat naar bed gaan.
Ik zou nog wel even willen blijven, maar ik moet wijs zijn.... Bovendien is het inmiddels alweer 02.30 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten