Het was weer zo'n typische dag...

Zo'n typsiche dag, waarvan je achteraf denkt... 'Ik had beter in bed kunnen blijven'. Zo'n dag die al fout start in de ochtend en gedurende dag er niet veel beter op wordt. Het is maar net dat ik niet direct wens op te geven als de dingen niet gaan zoals ik misschien zou willen.

Behalve dat ik pas om 9.00 uur wakker schrok met het besef dat ik vandaag naar de tandarts moest. Twee kiezen die opnieuw bijgewerkt moesten worden. Ik ging er vanuit dat dat wel mee zou vallen...

Na het late ontbijt wilde ik douchen, toen de telefoon ging... Had ik maar niet opgenomen, want achteraf was het rennen om op tijd te komen bij de tandarts met gepoetste tanden, maar douchen... dat zat er even niet meer in.

Ik ben niet bang voor de tandarts, wel altijd wat spanning in mijn buik, maar niet echt bang. Zoals gewoonlijk stelde hij de vraag: ' Met of zonder verdoving?' en zoals altijd koos ik voor geen verdoving. Ik heb een hekel aan dikke lippen en lachen als een boer met kiespijn. Maar eenmaal in de stoel hoorde ik hem zeggen: 'Laten we toch maar een verdoving doen - dat lijkt me beter'. Dat zegt genoeg natuurlijk...  

Omdat er vanavond een babyshower op de agenda stond en ik nog geen kadootje gekocht had, bedacht ik in de tandartsstoel dat ik meteen wel even naar het winkelcentrum kon rijden, maar eenmaal buiten werd ik in beslag genomen door tintelende lippen en een verdoving die via mijn wang, richting oog trok. Ik vergat het kadootje... Pas tegen de tijd dat ik bijna thuis was, schoot me te binnen dat ik de verkeerde kant op gereden was en zo reed ik maar weer terug van waar ik kwam. Weliswaar ging dit gepaard met een zucht, maar nog steeds strijdlustig om nog iets van deze dag te maken. Immers, het ergste was inmiddels achter de rug. 

Met mijn kadootje op zak, kwam ik thuis om na de lunch weer te vertrekken voor de volgende afspraak. De verdoving was nog steeds niet uitgewerkt. Erg charmant voelde ik me bepaald niet... Hoe nederig maakt het je als je eenmaal je ijdelheid over boord weet te zetten... 

Hubbie en ik kwamen zowat gelijkertijd thuis en we besloten samen te koken. Over het algemeen doen we dat alleen in het weekend. Door de week kook ik meestal en zo nu en dan lost hubbie mij af. Het gerecht dat we vandaag wilde maken was volgens een recept uit een tijdschrift. Hubbie maakte het ene deel en ik het andere deel. Maar ja... zoals ik al vertelde, ik had vandaag mijn dag niet. En ondanks een oventijd van 45 minuten waren de aardappels niet helemaal gaar en vond ik het gerecht erg nat. Ook na een extra 10 minuten hadden de aardappels een extra 'bite'. Aan de smaak mankeerde niks en we hebben het gerecht voor een groot deel opgegeten, lekker ontspannen...

Tot de telefoon ging... mijn dietiste. Waar ik bleef? Totally het gevoel hebben dat het pas 18.00 uur was, keek ik op de klok en ontdekte ik dat het al 19.30 uur was en ik inderdaad aan haar bureau had moeten zitten! Waar was de tijd gebleven? Ik verontschuldigde me, trok mijn jas en laarzen aan, pakte mijn tas en reed met een vaart naar mijn afspraak... De derde van vandaag! Ook deze keer een zucht en minder strijdlustig om nog iets te maken van deze dag. Het voelde eerder als een lam dat naar de slachtbank gaat... 

Vanuit mijn dietiste wilde ik linea recta naar mijn vierde afspraak rijden zo'n 10 kilometer verder. Ik had er gelukkig aan gedacht om het kadootje nog in mijn tas te 'werpen', voordat ik naar de dietiste vertrok. Maar, nog voordat ik op de plaats van bestemming kwam, nam ik de verkeerde afslag en eindigde ik, per ongeluk, op de weg naar huis. En wederom liet ik me niet ontmoedigen, al was er van strijdlust allang geen sprake meer!

Het was een rood lampje in mijn auto, plus het feit dat het inmiddels al over half negen was, dat ik besloot om het op te geven. Mijn weg naar huis te vervolgen om aldaar de dag te beeindigen. Ik had er schoon genoeg van. 

Soms heb je van die dagen..... Pfff... morgen weer een nieuwe dag! 

Koken... nog net geen passie!

photo by Elsa Dorfman in 1988

Vorig jaar augustus was de 100e verjaardag van Julia Child, Amerikaanse kok, auteur en TV-persoonlijkheid. Een ster, die men bijna zou zijn vergeten, ware het niet dat Julie Powell in augustus 2002 (twee jaar voordat Julia Child overleed) een blog maakte, waarin het boek 'Mastering the Art of French Cooking' centraal stond. Julie gaat een uitdaging aan door in 356 dagen alle 524 recepten die in het boek te vinden zijn te koken. Hoe lastig of hoe moeilijk de recepten ook zijn.

In 2009 heeft men een film gemaakt over het Julia/Julie-project. Niet alleen heb ik de film gezien, ik wilde ook graag het boek lezen, waarin het blog van Julie verwerkt is. Zowel de film als het boek werkten enorm inspirerend! Ik ben absoluut geen superkok en eigenlijk vind ik koken ook niet echt leuk. Dat wil zeggen, het 'moeten' koken van een dagelijkse pot vind ik een ramp. Maar net als Julie ben ik een uitdaging aangaan. Ik zal niet perse het boek van Julia Child als voorbeeld nemen, maar in 365 dagen wil ik 365 verschillende recepten gekookt hebben. 

Het gekke is, koken maakt me nu blij. Niet altijd.. niet alles lukt in een keer. Het recept is soms teleurstellend, of ik vergeet een bepaald ingredient, waardoor de uitkomst nou net niet is, wat het had moeten zijn, maar ik leer verschillende smaken wat beter kennen en ik ben voedsel in het algemeen beter gaan leren waarderen. En dat in een paar weken tijd.

Wat interessant is dat een blog van een wildvreemde zo'n impact kan hebben op je eigen leven. De inspiratie van een ander, wordt jouw inspiratie, maar dan anders. Je geeft invulling aan wat bij jou past. 

De vraag is waarom maakt het me blij? Mijn leven was al rijkelijk gevuld met activiteiten die ik leuk vind om te doen. Vaak voelt het alsof ik uren tekort heb in een dag om alles te kunnen doen wat ik graag zou willen doen. Het is dus niet zo, dat ik mij erg verveelde.

Is het de uitdaging die mij blij maakt? Of is het puur vanwege het feit dat het weer een subject is waarover ik kan schrijven. En dat het schrijven uiteindelijk dat is wat mij blij maakt? Ik kan het je niet vertellen...

Morgen gaan we eten bij vrienden.. leuk natuurlijk. Alleen erg jammer dat ik morgenavond niet zelf kan koken....

Koken... het is nog net geen passie!

2013... een jaar van verrassingen?

De tijd tussen Kerst en Nieuwjaar heb ik als warm, maar ook als druk, druk, druk ervaren. Ik had even tijd nodig om alles weer op de rit te krijgen. Dat lukte ook niet echt in de eerste week van het nieuwe jaar, aangezien hubbie rond hobbelde in huis. En die ruimte wilde ik hem wel geven... en hij mij.

Normaliter kijk ik in de eerste week van het nieuwe jaar graag even terug op het oude jaar en evalueer mijn doelen en de gebeurtenissen die plaats vonden.  Ik ben er nog niet aan toe gekomen. Ik besef alleen heel goed dat er veel veranderd is in een jaar tijd. Ik heb het gevoeld dat mijn leven een ommezwaai gemaakt heeft.

Mijn vriendin haalde op haar blog aan dat ze in de overgang is en dat ze op dit moment ook haar dagelijks leven als een overgang ervaart. Ik heb het vaker gezien bij vrouwen in onze leeftijd.... vrouwen van 50+... ze veranderen. Ze worden zelfverzekerder, lijkt het.. de levenservaring die ze inmiddels hebben maakt dat ze situaties beter in de hand lijken te hebben. Anderen zijn niet meer in staat ze van hun stokje te stoten.

Ik heb het gevoel dat ik in ditzelfde proces zit. Ik trek me minder aan wat anderen zeggen en vinden. En met een glimlach om mijn mond bekijk ik bepaalde situaties en laat een en ander op me af komen, in plaats van in de stress te schieten. 

Afgelopen jaar is er veel veranderd in mijn leven. Ik zit nog midden in het proces van veranderingen. Het fijne is dat alles zo goed voelt. Alles staat zo dicht bij mijzelf. Ik kan weer genieten van de dingen die ik doe. Ik sta weer open en ben weer in staat om mensen binnen te laten.

Vandaag belde een oud-collega. We hebben elkaar zo'n drie jaar niet meer gesproken. Het voelde zo goed om weer even bij te praten. Bij onze eerste ontmoeting klikte er iets en konden we uren met elkaar praten over alles wat ons bezig hield. Tijdens ons telefoongesprek bleek dat er niets veranderd was. Weer was er die klik...  Het was echt genieten! En het gevoel van een mensen-mens te zijn stak de kop weer op. Iets wat ik lange tijd niet meer gekend heb. 

Ik had bedacht dat 2013 opnieuw verrassende dingen in petto zou hebben voor ons, voor mij. En zo ging het ook...Het jaar was nog niet begonnen of de eerste verrassing werd in mijn schoot gegooid. Hoewel op vrijwillige basis, ben ik geroepen als content manager voor Public Affairs van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen voor het gebied Nederland. Even kwam mijn onzekerheid om de hoek kijken, maar ik besefte ook dat ik alleen dat hoef te geven wat ik weet en wat ik kan. En alles wat ik niet kan, dat kan ik leren... En er zijn zoveel mensen die mij daarbij willen helpen. Het vooruitzicht dat ik weer veel nieuwe dingen zal leren vind ik opwindend!

Ik heb een paar maanden niet geschreven, maar ben van plan het wel weer op te pakken. Niet alleen geniet ik van schrijven, maar het is leuk om al die blogverhalen terug te kunnen lezen.

So, people... I'm back in town.