Yin en yang uitgenodigd in woorden..

In de week na Nieuwjaarsdag van 2014 (vorig jaar dus) nam ik de tijd om een poosje te mijmeren over het het jaar 2013. Ik schreef over mijn gedachten, mijn doelen, mijn voornemens en maakte een planning van hoe ik het jaar 2014 zag. Daarbij werd ik uitgedaagd om een woord te kiezen wat bij het komende jaar zou passen.

Aangezien ik nog in de opleiding (Psychologie en Communicatie) zit en ik nogal geconfronteerd werd met mezelf, besloot ik om het woordje 'Be' te nemen. Gewoon leren zijn. Ik ben wie ik ben.... Daarmee dacht ik aan Gordon B. Hinckley's boek: 'Way to be' waarin hij 9 Be's nader beschrijft. (Be grateful, Be smart, Be clean, Be true, Be humble, Be prayerful, Be positive, Be still en Be involved). Een uitdaging dus.

Het jaar verliep iets anders dan dat ik voor ogen had. De uitdaging van 'Be' was groter dan wat ik voor mogelijk had gehouden. Het heeft me heel wat gekost....

... maar ik heb er ook veel voor terug gekregen. De details laat ik achterwege, deze zijn namelijk terug te vinden in voorgaande logjes. Het besef wat 2014 met mij gedaan heeft, maakte dat ik dit jaar weer de tijd nam om na te denken over dit jaar. Mijn voornemens zijn veranderd... de doelen die ik stel hebben nu meer te maken met hoe ik me wil voelen in plaats van wat ik wil bereiken.

Hoewel ik weet dat 2015 voor mij een superdruk jaar gaat worden, heb ik delen in mijn agenda geschrapt als 'me-time' ofwel 'sacred time', waar niemand aan mag komen. Ik wil me rustig blijven voelen, ondanks de druk om me heen en dat kan ik alleen bereiken als ik tijd uittrek voor mezelf. Het belang van het gevoel van rust maakt dat ik zelfs mijn eigen gedachten continue onder de loep neem. Ik wil mijn gedachten geen kans meer geven om mij van mijn rust af te brengen.

Ook dit jaar wilde ik voor mezelf een woord bedenken dat bij dit jaar past, maar ik heb het nog niet kunnen vinden. Van alles spookt er door mijn hoofd. Woorden als create (creativiteit daagt mij uit en geeft mij rust), of write (omdat ik en 'schrijven' aan elkaar gekoppeld zijn) passeerden de revue. Sterke woorden, maar niet zo sterk als het woord 'Be'. Ik heb gedacht aan 'passion'? Ik zoek in ieder geval een yang-kant voor de yin-zijde van vorig jaar. Yin, de donkere zijde van de berg - yang, de zonnige zijde van berg, beseffend dat beiden niet zonder elkaar kunnen bestaan. Kun je het nog volgen?

Het jaar is goed begonnen... vorig jaar zakte ik voor een belangrijk tentamen; dit jaar kon ik met een goed cijfer naar huis. Vorig jaar rond deze tijd nam ik afscheid van mijn dochter en schoonzoon wegens hun tijdelijke emigratie naar Amerika; nu kan ik hen (weliswaar voor een korte tijd), weer welkom heten. Ze vertrokken met z'n tweetjes en komen met z'n drieën terug. Vorig jaar stopte zomaar ineens het leven van een lieve vriendin; dit jaar mogen we nieuw leven welkom heten, aangezien mijn zoon en schoondochter hun derde kindje verwachten. En laten we niet vergeten dat het overgewicht waar ik vorig jaar nog zo mee kampte, nu iets is wat ik los heb kunnen laten. Nog even en dan ben ik 30 kilo kwijt. Het verlies van zoveel gewicht heeft mij al zoveel gebracht. Heerlijk!

Vergeleken met vorig jaar zijn mijn gedachten en gevoelens zoveel frisser. Alsof je door een lenteregen loopt. Er is weer meer ruimte. En dit heeft invloed op mijn handelen en zijn.

Vandaag heb ik min of meer afscheid genomen van mijn psycholoog, die ik vorig jaar frequent bezocht. De depressieve wolken boven mijn hoofd lijken te zijn opgelost. Mijn hoofd is weer helder. De psychiater blijft nog een oogje in het zeil houden dit jaar. Ook al gaat het nu goed, dat wil niet zeggen dat ik nooit meer last zal hebben van depressiviteit. Ik wil daar op dit moment niet aan denken. Ik kijk vooruit, Carpe Diem - ik wil de dagen plukken en genieten.

Misschien is dit het woord voor mij voor dit jaar... Carpe Diem? Hmmm..... klinkt goed.

Bright eyes...

Al meer dan 35 jaar lang heb ik mijn rijbewijs en rijd ik auto en ik heb, voor zover ik het me kan herinneren, in die tijd niet veel brokken gemaakt. Ik heb ooit met achteruit rijden een stilstaande auto geraakt en een keer een paaltje dat zo laag stond dat je het onmogelijk kon zien. Nog nooit, maar dan ook nog nooit heb ik iets van vlees en bloed geraakt.

Gisteravond was het raak.... Ik heb Snuffie helemaal niet gezien. Ik vermoed dat hij, toen ik hem al voorbij was, de straat over rende. Het waren mijn achterwielen die hem geraakt hebben. In mijn spiegel zag ik een kleine schaduw richting stoep huppelen. Ik dacht eerst dat ik een poes geraakt had. 

Menig automobilist zou doorrijden... (denk ik), maar ik kon dat niet. Vooral omdat ik zag dat dat 'iets' nog leefde. Ik ben terug gereden en vond Snuffie uiteindelijk in de goot.... piepend, zoals alleen een konijn dat kan. Fel, haast schreeuwend. En daar stond ik dan.... wist niet wat ik moest doen. Ik durfde het konijn niet op te pakken; bang dat het mij zou bijten. En stel dat hij hondsdolheid zou hebben... Het is immers een wild konijn...

Ik kon het leed niet aanzien en ben in de auto gestapt. Mijn gedachten gingen snel.... Politie bellen? Ze zien me aankomen. Per dag worden ik-weet-niet-hoeveel-konijnen aangereden. De dierenambulance? Ik kon het allicht proberen. Maar ja, om half twaalf 's nachts.. dan mag je wel verwachten dat een antwoordapparaat je te woord staat en zo was het ook. Ik heb geen boodschap achtergelaten.... Terwijl ik luisterde naar de stem van het antwoordapparaat zag ik Snuffie nog even stuiptrekken en blies hij, naar ik aanneem, zijn laatste adem uit. 

En wat nu? Snuffie laten liggen? Begraven? Mee nemen naar huis? En dan? 

Uiteindelijk heb ik afscheid genomen. Sorry, Snuf, ik had gewild dat ik je eerder had gezien, maar jouw lot besliste anders.....  Ik voelde me niet bepaald happy met de keuze om Snuf daar te laten liggen, ook al besefte ik dat hij/zij een van velen is die aangereden aan de kant van de weg terecht komen.

Maar toch... nu ben ik de dader en heb ik het leven ontnomen van een van Gods schepselen. Dat ik met regelmaat muggen en vliegen het leven ontneem, alla, maar een levend wezen met pootjes, oortjes en zo'n lief snuitje waar van die glinsterende oogjes in prikken.... dat is net even andere koek. 

Bright eyes

Burning like fire

Bright eyes

How can you close and fade?

How can the light that burned so brightly

Suddenly burn so pale?

Bright eyes

Positieve inseminatie

Van de 52 weken is er al weer eentje voorbij... Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en ik heb nu alweer het gevoel dat ik tijd 'tekort' kom. Mijn hersenpan wil mij dit wijs maken... want wat is nu eigenlijk tijd en hoe kan ik tijd 'tekort' komen of tijd 'teveel' hebben?

Mijn leven is gemaakt van tijd, zou je zeggen... maar aangezien ik niet weet hoeveel tijd mij gegund is, heb ik geen idee of ik een tekort ken of een overschot aan tijd heb. 

Het mag dan een feit zijn dat ik soms de verkeerde prioriteiten stel of dat ik teveel plan op een dag (24 uur tijd), waardoor ik het gevoel krijg dat ik tijd tekort heb. En al zou ik er een uurtje bij krijgen, dan heeft dat geen effect op het aantal uren in een dag...

Laten we het worstelen met tijd en tijdsplanning, prioriteiten stellen en balans vinden, maar lekker even rusten. Niet dat dit tijd scheelt, maar mijn hersenpan maakt me wijs dat dat rust helpt. Het blijft voor mij echter een eeuwige strijd... Tijd!

Even iets anders.... er is iets wat ik blijkbaar te leren heb. Meerdere keren in een korte tijdsperiode werd ik geconfronteerd met het hebben van positieve of optimistische gedachten. 

Laatst leverde ik een verslag in m.b.t. mijn opleiding. Een deel van de feedback had betrekking op het feit dat ik in mijn verslag dingen opsomde waarin ik beschreef dat ik ze nog niet onder de knie had. Ik werd er toe aangezet om alle negatieve omschrijvingen om te zetten in positieve omschrijvingen. Om vooral te kijken naar wat ik al WEL onder de knie had. Dat maakte dat niet alleen het verslag er beter uit zag, maar ik werd me ook mee bewust van al mijn competenties. 

Vervolgens neem ik deel aan een discussie in onze vrouwenvereniging van de kerk, waarvan het onderwerp is dat we maar al te vaak bezig zijn met alle negatieve dingen in ons leven en ons te weinig focussen op wat wel goed gaat.

En vandaag confronteerde P. mij met een geschreven email, waarin ik veel aandacht had voor al datgene wat, naar mijn idee, niet mogelijk was en te weinig aandacht had voor datgene wat wel nog kon. 

Op het moment dat ik mijn gedachtengang weet om te draaien, voel ik mij rustiger, fijner en dichter bij mijzelf. 

Vandaar dat ik vandaag bedacht om dit blog een draai te geven. Afgelopen jaar lag de focus op depressie en alles wat dit met zich mee bracht. Niet verkeerd, want mijn doel was om zo open en eerlijk mogelijk te laten zien wat een depressie met mensen kan doen. Uit onderzoeken blijkt dat depressie vaak niet bespreekbaar is.  Het open en eerlijk zijn - het transparant zijn - heeft mij persoonlijk veel opgeleverd. Vooral het afbreken van een muur en het kunnen laten zakken van een masker waren voor mij de hoofdprijs.

Waar ik nu aandacht aan schenk is de positieve instelling. Niet meer bezig zijn met wat er niet meer gaat, maar me te focussen op wat ik wel kan en op wat er wel is. Ik geloof namelijk dat je met een negatieve instelling negativiteit op je afroept en dat je met een positieve instelling veel verder kunt komen, omdat er altijd een weg is die je kunt bewandelen. Er is altijd ergens een gat, een oplossing. Optimisme geeft mij energie.

Nu ben ik al 50 jaar oud en mijn instelling, mijn denkwijze is onder andere iets wat ik van vroeger heb meegekregen. Het heeft zich in al die jaren kunnen ontwikkelen tot iets groots. Dat zal dus niet van de ene op de andere dag ineens omgezet kunnen worden in positiviteit, maar beetje bij beetje ga ik die enorme bol 'negatieve gedachtengoed' afbreken en insemineer ik bolletjes positiviteit.

Ik besef dat er gebeurtenissen zullen zijn die ik niet in de hand zal hebben, maar tegelijkertijd weet ik ook dat het mijn gedachten zijn die ik wel in de hand kan hebben. 

Optimisme... een leidraad voor 2015!