Vier uur in de ochtend. Mijn ogen gaan open. Klaar wakker. Het lijkt alsof ik aan zes uur slaap voldoende heb. Een rondje begane grond; een toiletbezoek en even wat drinken en dan weer terug naar mijn warme bed, waar hubbie ontspannen ligt te slapen. Ik kruip tegen hem aan. Even lijkt het of hij er wakker van wordt. Hij draait zich om en slaat een arm om me heen. Warm, comfortabel, ja veilig... zo voelt het. Vooral veilig. Zo val ik weer in slaap.
Ik word pas weer wakker als hubbie naar zijn werk vertrekt. Een vast ritme, het enige ritme dat de dag nog kent. Een ritme dat vooral hubbie in de praktijk brengt. Al het andere is weg.
Ik sta op en loop in mijn pyama naar beneden. Trek in ontbijt is er niet. Ik heb geleerd dat het overslaan van een ontbijt niet goed is. Gedachteloos smeer ik mijn brood. Ik heb geen honger.. eten staat me tegen.
De TV gaat aan. Even het nieuws kijken. Bevrijdingsdag; men verwacht mooi weer. Odessa.... Boze mensen. De vlag wordt geconfiskeerd. Hoe zat het ook al weer? Mijn hoofd werkt niet mee. Het nieuws gaat langs me heen...
Het is koud beneden. Ik sla een deken om me heen. Er staat nog vaat in de keuken en de kamer heeft een beurt nodig. Eigenlijk moet ik nu opstaan en doen wat ik van mezelf verwacht om te doen. Nog even... De keuken en de kamer doen... ik zie er als een berg tegenop. Bovendien is het handiger als ik eerst een douche ga nemen. Ik voel me niet fris. Hoe lang is het geleden dat ik een douche genomen heb? Twee dagen geleden? Zo niet ik... Mezelf verwaarlozen is een van de tekenen dat het niet zo best gaat met me.
Een week lang medicijnen uitgeprobeerd. Ik was voorbereid op de bijwerkingen. Een droge mond, geen eetlust, diarree en in mijn geval veel slaap. Elke middag gaan mijn luikjes dicht, of ik wil of niet. Als ik er niet aan toe geef, krijg ik hoofdpijn. En even leek het goed te gaan. Woensdag/donderdag dacht ik even de mist te zien optrekken. Even wist ik weer hoe het ooit was. Helder kunnen denken en weer activiteiten oppakken, weer dingen doen. De chaos was geen chaos meer, maar zaken die ik op een rijtje kon zetten. De wereld leek zo veel lichter, zonniger...
Vanaf zondagochtend is het weer mis. Bijna een week lang waren er geen tranen, maar op zondag vierde mijn amygdala weer carnaval. Het kreng is dronken en stuurt de verkeerde signalen naar mijn hersens. Er is geen reden om te huilen, maar de tranen kwamen als vanzelf.
Minoes, mijn poes rekt zijn uit in de zon. Ze geniet... ik weet niet meer wat dat is of hoe dat moet.
Ik maak me zorgen. Over een week of vier staat een theorie examen voor de deur. Het lukt me niet om de stof tot me te nemen. Ik ga het vast niet redden deze keer. Mijn voormalige faalangst kijkt weer om de hoek. Mijn saboteur zegt niks, maar zijn grimas zegt genoeg.
Morgen weer terug naar de psychiater. De dosis zal wel verhoogd worden. Die ene dag dat ik me helder voelde geeft hoop. Theoretisch gezien tenminste. In de praktijk weet ik het allemaal niet meer zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten