Hoera!

Vandaag hebben we de eerste verjaardag gevierd van mijn kleindochter. Een geweldig moment. 

Ik kan me de dag van haar geboorte nog zo goed herinneren.  De stem van mijn zoon aan de telefoon, trots en vol emotie, want hij was vader geworden van een dochter. Ik kan me herinneren dat ik mezelf nog niet zo goed kon zien als oma, maar ik kon niet wachten om de nieuwe aanwinst te bewonderen. 

Ik kan me herinneren dat ik eerst naar mijn schoondochter ben gegaan om me te vergewissen dat het goed ging met haar, om vervolgens een kijkje te gaan nemen in de couveuse. En daar gebeurde iets wonderbaarlijks. 

Toen ik haar neusje zag, haar kleine vingers en een haast bekend trekje in haar gezicht, ging er een kleine wervelstorm door me heen. 'Ik ben oma!'.  

De afstand beperkte mij om haar vaak te kunnen zien, waardoor onze band niet echt de gelegenheid zou krijgen om te kunnen groeien. Maar daar kwam al snel verandering in. 

En nu zijn we een jaar verder. Veel mensen kwamen Lisa feliciteren met haar eerste verjaardag. In de tuin strekte ze vandaag haar armpjes naar mij uit. Een teken van vertrouwen. Ik besefte dat ik een jaar geleden nooit had durven dromen dat ik zulke intense gevoelens ervaar voor dit kleine mensje. So precious! 

We begonnen met het tellen van dagen. Dat werden weken en voordat we het wisten spraken we over maanden..... Zo klein als ze was en zo serieus, haast wereldwijs keek ze uit haar ogen, zo ondeugend is ze nu en leerde ze in de afgelopen weken al haar eerste stapjes (aan de hand). 

Vanavond keek ik even in de spiegel en mijn gedachten gingen uit naar hoe Lisa zou zijn als we haar 'sweet 16' gaan vieren. Dat is over 15 jaar... dan ben ik al bijna gepensioneerd! En maak ik een eventuele volgende generatie mee - dan ben ik al 70! 

Op dat moment keek ik de andere kant uit... laten we daar nou nog maar even mee wachten!

Communicatiestoornis

Het was nog vroeg toen mijn zoon vanochtend binnen stapte. De kleine meid was wakker. Oma had de kamer nog niet opgeruimd en met grote verbaasde ogen keek ze de kamer rond.

Zoonlief vertelde dat Lisa vaak slecht kon inslapen 's avonds en dat hij en zijn vrouw hadden besloten om het middagdutje over te slaan. Met andere woorden 'Mam, wil je Lisa 's middags niet meer naar bed doen'..  Ik persoonlijk vond het niet zo'n goed idee. Naar mijn idee was de kleine meid nog veel te jong om haar middagslaapje al over te slaan, maar goed als de ouders dit verzoeken, dan wil ik daar wel gehoor aan geven.

Na haar papfles van de ochtend wreef ze in haar oogjes en zo lag Lisa al om 8.00 uur 's ochtends in haar campingbedje, waar ze pas anderhalf uur later haar oogjes opende.

Kleindochter en oma hebben een vast ritueel en daar weken we ook deze keer niet vanaf. Maar ja... toen kwam het moment van het middagslaapje, dat nu dus overgeslagen moest worden. Voor mij betekent het middagslaapje ook een moment van rust, zodat ik wat kan opruimen, even wat kan schrijven of lezen, om vervolgens weer fris aan de rest van de middag te beginnen. Dit feest ging nu dus niet op. 

En heel bewonderenswaardig zag ik dat de kleine meid het goed deed. Ze speelde na de lunch met haar speelgoed en zo af en toe kroop ze op mijn schoot. Om vervolgens drukker en drukker te worden. Ze werd er haast vervelend door. Niet voor mij, maar voor zichzelf. Uiteindelijk pakte ik haar op schoot waar ze letterlijk omviel van de slaap. Pats, op mijn buik, gewoonweg in een tel vertrokken.

Toen ik 's avonds haar papa zag, liet ik hem weten ik dat het overslaan van het middaguurtje toch niet echt zo'n goed idee vond en vertelde hem wat er gebeurd was. Waarop hij vroeg: 'Heb je haar na de lunch niet op bed gelegd?' Mijn ogen werden groot van verbazing. ' Nee natuurlijk niet, jij zei dat ze haar middagslaapje moest overslaan'. Waarna hij vertelde dat hij het slaapje van drie uur bedoelde, maar waar Lisa hier nooit aan toe komt, vanwege het feit dat haar vader haar al om 15.30 of 16.00 uur op komt halen, waardoor ze haar middagslaapje in zijn auto doet.

Zo zie je maar weer, door een communicatiestoornis is het kind weer de dupe!

En wie nu denkt dat Lisa die avond WEL goed is ingeslapen, die heeft het mis...  Het was voor de ouders en Lisa weer hetzelfde feest.. !!

Thank God for best friends

Mijn maag maakte vanochtend een lichte golfbeweging. Hmm.. ik voelde me wat zenuwachtig of was het opwinding? Wat vlinders die onrustig heen en weer vlogen... 

De reden van mijn opwinding was dat ik haar weer zou zien. We kennen een lange, lange geschiedenis. Onze wortels reiken inmiddels al diep in de grond en onze takken zijn met elkaar verweven. En hoewel we elkaar zeker zo'n 20 jaar niet meer hebben gezien, voelt het toch als vertrouwd.

Ik was 16 of 17 toen we elkaar leerde kennen door middel van correspondentie. Onze gemeenschappelijke deler was een popartiest, waar we beiden helemaal idolaat van waren. We deelden wat foto's uit popbladen met elkaar en we hielden elkaar op de hoogte van de laatste nieuwtjes.

Op 18-jarige leeftijd nam ik deel aan een Jong Volwassenkamp van de Kerk, waar ik nauwelijks mensen kende en ik nodigde A. uit om met mij mee te gaan. Heel spontaan, reageerde ze met een bevestigend antwoord en zo kregen we de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen.

A., op dat moment nog geen lid van de Kerk, wilde na dit kamp de Kerk onderzoeken. Heeft in deze periode een zendeling leren kennen en blijkbaar waren de vonken hier of daar wat overgeslagen, want niet lang nadat de zendeling huiswaarts gekeerd was, vertrok A. naar Amerika en is getrouwd met de man van haar dromen.

In het begin hadden we regelmatig contact met elkaar, maar door de drukte van onze gezinnen raakten we elkaar een beetje uit het oog. Nu hebben A. en ik een gemeenschappelijke vriendin en zij blijkt de spil van onze vriendschap. Een soort 'lijm', dat ook al zagen en hoorden we niet veel van elkaar - onze gemeenschappelijke vriendin zorgde ervoor dat ze we wel van elkaar op de hoogte bleven. Ook in de tijd toen ik wat minder actief was.

En daar was ze dan.... vandaag om 10.30 uur op het station in Zwijndrecht. Bij de eerste knuffel voelde ik het al... Alsof er geen tijd verstreken was! Ze was nog steeds A. zoals ik haar voor het laatst gezien had. Niets veranderd...!!

O, het was heerlijk om samen met elkaar te babbelen over onze ervaringen. Over alles wat ons bezig houdt, waar we nog warm voor lopen.. en we zijn het beiden eens.. we zijn allebei nog steeds idolaat.. maar nu gaat het over onze kleinkinderen!

Nee, ze was niet veranderd. Wellicht allebei wat ouder geworden, wijzer geworden, maar nog steeds dezelfde maatjes van toen.

Wat een heerlijke dag. Hij ging eigenlijk veel te snel voorbij. We hebben veel gepraat, maar ik heb het gevoel dat we nog steeds niet zijn uitgepraat. 

Afscheid nemen is nooit leuk, maar het was een afscheid met een belofte. Ik hoop haar snel weer te zien. 

's Avonds, voordat ik mijn ogen sloot, heb ik even naar boven gekeken. Ik ben we bewust van de zegeningen die mijn leven rijk is en met een knipoog liet ik Hem weten dat zij daar een van is!

Een glimlach...

Men vertelt mij dat ik wel heel enthousiast ben over mijn opleiding. En mijn enige response is ' Ja, dat klopt...'. 

Ik voel dat hier mijn passie ligt. Ik word blij van wat ik hoor tijdens de college-uren, van wat ik bestudeer en van wat ik daarnaast nog lees. Het is maar net wat mijn zusje tegen me zei, toen ik haar liet weten dat ik er ook momenten zijn dat ik twijfel over mijn kunnen... 'Annelies, dit is wat je altijd al hebt willen doen. Geniet er nu maar gewoon van!' 

Iedere keer als ik 's avonds laat terug kom van Waalwijk, ben ik moe, maar opnieuw vervuld van de lesstof. Zo ook vanavond. Een van de onderwerpen heeft mij geraakt en ik wens, via internet, wat meer informatie in te winnen. Ik vind op internet een seminar van dr. Tronick, waarin hij zijn 'Still-face-experiment' wat nader uitlegt.

Wat hij tijdens dit experiment doet is een moeder met haar baby laten spelen om vervolgens de moeder de opdracht te geven een neutraal gezicht 'op te zetten' en dus niet meer op de baby te reageren, alsof ze in gedachten is en haar kind niet meer ziet. De reactie van de baby is uitermate zielig. Ze haalt alles uit de kast om contact met haar mama te maken, maar als dit niet lukt, reageert haar lijfje. Haar eten komt naar boven (terwijl ze normaal nooit spuugt), ze krijgt de hik en je kan aan alles zien dat het kind zich erg ongemakkelijk voelt en uiteindelijk barst ze dan ook in huilen uit.

Tronick vertelt erbij dat als de moeder weer contact legt met haar baby dat dit experiment door de baby verwerkt wordt als een nieuw leerproces. Het wordt pas 'ugly'  als er geen herstel meer plaats vindt.

Wat een stress voor zo'n klein wezentje... dat wil je als moeder toch niet?

Ik vroeg mij af of een strak gezicht; een gezicht zonder glimlach, zo'n zelfde effect ook heeft op volwassenen. In eerste instantie bedacht ik dat wij als volwassenen natuurlijk al geleerd hebben, dat er altijd wel weer zon komt na een regenbui en dat wij er niet zo gestressed van zullen raken. Om vervolgens tot de conclusie te moeten komen dat een mat gezicht, een overspannen gezicht, een gezicht zonder glimlach wel degelijk iets met ons doet. 

Of erger nog, volwassenen schieten in de stress als ze het gevoel hebben dat ze genegeerd worden. En zolang de situatie zich hersteld, is er niets aan de hand en 'dansen' ze rustig verder, maar wat als het gevoel blijft? Wat als ze genegeerd worden en als de situatie zo blijft? Menig psycholoog zal verhalen kunnen vertellen over cliënten die zulk een situatie op zijn/haar werk ervaren.

Als een mat gezicht zo'n effect heeft, wat zal een glimlach dan teweeg brengen in je omgeving? Niet alleen maakt dat een glimlach op je gezicht stofjes in je eigen hersenen doet verschijnen, waardoor je jezelf gelukkiger voelt, maar het heeft tevens veel invloed op een ander.

Met dit in mijn achterhoofd heb ik besloten om mijn glimlach wat meer in te zetten. Het is zo'n simpele manier om bij te dragen aan het geluk van een ander... dat noem ik pas dienstbetoon; dienstbetoon op de meest makkelijke manier!!

 Informatie: You Tube: Dr. Tronick - Interactional Synchrony                                                                                                           

Prioriteiten

In de afgelopen tijd heb ik geleerd om wat vaker een 'Zen-gevoel'  te creëren. Een van de manieren is gaten in je agenda te plannen, waardoor je wat meer ruimte maakt voor jezelf. Een ruimte om even 'los te laten', even de tijd te kunnen nemen om te evalueren en nieuwe prioriteiten te stellen.

Het werkt. Niet alleen komt je brein even tot rust, maar je energielevel krijgt ook weer een nieuwe boost, waardoor je in staat bent, ondanks de genomen rustperiode, meer in een bepaalde periode 'af te werken'.

Toch betrap ik me er soms op dat ik mezelf onbewust als Superwoman bestempel en dat ik weer tegen veel zaken 'ja' zeg, vol enthousiasme, om later tot de ontdekking te komen dat mijn agenda onder druk komt te staan, met als gevolg dat het 'Zen-gevoel' ver te zoeken is. Waar zijn die gaten? Waar is die ruimte om uit te blazen?

Ik merk, nu ik weer studeer, dat ik wat gedisciplineerder om moet gaan met mijn tijd. Een week is zo voorbij en niets is zo vervelend dan tot de ontdekking te moeten komen dat de boeken nog niet open zijn geweest of dat mijn aantekeningen nog niet verwerkt zijn. Hierdoor heb ik mijn prioriteiten toch echt weer opnieuw moeten verleggen. Wat tevens inhoudt dat er misschien wat minder tijd is om zoveel te schrijven.

Echter, er is een prioriteit waar niemand aan kan tornen en dat is mijn kleine meid, mijn kleindochter. 

Vandaag was ze hier en ik kon merken dat ze zich niet zo heel erg lekker voelde. Er kwam in de ochtenduren geen boe of bah uit haar mondje (al haalde ze 's middags de schade in!). Ook het lachen kon er moeilijk af, behalve toen ze een enorme poepbroek geproduceerd had en ik haar op de commode legde om haar te verschonen. Zou een kind van haar leeftijd al weten wat leedvermaak inhoudt?

Oppassen op mijn kleine meid houdt in dat je niet/nauwelijks aan andere zaken toe komt. De dag staat in het teken van haar ritme. Voor mij betekent zo'n oppasmoment ruimte... een witte blok in mijn agenda.. een Zen-moment, maar dan weer even heel anders.