Het eerste woord dat me te binnen schoot toen ik eraan dacht om mijn blog weer van een update te voorzien. Ik mag dan hard gewerkt hebben, dat zal ik zeker niet ontkennen, doch is het op zijn plaats om met een diepe dankbaarheid naar boven te kijken. Ik heb heel veel reden om dankbaar te zijn.
Het wachten is beloond. Voor alle tentamens van de afgelopen weken heb ik een voldoende gehaald. A.s. woensdag is er nog een tentamen en dan kan ik dit schoolsemester 2013 afsluiten. Ik ben moe, maar ook enorm voldaan.
Wat ik niet gehaald heb, althans NOG niet, dat is het praktijkgedeelte. Ik wist eigenlijk al wel dat ik uitgenodigd zou worden voor een life-testing. Inmiddels heb ik mij daarbij neer gelegd. De life-testing zal half januari plaats vinden. Ik heb dus nog even tijd om te oefenen...
Er hangt best veel af van dit al dan niet halen van het praktijkdeel. Als ik het niet haal, dan zal mijn opleiding met twee jaar worden verlengd. En dat... dat is natuurlijk niet de bedoeling. Van de andere kant, ik heb het een bere-interessante module gevonden en eigenlijk zou ik het niet eens zo erg vinden om hem opnieuw te moeten doen. Ik heb zoveel geleerd en ben zoveel gegroeid. Heb mezelf beter leren kennen en heb moeilijkheden overwonnen. Wat dat betreft was 2012 echt een bijzonder jaar.
Daarnaast.... pepperdepeh!.... heb ik vanaf januari een parttime baan. Ik verheug me erop om weer aan de slag te gaan. Na twee jaar werkeloosheid, wat inhoudt dat ik mijn spaarrekening naar beneden heb zien kelderen van 12 hoog tot in de basement... is het weer een goed gevoel om weer aan de slag te mogen gaan.
Waar deze verandering precies naar toe zal leiden... ik weet het niet. Het nieuwe jaar 2014 zal ik er zeker niet rustiger op worden. Een nieuwe baan, afronding van mijn studie, misschien nog stage lopen tussendoor, mijn werk binnen de Public Relations van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, oppassen op mijn kleinkinderen en het huishouden.... mijn kinderen, mijn vrienden en als het kan wil ik nog wat tijd voor mijn hubbie... En dan heb ik nog niet gehad over mijn passie schrijven. De cursus die ik volg (kinderboeken schrijven) en de tijd die ik nodig heb om mijn boek te schrijven.
Voel me net Truus de Mier.... tuut tuut tuut...
Het is veel, ik weet het.... maar het hoort bij mij. Ik zit lekker in mijn vel en ik voel me dankbaar dat ik het allemaal kan doen. Het maakt me blij... al vind ik het jammer dat ik zo weinig tijd over heb voor nog zoveel andere leuke dingen...
Een super-spannende week….. of eigenlijk moet ik zeggen: weken, wie zal het zeggen. Mijn geduld wordt in ieder geval op de proef gesteld. In mijn hoofd spelen zich complete soapseries af. 'Miss Confident' heeft de wacht aangezegd en de TNT-boy levert continue dreigbrieven…. 'What if'… , terwijl 'petemoei' mij geruststellend op mijn schouder klopt. Immers 'als een deur sluit, gaat er een andere deur weer open… waarachter zich dat bevindt wat beter bij jou past'.
Ik sta aan de zijkant en kijk wat er zich afspeelt in dat hoofd van mij.
Deze week kan ik gebeld worden door een van de docenten van de opleiding. Dat betekent dat ik in januari wordt uitgenodigd voor een life-testing. Iets in mij vertelt mij dat ik daar niet aan hoef te twijfelen - ik ben vast een van hen, want echt tevreden over mijn performance was ik niet. Maar je weet maar nooit… Een van mijn mede-studenten stuurde mij een bericht met slechts een enkel woord: VERTROUWEN!.. Mijn volwassen ego fluistert in mijn oor: "So what? Laat maar zien wat je in huis hebt… waar maak je je druk over?" Vervolgens zie ik al die geopende What-if-brieven liggen… hmmm…. tijd om deze overboord te gooien. What if? - De wereld zal niet vergaan, dat is een ding wat zeker is. So what…
Ik ben in afwachting van het cijfer van mijn casusopdracht. Dat kan nog even duren, aangezien mijn mentor nu met zijn billen op een zonnig strandje zit, ergens ver weg van hier, waar hij, als hij verstandig is, geen verslagen zit te bekijken van zijn studenten. Allemaal Roberts (zie vorige blog)…. die hem het zonnen doen vergaan…!
Vorige week een tentamen gemaakt… het kan nog even duren, maar wat zou ik graag dat cijfer willen weten. Een deel van het tentamen heb ik goed gemaakt, dat weet ik zeker, maar ik heb mijn twijfels over een ander deel. De vraag is hoe zwaar dit deel gaat meetellen. Mijn slagen voor deze module hangt voor een groot deel af van dit cijfer. Spannend dus! Petemoei knikt, geruststellend: "Komt wel goed, schatje".
Behalve voor schoolresultaten, ben ik ook in afwachting van mijn sollicitatie van vorige week. Ik wil deze baan zo ontzettend graag hebben. Men heeft mij verteld dat het een aantal weken kan duren voordat ik definitief bericht zal krijgen… we blijven dus rustig wachten. De 'kleine saboteur' springt op schoot en giechelt "Wat maakt dat jij denkt dat de keuze op jou gevallen is?" - irritant mannetje. Ik wil niet op deze vraag in gaan, maar vervolgens hangt hij om mijn nek: "Yoehoe, geef nou antwoord…." Geërgerd maak ik korte metten met hem: "Dat weet je best, snotneus… ik versta mijn vak, dus waarom niet?" Wederom lacht het kleine monster: "Waarom niet - nou uhh, omdat…". Ik klap de deur voor zijn neus dicht. Deze keer heb ik geen tijd om zijn onzin te analyseren.
Ik was in afwachting van het antwoord op de aanbieding, die mijn dochter en haar man hebben ontvangen. Een aanbieding om voor twee jaar in Amerika/Canada te werken. Sinds gisteravond is het volkomen duidelijk: als de visa rond zijn, dan zullen ze in januari al vertrekken. Zo snel….. Gemengde gevoelens, uiteraard. Petemoei herinnert mij: "Dit is toch wat je wilde… zelfstandige kinderen die hun dromen waar maken?!"… Yep, dat is wat ik voor ogen had. En ach…. het is alweer veel te lang geleden dat ik in Amerika was. Nu een reden te meer om mijn koffers weer eens te pakken….
En voorlopig ben ik nog niet klaar met wachten. In de komende weken nog twee tentamens te gaan… en dan maar wachten wat daar de uitslag van is.
En als beloning voor al dat harde werken van dit jaar…. twee weken richting België, waar tegen die tijd mogelijk wat sneeuw ligt. Ik tel de weken… de dagen… de uren….
Ik kan niet wachten!
Zovele uren waren we samen. Behoorlijk wat nachten hebben we samen doorgebracht. Het merendeel van mijn vrije tijd heb ik aan hem gespendeerd. Maar vorige week heb ik hem uiteindelijk dan toch de deur uit geschopt. Ik was hem zo verschrikkelijk zat. Ik kon zijn naam niet meer horen! Onze relatie begon zo hoopvol, maar na de zomervakantie verlangde ik eigenlijk maar naar het einde. Niet dat ik het voor het zeggen had. De afspraak was dat ik tot het einde toe zou volharden. Ik heb me aan de afspraak gehouden… Tot vorige week…. De grens was bereikt… en zonder hem vaarwel te zeggen heb ik hem doorgestuurd. Ik mag hopen dat mijn mentor blij met hem is en dat hij mijn Robert, mijn casus-opdracht van dit jaar, goed zal beoordelen. Ik ben nog in afwachting… spannend.
Ergens in februari/maart dit jaar maakte ik kennis met Robert, een denkbeeldige client. Hij had een groot probleem, namelijk zijn enorme verlegenheid. Deze verlegenheid maakte zijn leven lastig. De opdracht was om Robert het gehele jaar door te begeleiden. Van zijn hulpvraag hoe hij wat meer spontaniteit kan ontwikkelen naar zijn werkelijke probleem. Het heeft me maanden gekost om hem te laten zien wat uiteindelijk zijn disfunctionele gedachten, gevoelens en gedrag zijn. En toen hij uiteindelijk zicht kreeg op zijn blinde vlekken, ging hij enthousiast aan de slag om zijn leven een draai te geven. Doelen werden gesteld, strategieën ontwikkeld en uiteindelijk ging hij aan de slag met acties. Gerard Egan zou vast blij zijn met dit proces.
Stoeien met Robert heeft veel los gemaakt bij mij. Je begrijpt natuurlijk wel, dat als je aan de slag gaat met een denkbeeldige client, dat je uiteindelijk tot de ontdekking komt dat je wel heel veel lijkt op hem. Niet dat ik zo verlegen ben, integendeel, maar het diepere probleem waar Robert zo'n last van had….. tja… dat probleem kende ik maar al te goed.
Tijdens de opleiding leerde ik over emoties. De zeven basis-emoties - ik heb ze, op een na, dit jaar allemaal doorlopen. Ik heb me verwonderd, ik kende vreugde, ik was boos, maar ook geestdriftig, ik ben bang geweest, verdriet niet uitgezonderd. En dat allemaal vanwege die ene client - die niet ineens echt bestond.
Niet alleen ik 'behandelde' Robert. Welnee, zo'n 60 (misschien wel meer) mede-studenten hebben hem als bagage met zich mee gezeuld. Er is nog nooit iemand geweest die zoveel aandacht heeft gehad als Robert. En zoals het spreekwoord aangeeft dat er net zoveel kappen als monniken zijn, zal Robert een hard gelag hebben aan al die verschillende ontledingen die hij heeft moeten ondergaan.
Het was een geweldige module. De langste tot nu toe en voor mij ook de meest indringende. Ik moet toegeven dat ik moe ben. Mijn energielevel is wat aan de lage kant vanwege al de inspanningen, maar het was absoluut de moeite waard. Ik heb veel geleerd… jazeker, ook van Robert. Door hem leerde ik mijn overtuigingen beter kennen. Door hem ben ik in gaan zien wat gedachten met je kunnen doen… en ook mijn ogen gingen hier of daar open en leerde ik mijn eigen blinde vlekken kennen.
Nu ik dit besef…. dan was hij dus eigenlijk lang zo gek nog niet! Die Robert……
Eigenlijk toch wel een held….. (op sokken!)
Niet schrijven betekent niet dat er niks te melden is. Mijn leven staat absoluut niet stil. De ene uitdaging na de andere volgt... and I'm loving it!
Ben net terug van een 1-daagse training in Frankfurt met betrekking tot mijn taak binnen Public Affairs van de kerk. Het was ergens wel afzien om op vrijdag met de auto naar Frankfurt te rijden en vandaag weer terug te komen, maar het was de moeite waard. Ik heb weer leuke mensen ontmoet en ben weer wat wijzer geworden op het gebied van ICT.
Niet alles staat overigens in het teken van I'm-loving-it; het is nog geen twee weken geleden dat we onze 15-jarige poes Poekie hebben moeten laten inslapen. We zagen haar in de loop van de tijd steeds magerder worden en wat we ook deden, ze kwam er niet meer bovenop. Het viel niet mee om afscheid te nemen van ons kleine monstertje, die elke nacht (juist vanwege het feit dat ze niet meer zoveel lichaamsvet bezat) stiekem bij ons onder de deken kroop. Onze policy is dat huisdieren niet op, onder of in bed mogen komen, maar zij wachtte tot wij sliepen en 's ochtends werd ik met een bolletje vacht, klem tegen mijn buik aan, wakker. Nu dat bolletje wol er niet meer is, weet ik pas wat ik mis....
Studie is wat dit jaar voor mij numero uno was. Alles stond in het teken van de gespreksmodule. Boeken, TV, gesprekken met vrienden, alles werd bekeken door het oog van mijn opleiding. Zelfs hubbie was regelmatig het 'slachtoffer' - vrijwillig en onvrijwillig. Het zegt wel iets van zijn karakter dat hij nog steeds in staat is me te vertellen dat hij van mij houdt!!
Komende weken neem ik deel aan drie verschillende tentamens. Het is nog even kiezen op elkaar en eind november kan ik voor geruime tijd mijn boeken sluiten.... eindelijk de vakantie die ik steeds weer heb uitgesteld. Nou zeg ik wel boeken sluiten, maar daar bedoel ik slechts mijn studieboeken mee. Een lange literatuurlijst wacht mij op.... dus echt helemaal zonder.... nee, dat kan ik voorlopig nog even vergeten. Wil ik trouwens ook niet. De materie is veel te interessant!
Door de intensiteit van deze module heb ik veel moeten laten liggen. Ik kwam er niet meer aan toe..... vrienden bijvoorbeeld of het schrijven voor Public Affairs van de kerk, mijn hobbies, sporten en mijn huishouden.... Ik kijk er naar uit om binnenkort het een en ander weer op te pakken.
Het lijkt alsof ik het een en ander weer onder controle heb.... maar.... het kan zo maar gebeuren, van vandaag op morgen, dat mijn leven weer helemaal wordt omgegooid. Op dit moment lopen er een paar leuke sollicitaties en met een beetje geluk........
Dan is er nog de kleine meid. Inmiddels is mijn kleindochter uitgegroeid tot een bron van positieve energie, dat de oren van je hoofd kletst en iedereen weet in te palmen met haar praatjes, gezang of gelach. Ik geniet van de uurtjes dat ze bij mij is. Mijn (oppas-)dag begint al goed, zodra ik haar lach zie, als ik haar 's ochtends tegemoet loop. Nog even.... en dan zal haar kleine zusje mee komen. Opnieuw een nieuwe uitdaging!
Wat ik heel bijzonder vond was de vernieuwing van een vriendschapsrelatie. In geen jaren had ik haar meer gezien, laat staan gesproken. En door toeval kreeg ik van iemand haar emailadres. Nadat ik haar geschreven had, kreeg ik een uitgebreide mail terug. We hebben elkaar ontmoet en het klikte als vanouds. Zo blij dat ik opnieuw weer contact met haar heb. Heel bijzonder!
Enfin, het is (natuurlijk) weer middernacht geweest. Over een paar uurtjes gaat de wekker. Toch gaat er niets boven schrijven.... Ik hoop dan ook dat ik vanaf nu weer regelmatig mijn vingers over het toetsenbord kan laten glijden om al die spinsels in mijn hoofd op papier te kunnen zetten.
So be aware....
