Een kattenleven..

Het is een gezellig tafereeltje hier aan mijn bureau. Voor mij ligt een dikke, rode poes; haar kopje ligt op haar voorpoten, welke op mijn laptop rusten. Haar lijfje en haar lange staart liggen rechts van mijn hand. Veel ruimte geeft Minoes mij niet. Ik heb haar een paar keer zacht weg geduwd, maar als het aan Minoes ligt, dan gaat ze het liefst bovenop mijn boek of schrijfpapier liggen en schakelt ze mijn bedrijvigheid volledig uit.

Minoes houdt van knus, lekker dicht bij elkaar zijn. Ze is tevens heel egoïstisch en denkt (voor zover een poes kan denken) totaal niet aan de ruimte die ik nodig heb.

Vanuit haar positie kan ze precies door een spleet tussen de vitrage-helften naar buiten kijken. Met half gesloten ogen, nog geen beslissing genomen of ze nu wil dutten of dat ze de vogeltjes en alle andere dingen die bewegen wil blijven volgen. Daarnaast is het van belang om alert te blijven, want op nog geen halve meter afstand zit Ukkie, de pestkop, op de vensterbank. Weliswaar met haar rug naar Minoes toe, maar ervaringen uit het verleden heeft haar geleerd om op haar hoede te blijven met Ukkie in haar buurt.

Het spinnen van Minoes en haar half duttende houding, plus de warmte van haar lijfje maakt dat ook ik er wat soezerig van word. Ik heb vannacht weliswaar goed geslapen, maar de behoefte om nog even mijn ogen te sluiten is groot.

Minoes ligt niet volledig ontspannen. Geluiden in de gang of geluiden van buiten doet haar oren steeds spitsen. Haar spinnen gaat weliswaar onverstoorbaar door en hoewel ze op haar pantoffeltjes ligt, geeft haar lichaam een lichte vorm van stress weer. Haar hoofd draait van links naar rechts. De deur van mijn studeerkamer en het kleine monster op de vensterbank, dat zich inmiddels heeft omgedraaid, wordt nauwlettend in de gaten gehouden.

Minoes doet alsof ze ontspannen is - ze geeuwt er zelfs een keer bij, maar ze is het niet. Ze besluit uiteindelijk om rechtop te gaan zitten en kijkt wederom door de spleet naar buiten. Ukkie is ook rechtop gaan zitten en kijkt alleen maar naar buiten. Ze schenkt totaal geen aandacht aan Minoes. Minoes kijkt naar de kleine schildpadpoes, haar eigen dochter.... maar wat heeft ze een hekel aan het kreng.

Moeder en dochter in goede tijden..

Ondanks dat Ukkie haar geen blik waardig keurt, strekt de dikke rode poes zich uit en verplaatst zich naar het linker deel van mijn bureau, maar ook daar vindt ze geen rust.

Minoes stapt heel behoedzaam over mijn schrijfpapier heen - hoe is het mogelijk? Met vier poten en toch raakt geen een poot het papier. Ze gaat op de rand van mijn bureau zitten en besluit om op stap te gaan. Ondanks haar overgewicht neemt ze een sierlijke sprong en komt op zachte pootjes neer op de grond. Dan hoor ik haar weglopen, mijn kamer uit. Tik, tik, tik, tik... haar nageltjes raken het laminaat. Minoes is de enige vrouw in huis die op naaldhakken loopt en dat met haar overgewicht...!!!

Ukkie

Ukkie, rekt zich inmiddels ook uit en kijkt knipperend met haar oogjes in de zon. De warmte van de zonnestralen maakt haar lui. Als ze dan mijn kant op kijkt, beseft ze dat haar pestobject er niet meer is. Even loopt ze naar de muurkant van de vensterbank en als de zon achter de wolken verdwijnt, dan houdt ze het voor gezien en springt ook zij van de vensterbank. 

En zo verandert mijn gezellig, knus tafereel in een eenzame, koude plek. Ik blijf met pen en papier alleen achter. Minoes weg, Ukkie weg, zon weg.....

Hoe fijn is het om poes te zijn; een gezin dat voor je zorgt als je honger hebt, een dak boven je hoofd, op tijd je natje en je droogje en daarnaast een tweetal dienstboden die op jouw geklaag opstaan om voor jou de deur te openen. Zelfs als je twee tellen later weer door dezelfde deur naar binnen wilt. 

Hoe fijn is het om poes te zijn: op elk tijdstip van de dag ongestraft een dutje doen en als het weer het toelaat lekker stappen buiten. De buurtkatten weten inmiddels wel dat ik hier woon en dat ik de baas ben. Als ik zin heb ga ik naar de overkant, een vers muisje halen en ondanks mijn hoge leeftijd vind ik het heerlijk om zo af en toe in huis te raggen. Ik krijg de kolder in mijn kop en ren dan door het huis als een bezetene. 

Terwijl ik nadenk over hoe heerlijk het leven van een poes is, is Ukkie terug, hergepositioneerd op haar plek op de vensterbank. Met haar buik laag, maar aangezien het vrouwtje vandaag geen verwarming aan heeft staan, bevalt het haar  minder goed als anders. Ukkie hoort buiten een dikke kauw roepen. Ze gaat rechtop zitten, zodat ze beter kan zien wat er zoal buiten afspeelt. Strak kijkt ze naar een punt. Als ik me opricht om te kunnen zien waar zij naar kijkt, kom ik bedrogen uit, want ik zie helemaal niks... Maar ja, ik ben dan ook geen poes.

Al zou ik dat bij tijd en wijlen best wel willen....

Prrrrrrrrrr.................

Voor een dag een 'Belieber'

Wat was ze zenuwachtig! Ze kon het nauwelijks geloven.... vandaag was haar grote dag. Ze ging hem zien en wel op een paar honderd meter afstand. Ze is twaalf en helemaal in de ban van Justin Bieber.

In augustus 2012 werd ik gebeld door mijn nichtje. Over het algemeen richt haar moeder zich tot mij, maar deze keer sprak ze zelf met mij. Of ik zin had om met haar naar het Justin Bieber-concert te gaan dat in april 2012 zou gaan plaatsvinden. Uhhh... een uitzonderlijk verzoek, maar het idee om iets leuks met mijn jongste nichtje te kunnen gaan doen, sprak mij wel aan. Ik was net met mijn hubbie naar het concert van James Blunt geweest en dat was goed bevallen. Ik vergat hierbij dat een Justin Bieber van een heel ander hysterie-caliber is dan James Blunt. En dat..... heb ik geweten!!

We waren nog maar net aangekomen in Arnhem, toen de bussen arriveerden waarvan vermeend werd dat de ster van de avond zich daarin kon bevinden. In een mum van tijd vulde het plein zich met gillende meisjes, die de bussen volgden. En voordat ik het door had, stond ik alleen... mijn nichtje opgeslokt door de massa. Nichtje en ik hadden van te voren afgesproken waar we elkaar konden vinden voor het geval dat ik we elkaar kwijt zouden raken en na een kleine 20 minuten vonden we elkaar dan ook weer terug. Om ons heen meisjes, bleek van opwinding; ze hadden 'de hand van Justin Bieber gezien!'.

Om de rest van de middag wat sneller door te komen, liepen we naar het winkelcentrum Kronenburg, waar we overal waar we keken, fans tegenkwamen. Merchandise had prima zaken gedaan, want overal zag je meisjes met Justin Biebers' Believe-tour-t-shirts.

Uiteindelijk is het dan zover... na een uur wachten mochten we dan eindelijk naar binnen. Maar in de concertzaal worden we geconfronteerd met dubbel verkochte kaartjes. Een moeder en dochter hadden dezelfde kaartjes als de onze. En zij bleken niet de enige. Links, rechts, zien we mensen met hetzelfde probleem. Blijkbaar wordt het probleem opgelost, want we zien moeder en dochter niet meer terug. Voor ons kan het feest beginnen.

Terwijl we wachten zien we o.a. Danny de Munk voorbij lopen en als er wat fans naar Danny roepen, vraagt mijn nichtje 'Wie is Danny?'...  Ik besef in welk jaar ik geboren werd.

Na lang wachten leek ik er even wat te gebeuren. Een kort voorprogramma (te kort naar mijn idee)... wachten.... een DJ die de zaal weet op te warmen..... en dan weer wachten... en wachten.... en wachten... tot er even voor 22.00 uur wordt afgeteld en daar is hij dan! De enige echte.... Hij vliegt de concertzaal binnen als een engel. De ogen van mijn nichtje stralen!

Foto: Gelderlander

Nichtje danst, zingt, klapt en springt.... en ik maak foto's, ik film en kijk naar haar. Ja, haar enthousiasme, haar liefde voor haar idool is mij niet onbekend. Eens... heel lang geleden, in een andere tijd, op een andere plaats, droomde ik ook. Ik kan me goed verplaatsen in haar en ik glimlach als ik haar rode wangen en haar glanzende ogen zie. 

Anderhalf uur lang zijn de fans in de ban van de ster op het podium. Alle bekende songs komen voorbij en als Justin in een open cabine boven het podium draait en daarbij zichzelf filmt... ben ik ervan overtuigd dat mijn trommelvliezen spontaan scheuren. 

'Where would I be if you didn't believe...' klinkt er door de boxen en overal rijzen A-4-tjes boven de hoofden van de fans. Zij zwaaien in de hoop Justin gerust te kunnen stellen, want ze geloven echt in hem.

En als dan de muziek stopt en aan het zingen, dansen, springen een einde komt, ga ik met een nog in trance, stil meisje naar huis. Zoveel als ze vertelde op de heenweg, zo stil is ze nu. Wat een ervaring voor haar! 

Ik kwam uiteindelijk pas om 03.00 uur in de ochtend thuis aan. De batterijen van mijn fototoestel en mobiel leeg, mijn oren nog steeds piepend, mijn voeten pijnlijk van het lange staan en mijn portemonnaie weer een stuk lichter. Maar het was de moeite waard om mijn nichtje zo te zien genieten! Voor haar wilde ik wel voor een dag een 'Belieber' zijn.

Omadag.... wat een temperament!

Het was weer genieten vandaag. Hoe groter de kleine meid wordt, hoe gezelliger... We hebben een vast ritme, waar we allebei baat bij hebben. Er wordt gespeeld, gezongen, gedanst, buiten gelopen en samen gegeten.

Voor het eten vouwen we handjes en vandaag, much to my surprise, zegt de kleine meid heel enthousiast 'Amen' om daarna gretig aan te vallen op haar bruine boterham met worst. Nog groter werd mijn verbazing toen ze midden onder de maaltijd haar hoofdje laat zakken en begint te bazelen 'bla... bla...bla.. mama.... bla... papa... bla... opa... bla...oma.... AMEN'. Net anderhalf jaar oud en net als een kleine papegaai, bidt ze zoals haar vader en moeder haar dat trachten te leren. 

Na het eten wordt er altijd even gespeeld, voordat we onze jassen aantrekken en lekker buiten gaan wandelen. Even naar de eendjes, even naar de bakker, even naar de slager en soms, als het weer goed is, nog even naar de speeltuin om de hoek.

Vandaag ontdekte ik het temperament van de kleine meid. Tot nu toe kende ik alleen maar een geduldige en leergierige Lisa, vandaag echter liet ze zien wat er gebeurt als de dingen niet gaan zoals zij het graag wil. De pop ging niet zo gemakkelijk in de bijpassende reiswieg en voordat ik erg had in wat er zich afspeelde, vloog er een pop langs mijn linkeroor en een reiswieg langs mijn rechteroor gepaard met een oorlogskreet. Vervolgens barstte ze in huilen uit. Maar als oma heel geduldig laat zien hoe het wel kan en haar aanmoedigt het nog een keer te proberen, verdwijnen de traantjes en verschijnt er een zonnige lach op haar snoetje.

Ik weet, ik weet, ik ben een trotse oma. Nou heb ik natuurlijk ook wel een uitzonderlijk, geweldig, lief, intelligent, mooi kleinkind. (Al vindt dat natuurlijk elke oma van haar kleinkind). Maar wees nou eerlijk... is een kleinkind niet HET ideale onderwerp om over te schrijven.

De dag dat mijn kleinkind komt is ook echt nooit saai! Er gebeurt altijd wel iets dat mij verbaast, dat mij doet lachen, dat mij doet stilstaan of dat mij dankbaar doet zijn. En dan is het nu nog maar eentje... wat een struik van dankbaarheid moeten de oma's hebben staan die al tien of meer kleinkinderen om zich heen 'verzameld' hebben..... 

Ik spreek over een kleinkind, maar is het niet zo dat elk kind bijzonder is. Wij gaan er steeds van uit dat wij degene zijn die kinderen leren, maar ga eens rustig zitten en kijk hoe kinderen spelen, hoe kinderen handelen, hoe kinderen van nature zijn.... Ik denk dat zij degene zijn die ons, volwassenen, kunnen leren. Maar goed, dat is weer een ander verhaal... daar hebben we het misschien een andere keer nog wel eens over.

In de komende drie weken heb ik tijd nodig voor mijn studie, waardoor ik niet kan oppassen op mijn kleine meid. Drie weken..... Ik denk niet dat ik haar voor zo'n lange tijd zal willen missen. 

Het begint er op te lijken....

Dat was toch niet normaal.... gisteren, eerste paasdag, terwijl er kleine vlokjes sneeuw naar beneden dwarrelden. Al kan ik me van Pasen van een aantal jaren geleden ook herinneren dat we met het gezin naar Ouddorp gereden zijn voor een strandwandeling en dat we na aankomst vrijwel meteen weer naar huis gereden zijn, vanwege het feit dat de sneeuw ons om de oren vloog.

Dit jaren waren hubbie en ik alleen op eerste paasdag. De brunch was erg rustig. Geen kinderstemmen, geen tikkende eieren om me heen. Ons gezin kende de traditie om met Pasen onze krachten te meten door elkaars eieren te laten sneuvelen door middel van 'tietschen'... een traditie die ik van thuis heb meegekregen. Tietschen doe je door een gekookt ei in je hand te nemen en de tegenpartij mag met zijn/haar ei tegen dat van jou aanslaan. Het ei dat niet breekt is de uiteindelijke winnaar. Uiteraard hebben hubbie en ik ook met elkaar ge-tietscht, maar de lol is er gauw af als je iedere keer weer de winnaar bent. Geen kapot ei, betekent dan ook, geen ei op je brood... 

Zo winters als dat het gisteren was, zo'n lente-gevoel geeft de zon je vandaag. Ik voel me net een jong veulen of een rund dat lang op stal gestaan heeft.... ik wil naar buiten!! Ik heb mijn vriendin in Spijkenisse gebeld en haar verteld dat we er vanmiddag aankomen. Samen zullen we een strandwandeling gaan maken. De eerste van velen... (hoop ik).

Wintertijd heeft voor mij een zekere charme. Kaarsjes aan in huis, warme chocomel, een deken op de bank en een elektrische deken in mijn bed. De warme sokken vooraan in mijn la en poezen die gezelschap zoeken, of zal ik zeggen dat ze warmte zoeken..

Maar nu het zonnetje weer in aantocht is, gaan de deuren open. Zowel in huis als ook in mijn hoofd. Er is weer licht, er is weer meer ruimte. Het lijkt of mijn lichaam en geest wakker wordt, zich uitstrekken en volop weer aan het werk gaan. 

Heerlijk deze tijd van het jaar.... Deze week maar weer eens snel de tuin opruimen en aankleden. Ik kan niet wachten..