Alweer twee weken geleden dat ik een letter op papier gezet heb. Twee weken die 'verloren' zijn. Gewoon weg. Niet geleefd. Ik kan me er ook niet zoveel meer van herinneren. Een paar afspraken, een avond naar school en vooral veel thuis zijn.
Het ging niet goed. Had het gevoel dat ik in een bodemloze put gevallen was. Vallen en niet weten waar het einde is. Niets om je aan vast te houden.
De psychiater gaf inderdaad groen licht om de medicijnen te verhogen. Ik verdraag ze redelijk goed. Een van de bijwerkingen dat ik vreselijk vind is de gespannenheid. Het knarsetanden 's nachts was al een bekend fenomeen, maar nu word ik met gebalde vuisten wakker met mijn kaken vast op elkaar geklemd. En niet alleen 's nachts. Overdag ontdek ik dat in de palm van mijn hand kleine sneetjes zijn afgebeeld van mijn nagels die zich in het vlees boren. Pas als ik bewust probeer te ontspannen gaat het weer een poosje goed. Ik heb geen idee waar die gespannenheid vandaan komt. Ben ik bang? Ben ik boos? Geen idee.... niet bewust in ieder geval.
Het positieve van de medicijnen is dat het huilen is gestopt. Tranen vloeien niet meer voor elke scheet. En zoals afgelopen donderdag bleek, ben ik zelfs tot confrontaties in staat zonder dat ik moet huilen. Normaliter ben ik snel van de kaart als ik voor mezelf moet opkomen. Nu kon ik mijn boosheid uiten zonder enige emotie. Geen tranen deze keer. Een keerpunt waar ik me goed bij voel. Niet dat mijn gevoelens uitgeschakeld waren. Zeker niet, ik voelde boosheid en wat de tegenpartij te zeggen had raakte me zeker wel. Het is niet zo dat ik een zombie ben, maar mijn amygdala slaapt haar roes uit na al die maanden (jaren) feest vieren.
Dit weekend was ik in staat om een boek te lezen. En warempel de tekst drong weer wat tot me door. Niet altijd... het gebeurde ook wel eens dat ik bladzijden opnieuw moest lezen omdat ik wel de tekst zag, maar de woorden niet tot me doorgedrongen waren. Ik maak vooruitgang en daar ben ik blij om.
Is het mogelijk dat de medicijnen werken? Of is het einde van de depressie in zicht? Sinds dit weekend lijkt het leven weer wat lichter. Heb ik de bodem geraakt en kan ik nu weer naar boven klimmen? De suicide gedachten zijn niet meer angstwekkend en dat geeft een bepaalde rust. Ze komen nog wel voorbij, in de vorm van een interesse. Niet meer uit verlangen. Ik kan er mee omgaan lijkt het wel. Zelfs nu mijn apotheker mij antidepressiva heeft meegegeven voor drie maanden, wat natuurlijk nooit had gemogen, ken ik rust.
De faalangst voor het tentamen Algemene Psychologie is ook verminderd. Afgelopen donderdag heb ik een oefententamen gedaan en dat ging eigenlijk wel goed. Gezien mijn functioneren tot nu toe zal het waarschijnlijk geen acht worden, maar met een zesje ben ik deze keer ook tevreden. Het is wat het is!
Afgelopen week vielen er een paar kaartjes in de bus. Woorden van troost, gebaar tot steun. Het raakte me. Er werd gesproken over mij als 'een sterke vrouw'... zo voelt het niet, maar ik wil het wel geloven.
We shall overcome, we shall overcome,
We shall overcome someday;
Oh, deep in my heart, I do believe,
We shall overcome someday.
(Amelia Jackson)
I shall overcome
Geen opmerkingen:
Een reactie posten