Autoloze zondag

Het is rustig, rustig in mijn hoofd. Net een autoloze zondag... Hmmm, de autoloze zondagen uit de jaren '70; de zondagen waarop mijn vriendinnen en ik konden rolschaatsen op de drukke rondwegen in Tilburg. Zo stil is het in mijn hoofd. Geen sneltreinen meer die ik niet bij kan houden. Geen files, geen smog, waardoor ik met moeite nog lucht kan krijgen. Niks van dit alles. Mijn hoofd voelt als lopen aan het strand, terwijl kleine golven over mijn voeten dansen. 

Ik heb zelfs een middaagje in de tuin gewerkt. Een klein stukje waarop ik me focuste. Nadat het plekje onkruidvrij was, geveegd en de tuinstoelen uitnodigend klaar stonden, voelde ik dat ik genoot. Niet alleen van het uitzicht, maar ook omdat ik weer eens iets voltooid heb. Ik nam het me voor, ik voerde het uit en ik rondde het af. Dat gaf een goed gevoel.

Bijna heel de week gekookt. Enige last gehaald van de schouders van mijn hubbie, die veel taken, als vanzelfsprekend, van mij overneemt. Ik ben dankbaar. Zonder hem had ik het in de afgelopen maanden niet gered. Koken is voor mij niet vanzelfsprekend. Het begint al met het maken van een keuze. WAT eten we vandaag? Het halen van boodschappen is een taak waar ik normaal gesproken mijn hand niet voor omdraai. Voor mij betekent het nu chaos, zelfs al heb ik een boodschappenlijst in mijn hand. Ik maan mezelf tot rust, maar al die mensen om me heen, het geluid en al die producten in de schappen en dan ook nog moeten kiezen..!!! Het is alsof ik op een slachtveld sta. Deze week heb ik het wel gedaan. Het zweet liep over mijn rug en ik kwam dood- en doodmoe thuis. Doch.. ik ben een winnaar... I did it! 

Mijn huis is een chaos. Ik stel het schoonmaken uit. Ik heb niet genoeg energie om de draad op te pakken. Eerst mijn examen en dan hoop ik beetje bij beetje, zoals ik ook mijn stukje tuin gedaan heb, mijn huis op te ruimen en weer schoon te maken. Er is een stukje acceptatie.... Het is wat het is.... En dat houdt me overeind.

Tja.. examen. Tot nu toe heb ik het bestuderen van het boek voor me uitgeschoven. Af en toe probeerde ik een stuk te lezen, maar weinig bleef er echt hangen. Aankomende week heb ik geen afspraken - een compleet lege agenda en dat ga ik zo houden. We gaan het proberen... En lukt het niet, dan lukt het niet. Jammer dan!

TV kijken betekende voor mij: verstand op nul en alles over me heen laten komen. Een tijdelijke oplossing om mijn depressieve, donkere gevoelens opzij te kunnen zetten. Wat je niet kunt voelen, is er ook even niet. Uren heb ik TV gekeken, ook overdag. Iets wat tegen mijn 'principes' ingaat. Op dit moment irriteert de TV. TV kijken nu betekent niet meer dan met mijn hoofd op de schoot van hubbie met mijn ogen dicht en zo in slaap te vallen. Beelden komen niet meer binnen. 

Eigenlijk zou ik meer naar buiten moeten gaan. De natuur in, wandelen, fietsen.. maar dat zijn nou net de dingen waar ik zo vreselijk tegenop zie. Een vriendinnetje (eigenlijk een vriendin van mijn dochter) moedigt me aan om een paar keer in de week een rondje te lopen. Soms lukt het zelfs om een wandeling van 5 km of langer te maken. Het doet me goed. Wandelen, in mijn eentje wandelen, staat wel op de planning, maar de durf is nog ver te zoeken.

De neiging om vrienden en kennissen op een afstand te houden is groot. Ik hou van de stilte. Vooral de stilte van de nacht. Ik voel me 's nachts op mijn best. Wat maakt dat ik soms pas om 03.00 uur naar bed ga, wat mij de volgende dag natuurlijk geen goed doet. Een van de dingen die op mijn lijstje staan om te veranderen. Op tijd naar bed en op tijd uit bed. Op tijd naar bed betekent echter voor mij dat ik uren lang wakker lig. 

Ik merk dat vrienden wel willen, maar niet goed weten wat ze voor me kunnen doen. Het doet me goed te weten dat ze er zijn en ik hoop diep van binnen dat ze genegen zijn om me (tijdelijk) even te nemen zoals ik ben. Ik weet dat ik weinig reageer. Het klinkt misschien erg egoïstisch  maar in de fase waarin ik nu zit interesseert het me geen fluit. Ik zet soms mijn masker op en doe alsof ik interesse heb, maar wat men mij vertelt....  het komt niet binnen. Ik wil eigenlijk dat masker niet meer op. Kan ik tegen mijn vrienden zeggen dat ik tijdelijk geen interesse heb? Mijn empathie is tijdelijk op vakantie. Mijn angst is dat ik vrienden zal verliezen.... 

Ik probeer open te zijn over mijn depressieve gevoelens, al is mijn ervaring dat ik mezelf daarbij ook wel in de vingers snijd. Depressie is taboe. Het klinkt als een cliche, maar het is echt waar. Je kan beter een gebroken been hebben en zes weken mank lopen, dan leven met een depressie. Uit reacties van mensen merk ik dat er weinig kennis is van deze ziekte. "Een depressie?... Dat moet je toch niet willen!" , alsof ik er voor gekozen heb..... en "Wat zei de psychiater hoe het met je ging?", alsof ik niet zelf weet te vertellen hoe het met me gaat. "Ben je nu nog niet beter? Je hebt toch pillen...?"... uh ja, maar die pillen hebben een week of zes nodig om aan te slaan en dan is het nog maar de vraag of ik de juiste pillen gekregen heb. Ik weet, ze bedoelen het vast niet zoals het overkomt. 

Over pillen, over antidepressiva gesproken. Ik heb het idee dat het wel wat met me doet. Ik ben verbaasd (ah, emotie) over het feit dat mijn tranen compleet verdwenen zijn. Mijn traanbuisjes zijn kurkdroog. Aan de ene kant voel ik me opgelucht en ben ik blij omdat ik nu wat neutraler in het leven sta. Aan de andere kant vraag ik me af of dit is wat ik wil. Ik heb juist in de afgelopen jaren, tijdens mijn opleiding, geleerd om emoties te laten zien. Ik vraag mij af in hoeverre mijn emoties beperkt worden door het antidepressivum. Fijn dat het me bevrijdt van angsten, maar hoe zit het met blijdschap, boosheid, verwondering, walging, verdriet of vreugde? Ik heb geen idee... ken ik ze nog? Ik zou een boek kunnen schrijven: 'Op zoek naar mijn emoties'.... (smile).

Schrijven staat op een laag pitje. Of liever gezegd, ik schrijf helemaal niet meer. Altijd het gevoel dat ik belangrijkere dingen te doen heb en uiteindelijk is mijn dag voorbij en heb ik helemaal niet zoveel dingen gedaan. Wat dat betreft klopt mijn gevoel, mijn gedachten niet met de werkelijkheid en dat brengt altijd weer dat chaos-gevoel met zich mee. In gedachten plan ik en heb ik het gevoel dat ik een en ander onder controle heb. In werkelijkheid breng ik weinig tot niets tot stand. Het blijft een vreemd fenomeen... En voor een perfectionist als mijzelf is het meer dan frustrerend om te ontdekken dat er weinig/niets tot stand komt.

Enfin, we begonnen met de mededeling dat ik een goede week gehad heb. Het schijnen van de zon heeft ook wel bijgedragen, vermoed ik. Ik heb wat extra vitamientjes opgepikt en er is weer wat kleur op mijn wangen. 

Deze week ook even langs de psychiater geweest (laten we hem Arie noemen). Ook hij was tevreden. Weliswaar verbaasd over het feit dat de medicijnen zo snel aangeslagen blijken te zijn. Het kan ook zijn dat dit een natuurlijk verloop is van de depressie. Drie maanden... en misschien is het einde in zicht. Arie maakte me er wel op attent dat een terugval niet uitgesloten is. Hij noemde het een voorzichtig herstel. 
Het kaliumgehalte was niet helemaal goed en dat zou op den duur kunnen betekenen dat ik een ander of aanvullend medicijn krijg. Tomaten eten was het advies. Ik hoef pas over vier weken terug te komen bij Arie. 

Vraag me niet wat ik deze week verder zoal gedaan heb. Ik kan het je niet vertellen. Mijn geheugen is een zeef. Heb me wel eens afgevraagd of ik al dementerend ben. Mijn vriendin riep echter lachend: "Meid, je bent net als ik in de overgang. Mijn hersens zijn momenteel ook net als gatenkaas".

 Ja, die overgang.... het geprolongeerde vrouw zijn....