Schrijven van een dagboek

Mijn eerste dagboek uit 1969

Ik heb het onderwerp lang kunnen mijden, wat eigenlijk een klein wonder is, want het is mijn stokpaardje. Ik praat graag over het schrijven van journals, dagboeken en in mijn enthousiasme raad ik mensen aan om te beginnen met het schrijven van of het bijhouden van een dagboek. 

Er zijn zoveel manieren om je dagboek/journal bij te houden. Ik ben zelf nog steeds op ontdekkingsreis om vooral creativiteit in mij te laten ontwaken. Op internet vind je zoveel dat inspireert, dat ik tijd tekort kom om al mijn oppoppende ideetjes om te zetten in iets tastbaars. 

Mijn allereerste dagboek kreeg ik toen ik een jaar of acht oud was. Niet dat ik toen al een idee had wat je met een dagboek kon doen. Er staan wat korte notities in van wat ik op een bepaalde dag gedaan had of boze gevoelens als ik ruzie had met mijn zusje of als ik beslissingen van mijn ouders oneerlijk vond en ik mezelf tekort gedaan voelde. Niet erg interessant... alleen grappig om terug te lezen. 

Een nieuwe vulpen, een nieuwe bril (fragment 1970)

Het wordt pas interessanter zodra de eerste verliefdheden in het spel komen. Leden van het mannelijk geslacht die indruk op mij gemaakt hadden, of juist andersom - zij die geen indruk op mij maakten en dat wel zouden willen. En dan natuurlijk nog de onbereikbare liefdes. Mijn passie voor een bepaalde entertainer en de droomwereld waarin ik me bevond als tiener.... Nu voor mij leuk om terug te lezen al zijn er ook fragmenten waarvan ik mij afvraag of ik wel wil dat mijn nageslacht het ooit zal lezen. 

Helaas heb ik niet zo heel veel geschreven in de tijd dat ik ging trouwen, kinderen kreeg en opgroeide als jonge vrouw. Kinderen namen veel tijd in beslag. Pas als het geluk in het huwelijk afglijdt naar pijn, verdriet en angst, dan vind ik opnieuw het papier waaraan ik mijn niet gehoorde kreten toevertrouw.

Vanaf die tijd worden mijn journals totaal anders. Het gaat niet meer zo zeer over wat er gebeurde in mijn dagelijks leven... de pagina's werden gevuld met mijn gevoelsleven. Wat waren mijn gedachten, mijn gevoelens en waarom dacht ik wat ik dacht, waarom deed ik wat ik deed en waarom voelde ik me zo? Een tijd brak aan dat ik mezelf stukje bij stukje ging leren (ver-)kennen. Dit zijn de journals die ik voor geen goud weg zal doen, aangezien ik besef dat ik met vragen zat die de eventuele lezer ook zal kennen.

Als ik nu terugkijk, dan ervaar ik het weliswaar als mijn beste 'schrijftijd', maar van de andere kant mis ik toch ook wel de dagelijkse notities van wat ik zoal gedaan had met mijn tijd. Op internet vond ik een manier die mijn creativiteit aansprak. Ik schrijf niet over de dagelijkse gebeurtenissen, maar ik teken ze, met daarnaast een klein stukje uitleg. Ik kan helemaal niet tekenen, maar aangezien het 'mijn' boek is, kan ik doen wat ik wil. Ik breng mijn interne criticus tot bedaren en teken zo goed of zo absurd als ik zelf wil. 

Het niet schrijven over mijn alledaagse gebeurtenissen heeft mij ertoe gezet om mijn eigen autobiografie te schrijven. Alles wat in mij opkomt, alles wat ik me kan herinneren, schrijf ik in een klein notitieboekje op en verwerk het later in mijn 'levensverhaal'. Ook dat inspireerde me weer om mijn creativiteit aan te boren. Dit keer geïnspireerd door een long-lost-friend F., die mij liet zien hoe zij boekjes heeft laten drukken van digitale pagina's die ze bewerkt heeft met foto's, teksten en versieringen (digitaal scrapbooking). Al deze boekjes gaven een deel van de geschiedenis weer van haar en/of haar gezin. Weer een andere vorm van journaling, die mij aansprak en wat ik in 2015 zeker zal gaan proberen. 

Project life (foto van internet)

De vraag die mij resteert is: waarom doe ik het eigenlijk? Ik heb geen idee of mijn kinderen ooit interesse zullen hebben in mijn dagboeken. Ik weet ook niet zeker of wel zou willen dat ze alles lezen wat ik geschreven heb. Ook wil ik helemaal niet zoveel bezig zijn met het verleden.... ik wil graag zijn in het nu en werken aan mijn toekomst. Dus waarom doe ik het?

Ik ben niet zo pretentieus om te denken dat mijn geschreven woorden ontvangen zullen worden als bijvoorbeeld het dagboek van Anne Frank. Mijn leven is simpel, gewoon... er gebeuren geen al te spectaculaire dingen. En toch.. je weet maar nooit. Al kan ik slechts een persoon raken, die iets goeds uit mijn woorden weet te halen, dan heb ik mijn doel bereikt.

En al bereik ik niemand - door te schrijven leer ik mezelf aardig goed kennen. Ik zie de veranderingen in mijn leven. Zo dacht ik dat ik zwak was, snel opgaf en bij de pakken ging neerzitten als er narigheid in mijn leven komt. Door het terug lezen van mijn dagboeken weet ik dat ik een vechter ben. Dat ik een doorzetter ben en dat ik weliswaar bij tijd en wijle neerzit bij de pakken, maar dat ik ALTIJD weer opsta en verder ga. Ik heb geleerd dat ik in staat ben om keuzes te maken, ook al voel ik me blind en lam. En dat ik minder afhankelijk was in mijn jonge leven als dat ik altijd dacht. 

Ik kan me soms verbazen als ik teruglees wat ik geschreven heb. 'Ben ik dat en zijn dat echt mijn woorden?'.... Verbaasd staan over jezelf... een schitterende ervaring.

Mijn overgang (2)

Hoe langer hoe meer word ik me bewust dat 'mijn overgang' veel meer te maken heeft met het geestelijke aspect  dan met het lichamelijke. Natuurlijk ken ik het nachtzweten en zo af en toe heb ik last van opvliegers. Ik ben vergeetachtig en ach, alles waarmee de rijpere vrouw geplaagd wordt, is mij bekend. Al moet ik eerlijk bekennen dat al deze symptomen minder heftig zijn voor mij dan voor anderen. Mogelijk dat het spiraaltje een rol speelt...

Meer en meer zie ik in wat de overgang met mij doet. Niet alleen is er een overgang van vruchtbare naar onvruchtbare, wat mij lichtelijk het gevoel geeft dat ik uitgerangeerd ben - dat ik niet meer meetel - en zou ik willen dat ik in bepaalde Afrikaanse stammen leefde, waar de rijpere, onvruchtbare vrouw gezien wordt als een wijze vrouw... een vrouw met levenservaring. 

Dat ik het gevoel heb in deze maatschappij uitgerangeerd te zijn, heeft mogelijk te maken met het feit dat je als 50+ er niet echt meer interessant bent in het bedrijfsleven. Je ervaring is schijnbaar niet meer van belang. Ik snap het niet, want als ik mezelf vergelijk met de jongere vrouwen, dan zie ik beslist voordelen als vrouw-in-de-overgang. Er zijn geen kinderen meer waarmee je rekening hoeft te houden. Ziektedagen vanwege vermeende menstruatieklachten zijn er ook niet meer en over het algemeen is het geen probleem op flexibelere tijden te werken, aangezien er geen gezin meer is waarvoor je op tijd thuis moet zijn. Vakantiedagen... niet in juli en augustus. Afijn, zo kan ik nog wel wat voordelen opnoemen - maar eigenlijk is het niet mijn intentie om mijn grijze kant te laten zien van mijn overgang.

Wat de overgang met mij doet is dat ik een letterlijke overgang ervaar... Het is alsof mijn lijf en mijn geest een grens aangegeven hebben. Tot hier.... altijd gezorgd voor anderen. Vanaf hier ben jezelf aan de beurt.

In de afgelopen maanden ben ik veel met mezelf bezig. Er vallen puzzelstukjes in elkaar. Ik vind delen van mezelf, die ik 'kwijt' was en het verbaast me steeds meer te ervaren hoe dicht ik naar mezelf groei. Mijn normen en waarden tekenen zich duidelijker af en ik sta niet meer te wachten op de goedkeuring van anderen. De scherpe kantjes van mijn temperament zijn eraf. Glimlachend als een boeddha kan ik luisteren naar andermans mening, met respect, empathisch en met liefde voor de ander. Mijn mening dringt zich niet meer aan mij op. Alles wat er gezegd wordt mag er zijn. Met andere woorden een zachtere ik heeft zich aangediend. 

Het is minder belangrijk voor mij geworden om aardig gevonden te worden door anderen. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik in de ogen van een ander niet altijd aardig ben (omdat ze me niet kennen - smile!) Nog belangrijker... ik zie in dat ook ik niet iedereen aardig hoef te vinden. Iedereen mag zijn wie hij/zij is en dat is prima zo. 

Ik heb tegen de overgang opgezien. Wie wil er nou horen bij die rood aanlopende verhitte vrouwen? Ik heb niet begrepen dat het een fase is waarin mijn geest en mijn lichaam mijn vrouwelijkheid viert. Deze fase verloopt met horten en stoten, met vallen en opstaan. Bepaalde hormonen nemen afscheid. Er gebeurt van alles in mijn prachtige lichaam, dat perfect werkt zoals het hoort. Een reden om dankbaar te zijn. En dat ben ik ook... elke dag opnieuw. 

(wordt vervolgd)