Allemachtig, de dagen vliegen aan mij voorbij. Het moment waar ik naartoe leefde is inmiddels ook voorbij. Vanochtend heb ik mijn dochter van Schiphol gehaald en heb ik haar 'kleine kikker' gedag mogen zeggen en haar kleine, ronde buikje, even mogen voelen. Ik ben zo blij dat ze weer veilig thuis is (voor een paar weken). Over een paar weken nemen we opnieuw afscheid van elkaar. Ze vertrekt voor langere tijd naar Canada. Ik hoop dat ik eind dit jaar naar haar toe kan om de nieuwe wereldburger welkom te heten, maar of dit gaat lukken is de vraag.
Afgelopen week weer een visite gebracht aan de psychiater om een en ander te evalueren. Ik voel me steeds beter. Er is nogal wat veranderd in de laatste tijd. Ik kan meer en meer loslaten. Ben in staat om te accepteren wat er is. Daarnaast maak ik weer voorzichtig toekomstplannen en geniet ik weer van mijn omgeving. Vooral als de zon schijnt.
Wat nog moeilijk is, de realisatie van de puinhoop die ik van mijn leven gemaakt heb. Nou ja, dit is niet helemaal eerlijk om me zo te uiten, want geloof me, chaos creëer je niet omdat het zo leuk is. Het overkomt je. Planningen op papier gaat me goed af, maar deze planning in praktijk brengen is nog steeds een hele klus. Mijn huis is allesbehalve een plaatje.... Nou ben ik van mezelf niet echt een 'poets', maar ik hou wel van rust en hygiëne is voor mij een pre. Er is een contradictie tussen wat ik belangrijk vind en in welke staat mijn huis zich bevindt. Gisteren hebben hubbie en ik beetje bij beetje weer wat ruimte gecreëerd. Dus we komen er wel....
Vandaag heb ik een zelfreflectie geschreven met betrekking tot een Supervisie-opdracht. Begin dit jaar ben ik namelijk gezakt voor mijn tentamen Gespreksmethodiek. Niet dat ik de technieken niet machtig was, zeker niet. Na een jaar oefenen was ik bekend met zowel theorie als praktijk. Mijn probleem was dat ik niet echt was in contact met anderen. Hierdoor was ik niet in staat om open- en onbevangenheid in te zetten. Met het gevolg dat ik regelmatig vast liep door, zoals ik het zelf noemde, een gebrek aan empathie. Zij die mij kennen, zullen dit niet kunnen begrijpen. Vrienden weten dat er geen gebrek is aan empathie. Het punt is dat ik in vriendschap ook gewoon echt durf te zijn.
Het dragen van een masker heeft te maken met een mate van onzekerheid. Een pantser... een verdedigingsmechanisme voor het geval ik fouten maak. Fouten maken.. heel menselijk, maar als perfectionist is fouten maken geen optie. Fouten betekent immers dat je niet voldoet. Inmiddels heb ik deze overtuiging weten om te zetten. Wie bepaalt waar ik aan moet voldoen?
In het afgelopen jaar heb ik, samen met het team waar ik deel van uit maakte, een interview (opdracht opleiding) afgenomen met Martine Delfos. Een super fijn gesprek waarin Martine ons liet zien dat iedereen aan de rand van zijn bestaan staat. Dat wil zeggen, iedereen kent het gevoel dat een ander beter is dan hij/zij zelf en iedereen is zich bewust van zijn/haar niet-kunnen... Niemand uitgezonderd. Dat besef maakte dat ik meer relaxt kon omgaan met mijn eigen perfectionisme.
Mijn masker laten zakken betekent dat ik kwetsbaar ben. Eng... dat is waar, maar ik merk dat ik er zachter van ben geworden. Niet alleen mijn uitstraling, maar vooral ook mijn oordeel over anderen. Oordelen over mezelf. Ik ben liever... voor de ander en voor mezelf. Dit betekent dat ik steeds vaker wakker wordt zonder dat mijn kiezen op elkaar staan of zonder gebalde vuisten.
Er is zoveel gebeurd in de afgelopen maanden, afgelopen jaren. Ik heb veel geleerd. Ik leer nog steeds en ondanks de pijn, doet het me goed. Ik heb veel te veel meegesleept en nu pas, op vijftigjarige leeftijd, ben ik in staat om de ballast overboord te gooien. Misschien had ik hiervoor al die depressies wel nodig, om tot het besef te komen wat er onder dat masker allemaal verborgen zat.
Het verlangen om weer gezond en sterk te zijn is groot. In mijn hoofd verbeeld ik me ook dat ik het kan en dat ik het ben. Mijn lijf echter reageert soms anders dan wat ik verwacht. Niet dat het slecht gaat... integendeel.
Het behalen van, voor mij grote, overwinningen doen mij goed. Ik voel me een held... maar het eist zijn tol. Zaterdag een verjaardagsfeest, zondag naar de kerk geweest.... en afgelopen maandag naar Nijmegen vanwege Supervisie (m.b.t. mijn opleiding), dinsdag naar Spijkenisse (m.b.t. een onderzoek waar ik aan mee werk) en gisteren was ik een hele dag oppasoma van twee deugnietjes, die mij weliswaar veel vreugde geven, maar tevens ook veel van mij vragen. Met name het plannen van wanneer voeding, schone luiers, zindelijkheidstraining, slaapjes, fruithapjes, kinderboerderij, speeltuintje, boekje voorlezen, kleien - noem maar op. Op zulke momenten merk ik dat ik nog niet op mijn best ben. Met het gevolg dat ik 's avonds als een blok in slaap gevallen ben op de bank. Ik zat er even doorheen.
Vandaag geen afspraken. Maar goed ook want mijn energielevel is beneden peil. Vandaag dus een luister-naar-mijn-lichaam-dag. Aan de ene kant ben ik trots op mezelf dat ik, nadat ik jaren mezelf verwaarloosd heb, nu eindelijk de signalen van mijn lichaam herken. Aan de andere kant is er een schaamtegevoel, vanwege het feit dat ik te jong ben om zo 'oud' te zijn. Althans zo voelt het voor me. Ik ben vijftig, maar op een dag als vandaag voel ik me zeventig. Alles is teveel... het oprapen van een theedoek is zelfs vermoeiend.
Ik geef er vandaag nog even aan toe, maar vanaf volgende week staan er wandelingen gepland. Regen of geen regen, wind of geen wind, ik zal iedere dag gaan wandelen buiten. Uit ervaring weet ik dat het zijn in de natuur op mij een positieve invloed heeft. Van wandelen word ik ook moe, maar het geeft me ook wat (zie eerdere logjes) In de komende dagen gaat dat me nog niet lukken, maar voor volgende week staan ze gepland. Dit in de hoop dat ik wat kan doen aan mijn lage energielevel.
Binnenkort komt mijn dochter (en schoonzoon) thuis van haar/hun verblijf in Amerika. Haar zwangerschap vordert gestaag. Voor het eerst zal ik mijn hand mogen leggen op de buik waar onze nieuwe kleindochter/-zoon verblijft. Ik kijk uit naar de geboorte van mijn derde kleinkind. Al zijn er omstandigheden die mij intens verdrietig maken. Dit gevoel draagt uiteraard niet bij aan mijn herstel. Integendeel, het is een handboei om mijn polsen die mij vasthoudt aan die zwarte poel. Een onderwereld die mij graag als vaste bewoner uitnodigt. De sleutel om me van die handboeien te verlossen is dat ik moet accepteren en loslaten wat voor mij onacceptabel is. Het is mijn onvoorwaardelijke liefde (al vraag ik me soms af of dat uberhaupt bestaat) dat ik kan handelen zoals ik nu doe. In een ander geval had ik de pijn en verdriet niet over mijn kant laten gaan en weet ik dat gekozen zou hebben voor een leven zonder..
Vrienden om me heen noemen me een 'sterke' vrouw. Het tovert een glimlach op mijn gezicht als ik het hoor. Mijn levensgeschiedenis maakt dat ik inderdaad terug kan kijken op momenten dat ik niet opgaf en dat ik ondanks hard vallen weer opstond, de pijn of verdriet accepteerde en mijn leven opnieuw richting gaf. Ja, misschien ben ik wel een sterke vrouw. Met deze gedachten in mijn achterhoofd ben ik ervan overtuigd dat ik de vrouw kan zijn die ik diep van binnen zou willen zijn, maar die ik nog niet ben. Nog niet.... Geef me ruimte, geef me tijd en ik zal me opnieuw aan je voorstellen als de vrouw die overwon.
Het leek alsof heel Nederland gek werd toen het Oranje-voetbalteam vijf doelpunten wist te scoren. Tel daar bovenop de vreugde van het Nederlandse dames hockeyteam dat wereldkampioen werd, dan is het niet gek dat ons kikkerlandje bol stond van positieve energie deze week.
Diezelfde positieve energie maakte zich ook meester van mij, maar dan anders. Ik ben geen voetbal- of hockeyfan. Zo af en toe kijk ik even mee als ik mijn buren uit hun stoel hoor springen en als echte Hollander ben ik uiteraard wel trots op onze sporthelden. Toch was dat het niet wat mij weer energie gaf. Ik kan ook niet verklaren waar het vandaan kwam en ik stond versteld van mezelf.
In de afgelopen vijf/zes maanden was mijn energielevel beneden peil. Dat had als resultaat dat mijn normale werkzaamheden bleven liggen. Hubbie heeft het deels van mij overgenomen, maar naast zijn 40-urige werkweek (en andere verplichtingen) was hij niet in staat om mij compleet te vervangen. En uiteraard verlangde en/of verwachtte ik dat ook helemaal niet. Enfin, afgelopen zaterdag voelde ik me zo goed dat ik samen met hubbie (en onder leiding van hem) het huis weer leefbaar gemaakt hebben. We zijn er nog niet, maar het resultaat dat we geboekt hadden maakte dat ik me nu nog beter ging voelen, aangezien we weer ruimte gecreëerd hadden in de slaapkamer, de huiskamer en de keuken. Mount Washmore, ofwel de berg was is weggewassen en een groot deel van de strijk heb ik onder controle. 's Avonds was ik moe maar o-zo voldaan.
Een deel waar ik echt heel veel moeite mee had, was het lopen in een drukke stad. Winkelen is voor mij geen fun. Onder het mom om de kleinkinderen wat te verwennen, ben ik samen met mijn schoondochter, bij wie ik me veilig voel, naar de stad gegaan. Niet alles ging goed. Heel genant zelfs... toen ik op mijn hurken zat voor mijn kleindochter, ik mijn evenwicht verloor door duizelingen en ik languit over de vloer ging. Het heeft indruk gemaakt op de kleine meid van bijna drie jaar oud. Thuis heeft ze wel drie keer gezegd dat oma was gevallen. 'Uh ja, lieverd, oma is gevallen, maar het is alweer over'. Dat mijn voet verstuikt was door de val, heb ik haar maar niet verteld. 's Avonds vergat ik mijn genante vertoning en voelde ik me supertrots dat ik gewinkeld had en met schoondochter en kleindochters was gaan lunchen. I did it!
Vandaag ben ik, sinds lange tijd, weer naar de kerk geweest. Een uitdaging! Een ruimte met zoveel mensen, geluiden en warmte, dat had kunnen resulteren in een benauwd en 'ik wil weg hier'-gevoel. Hubbie en ik hadden een afspraak gemaakt dat zodra ik me naar zou gaan voelen, we onmiddellijk zouden vertrekken, no matter what. Dat gaf me rust en yes!... ook dit deel heb ik vandaag overwonnen!
Ben naar een verjaardagsfeest geweest en hoewel het erg gezellig was had ik verschrikkelijk veel moeite om me te concentreren op de gesprekken die gasten met mij aangingen. Als er zoveel geluid is dan lijkt het of ik doof word voor al wat er tegen me gezegd wordt. Ik moet me zo enorm concentreren om bij de les te kunnen blijven. Er was een moment dat ik moest vluchten naar de WC om even mijn ogen te sluiten en tot mezelf te komen. Niet lang daarna ben ik dan ook naar huis gegaan. Gelukkig begreep hubbie wat er aan de hand was en loodste mij in korte tijd naar buiten. Eenmaal in de frisse lucht knapte ik op.
Mijlpalen... alsof ik doelpunten scoorde. Ik mag dan geen publiek hebben, maar mijn ego's (ik heb er zo'n stuk of tien....... geintje!) staan te juichen en te applaudisseren als ik weer een 'opdracht' vervuld heb. Ik heb nog steeds veel hulp nodig. Het lukt me nog steeds niet om dingen te organiseren. Het lukt me niet om me lang te concentreren. En zo zijn er nog meer zaken, maar ik wil me daar niet op focussen, want ik heb weer bewijs van al wat WEL weer lukt.
Er is wat veranderd in mij. Ik ben opener, directer, dichter bij mijzelf. Ik maak me niet meer druk over wat een ander van mij vindt. Immers 'you can't please them all'. Angst (waar ik nog niet veel over gesproken heb) plaagt mij niet meer. Of misschien moet ik het anders zeggen... ik word misschien nog wel geplaagd door angst, maar ik weet hoe ik ermee kan omgaan. Ben, geloof ik, wat meer vergevingsgezind. Kijk met begrijp naar andermans handelen. Mijn oordeel achterwegen latend... Begrijp nu veel beter dat iedereen aan zijn/haar rand van zijn/haar kunnen staat. En dat is goed zo! Accepteer ook van mezelf dat ook ik mijn grenzen heb op dat gebied. Het zij zo.
Hoe dan ook. Er is behoorlijk gescoord deze week en niet op zijn minst door mij! En dat voelt me goed....!!
Weer een week (of meer) verder en ik sta te kijken hoe snel ik opknap. Doen de pillen zijn werk? Zijn het de omstandigheden? Of zijn mijn stemmingswisselingen spontaan in het gareel gesprongen? Ik weet het niet... Ik wilde zo graag uit de 'zwarte omgeving' stappen.... Is er sprake van een placebo-effect? Ergens kan het me ook niet schelen. De mist is opgetrokken. De luiken zijn weer open. Ik maak weer geintjes en ik kan het mooie weer waarderen.
Gisteren een wandeling aan zee gemaakt en ik kon weer voelen, weer ademen, ik zag... en ik hoorde... Genoot van een vismaaltijd en knuffelde mijn vriendin weer op de spontane wijze zoals voorheen.
Niet alles is helemaal okay. Ik kan bevestigen dat de pillen wel degelijk invloed hebben op me. Kijken naar drama en/of romantische films brengen geen tranen meer te weeg zoals voorheen; De pret in het huwelijksbed duurt nu veel langer voordat er een hoogtepunt volgt en vaak volgt er helemaal niks. Volgens de bijsluiter is dat een van de bijwerkingen. Ik kan redelijk goed omgaan met de bijwerkingen die ik heb ervaren tot nu toe, maar deze bijwerkingen....... hmm, weet nog niet of ik dit wil accepteren; Ik ben nog steeds traag en hoewel er verbetering is, kan ik nog steeds niet goed organiseren of mijn werkzaamheden overzien; En o, dan die vergeetachtigheid. Concentreren is nog steeds niet mijn sterkste kant en mijn empathie is ook ver te zoeken. Het voelt allemaal zo nuchter en regelmatig trek ik dan ook mijn schouders op.... 'Het zal vast wel...' gevoel maakt zich meester van me. Ik weet nog niet of dit goed is voor me. Ben ik dit wel? O en dan grote mensenmassa's of veel geluid om me heen.... Het weerhoudt me. Ik ga liever niet naar een klasruimte, liever niet naar de kerk en liever niet winkelen in een drukke stad. Het liefst ben ik thuis. Dit is iets waar ik langzaam aan zal gaan werken.
De prettige kant: Geen faalangst bij het tentamen van vorige week - ik bleef er heel nuchter onder. 'Slaag ik dan is het goed. Slaag ik niet dan is dat jammer en dan maak ik mijn tentamen wel opnieuw'- gedachten hielden me kalm en mijn handen waren droog. Ik heb het gevoel dat ik dichter bij mezelf kan blijven. Mijn emoties pieken niet meer - de storm is mijn hoofd en in mijn lijf is gaan liggen. Er staat een kapitein aan het roer die beetje bij beetje balans weet te creëren.
De vraag is ervaar ik wat er werkelijk is? Wie kan dat beoordelen? Als ik aan hubbie vraag hoe hij mij ervaart op dit moment, dan krijg ik positieve antwoorden. Hij is, net als ik, blij dat de huilmomenten en de donkere gedachten er niet meer zijn. Het leven is ook voor hem een stuk dragelijker geworden. En hoewel hij erkent dat ik mijn dagelijkse werkzaamheden nog niet onder controle heb, is hij blij met elk stukje dat ik weer voor mijn rekening neem in het huishouden, want de last was hoog voor hem. Wat was/ben ik blij met zijn steun. Ik vraag me af of ik het gered zou hebben zonder steun, zonder zijn arm om me heen en vooral zonder zijn geduld. Want echt... een huwelijk heeft heel wat te stellen als een van de partners depressief is.
Hubbie begreep totaal niet wat er speelde in mijn hoofd. Hij kende mij zo helemaal niet. Hij wist ook niet hoe hij ermee om moest gaan. Hij moet zich zo machteloos gevoeld hebben. Er was een moment dat ook hij haast depressief ging voelen, puur uit machteloosheid, uit vermoeidheid en de uitzichtloosheid. Zo erg, dat de tranen over onze wangen rolden, terwijl we op een bankje in het park, onze gevoelens en gedachten met elkaar deelden. Ik ben me bewust dat ik een man uit duizenden heb.
De afgelopen vier maanden lijken in eerste instantie een 'verloren' tijd. Zinloos, niet geleefd, gewoon opgelost in het niets.... Zo heb ik het in eerste instantie ervaren. Maar is het werkelijk zo? Was het zinloos? Nu ik een en ander wat beter kan overzien, zie ik hoe waardevol de afgelopen maanden zijn geweest. (Niet dat ik het over zou willen doen!) Wat ik geleerd heb is dat zorgen voor mezelf een prioriteit is. Dat luisteren naar je lichaam belangrijk is. Dat nee zeggen voor zowel mijzelf als de ander helemaal geen verkeerde keuze hoeft te zijn. En dat dicht bij mezelf blijven en uiting geven aan wat ik denk en voel mooie leermomenten zijn voor mijzelf en de wereld om me heen.
Ik weet niet waarom ik mijn leven niet meer waardeerde. Het brein/hormonen doen soms rare dingen met de mens. Natuurlijk is de wereld mooi, maar het was te zwaar om erin te leven. Ik weet nu dat ik bepaalde signalen van mijn lichaam niet meer mag negeren. Ik weet dat als er bepaalde gedachten circuleren in mijn brein en als er gevoelens de boventoon voeren, ik maar beter rust kan nemen of hulp moet gaan zoeken.
Hoewel ik anti-medicijnen ben, ben ik blij dat in mijn geval het tekort aan serotine wordt verholpen. Een medische 'ingreep', waardoor mijn wereld in een paar weken tijd veranderde. Ik voel me weer mens. Ik wil weer meedoen. En met een beetje geduld gaat mij dat ook lukken. Let maar op!
