Spannend... na een radiostilte van anderhalf jaar, ga ik het weer proberen. Ik had gedacht dat Blogspot mijn blogs wel gewist zou hebben, maar blijkbaar is dit niet het geval. Ik kan gewoon weer beginnen waar ik gebleven was.
Waar ben ik gestrand destijds... augustus 2015.. Ik weet geeneens meer waarom ik gestopt ben met schrijven. Gemist heb ik het ergens wel, denk ik.
We zijn anderhalf jaar verder. De jaren lijken te vliegen. Zo pak je de kerstspullen van zolder en in no time geniet je van het zomerse weer en voordat je het weet is je favoriete drank 'warme chocolademelk met slagroom', omdat het vriest buiten.
Uiteraard hebben zich van allerlei gebeurtenissen afgespeeld in die laatste 18 maanden. Zo ben ik afgelopen december oma geworden van mijn vijfde kleinkind. Ik ben drie weken in Duitsland geweest, bij mijn dochter en schoonzoon en hun bengeltje. Het was de bedoeling dat ik de rol van kraamhulp op me zou nemen, maar uiteindelijk liet de baby erg lang op zich wachten. Tegen de tijd dat mijn vliegreis naar huis gepland stond, liet ze pas wat van zich horen. Geboortes laten zich niet plannen.
Afgelopen jaar heeft ook in het teken gestaan van een voorzichtige carrière-switch. Negen maanden lang heb ik getracht om als Mary Kay consulente cosmetica te verkopen. Erg leuk.. dat wil zeggen op sociaal gebied. Je leert enorm veel mensen kennen. Collega's, klanten en overal waar ik kwam, sprak ik mensen aan. Niemand verliet mijn huis, zonder dat ze de handcrème van Mary Kay geprobeerd hadden. En heel bijzonder was de career conference in Bonn. Zoveel spektakel bij elkaar heb ik nog nooit gezien.
Ik ben inmiddels alweer gestopt, omdat ik geen verkoper ben. Het zit gewoon niet in me. Tijdens gesprekken met klanten thuis, deed ik mijn beroep als sociaal psychisch counselor meer eer aan dan als verkoper. Het is echt niets voor mij om producten te verkopen. Ik heb er de babbel niet voor.
En eigenlijk.... als ik heel eerlijk ben, wist ik bij voorbaat dat ik er niet aan moest beginnen. Het was maar net dat onze financiële draagkracht wel een boost zou kunnen gebruiken. Helaas heeft die boost zich niet echt laten zien.
Was het zonde van mijn tijd? Nee, absoluut niet. Ik heb ontdekt dat het aanspreken van wildvreemde mensen leuk is. Ik heb ontdekt dat er heel veel leuke mensen zijn. Een andere kant is dat ik ook ontdekt heb hoeveel verdriet en zorgen mensen hebben. Het mooie van dit beroep was of is dat als je aandacht besteed aan de buitenkant van de vrouw, het vaak gebeurt dat de binnenkant ook aandacht vraagt. Ik heb vrouwen zien veranderen, door wat aandacht te schenken aan de buitenkant (en binnenkant).
Hoe staat het met de depressie die zo'n grote rol gespeeld heeft in 2014/2015? In het afgelopen jaar heb ik geen afspraken meer gehad met een psycholoog of psychiater. Het medicijn (antidepressivum) dat ik slik, blijkt voor mij goed te werken. Dat wil zeggen: redelijk goed. Ben ik van mijn depressie af?... Nee, ik zou willen dat ik dat kon zeggen. Er zijn nog steeds tijden dat ik het niet goed gaat met me. Het verschil met toen en nu is, dat ik aan voel komen en dat ik er open over praat met mijn hubby. Op zulke momenten ga ik niet meer ten strijde. Ik probeer me dan ook niet meer beter voor te doen. Ik hoef alleen maar uit te spreken dat het niet goed met me gaat.. Op zulke momenten neem ik even wat gas terug en zorg ik dat mijn agenda zo goed als leeg blijft. De schuldgevoelens die ontstaan, omdat ik op zulke dagen niets doe, niets kan, probeer ik om te buigen. Op zulke momenten is het gewoon wat het is.
Dan is er nog: een job. Ik heb nog steeds geen passend werk gevonden. Ik ben door het UWV uit de ziektewet geknikkerd, omdat men van mening was dat ik 40 uur kon werken. Heel raar... op het ene moment kreeg ik te horen dat ik in de ziektewet kon blijven en vervolgens werd ik vier weken later opnieuw gekeurd en werd mij verteld dat mijn uitkering diezelfde week nog zou stoppen. De arts in kwestie vertelde er bij dat dit het beleid was. Zoveel als mogelijk mensen uit de ziektewet te halen. Het ene moment kreeg ik alle begrip, om vier weken later nul komma nul begrip te hebben voor mijn situatie.
Ik heb in zak en as gezeten, dat mag je best weten, want waar moest ik naar toe? Sinds mijn burnout/depressie ben ik traag geworden, mijn geheugen laat me in de steek. Ik onthoud geen namen meer en het komt maar al te vaak voor dat ik mensen hoor praten, maar dat ik niet weet wat ze zeggen.
Enfin, ook dit is wat het is... we proberen nu van een inkomen rond te komen. Ben overigens zeer creatief geworden om mijn rekeningen te kunnen blijven betalen.
Ik ben inmiddels geen oppas-oma meer. Dat wil zeggen, de kleinkinderen komen zo af en toe nog logeren, maar ik heb geen wekelijkse afspraken meer. Het werd me te veel om 's ochtends al om 6.00 uur in de auto te springen, om 's avonds na de file thuis te komen en van vermoeidheid op de bank in slaap te vallen. Ik mag nu gewoon oma zijn voor de fun.
We hebben afgelopen zomer een caravan kunnen kopen voor een prikkie en hebben in het na-seizoen op een camping gestaan hier in de omgeving. Ik was vergeten hoe leuk het is om dagen op een camping te zijn. Nou hebben we ook wel geboft met het goede weer.. Het was voor ons echt genieten. Zonnen, zwemmen, wandelen aan het strand, fietsen in de bossen of door de velden. Het kon niet op.
Tot slot; de maagverkleining, ofwel gastric bypass. Ik ben in totaal zo'n kleine 50 kilo afgevallen. Het gewicht schommelt momenteel een beetje. Soms weeg ik wat zwaarder en soms val ik weer af. Ik voel me goed. Kan alles eten. En de controles geven aan dat ik gezond ben. Alle waarden zijn goed en ik slik geen medicijnen meer. Ik ben blij met mijn lijf en beweeg me makkelijk. Ik ben zooo blij dat ik de beslissing genomen heb. Ik zou nog wel een kleine 10 kilo willen afvallen, zodat ik een gezond BMI heb.
Voor nu een update-tje. Later weer meer....
Tot gauw.
We zijn anderhalf jaar verder. De jaren lijken te vliegen. Zo pak je de kerstspullen van zolder en in no time geniet je van het zomerse weer en voordat je het weet is je favoriete drank 'warme chocolademelk met slagroom', omdat het vriest buiten.
Uiteraard hebben zich van allerlei gebeurtenissen afgespeeld in die laatste 18 maanden. Zo ben ik afgelopen december oma geworden van mijn vijfde kleinkind. Ik ben drie weken in Duitsland geweest, bij mijn dochter en schoonzoon en hun bengeltje. Het was de bedoeling dat ik de rol van kraamhulp op me zou nemen, maar uiteindelijk liet de baby erg lang op zich wachten. Tegen de tijd dat mijn vliegreis naar huis gepland stond, liet ze pas wat van zich horen. Geboortes laten zich niet plannen.
Afgelopen jaar heeft ook in het teken gestaan van een voorzichtige carrière-switch. Negen maanden lang heb ik getracht om als Mary Kay consulente cosmetica te verkopen. Erg leuk.. dat wil zeggen op sociaal gebied. Je leert enorm veel mensen kennen. Collega's, klanten en overal waar ik kwam, sprak ik mensen aan. Niemand verliet mijn huis, zonder dat ze de handcrème van Mary Kay geprobeerd hadden. En heel bijzonder was de career conference in Bonn. Zoveel spektakel bij elkaar heb ik nog nooit gezien.
Ik ben inmiddels alweer gestopt, omdat ik geen verkoper ben. Het zit gewoon niet in me. Tijdens gesprekken met klanten thuis, deed ik mijn beroep als sociaal psychisch counselor meer eer aan dan als verkoper. Het is echt niets voor mij om producten te verkopen. Ik heb er de babbel niet voor.
En eigenlijk.... als ik heel eerlijk ben, wist ik bij voorbaat dat ik er niet aan moest beginnen. Het was maar net dat onze financiële draagkracht wel een boost zou kunnen gebruiken. Helaas heeft die boost zich niet echt laten zien.
Was het zonde van mijn tijd? Nee, absoluut niet. Ik heb ontdekt dat het aanspreken van wildvreemde mensen leuk is. Ik heb ontdekt dat er heel veel leuke mensen zijn. Een andere kant is dat ik ook ontdekt heb hoeveel verdriet en zorgen mensen hebben. Het mooie van dit beroep was of is dat als je aandacht besteed aan de buitenkant van de vrouw, het vaak gebeurt dat de binnenkant ook aandacht vraagt. Ik heb vrouwen zien veranderen, door wat aandacht te schenken aan de buitenkant (en binnenkant).
Hoe staat het met de depressie die zo'n grote rol gespeeld heeft in 2014/2015? In het afgelopen jaar heb ik geen afspraken meer gehad met een psycholoog of psychiater. Het medicijn (antidepressivum) dat ik slik, blijkt voor mij goed te werken. Dat wil zeggen: redelijk goed. Ben ik van mijn depressie af?... Nee, ik zou willen dat ik dat kon zeggen. Er zijn nog steeds tijden dat ik het niet goed gaat met me. Het verschil met toen en nu is, dat ik aan voel komen en dat ik er open over praat met mijn hubby. Op zulke momenten ga ik niet meer ten strijde. Ik probeer me dan ook niet meer beter voor te doen. Ik hoef alleen maar uit te spreken dat het niet goed met me gaat.. Op zulke momenten neem ik even wat gas terug en zorg ik dat mijn agenda zo goed als leeg blijft. De schuldgevoelens die ontstaan, omdat ik op zulke dagen niets doe, niets kan, probeer ik om te buigen. Op zulke momenten is het gewoon wat het is.
Dan is er nog: een job. Ik heb nog steeds geen passend werk gevonden. Ik ben door het UWV uit de ziektewet geknikkerd, omdat men van mening was dat ik 40 uur kon werken. Heel raar... op het ene moment kreeg ik te horen dat ik in de ziektewet kon blijven en vervolgens werd ik vier weken later opnieuw gekeurd en werd mij verteld dat mijn uitkering diezelfde week nog zou stoppen. De arts in kwestie vertelde er bij dat dit het beleid was. Zoveel als mogelijk mensen uit de ziektewet te halen. Het ene moment kreeg ik alle begrip, om vier weken later nul komma nul begrip te hebben voor mijn situatie.
Ik heb in zak en as gezeten, dat mag je best weten, want waar moest ik naar toe? Sinds mijn burnout/depressie ben ik traag geworden, mijn geheugen laat me in de steek. Ik onthoud geen namen meer en het komt maar al te vaak voor dat ik mensen hoor praten, maar dat ik niet weet wat ze zeggen.
Enfin, ook dit is wat het is... we proberen nu van een inkomen rond te komen. Ben overigens zeer creatief geworden om mijn rekeningen te kunnen blijven betalen.
Ik ben inmiddels geen oppas-oma meer. Dat wil zeggen, de kleinkinderen komen zo af en toe nog logeren, maar ik heb geen wekelijkse afspraken meer. Het werd me te veel om 's ochtends al om 6.00 uur in de auto te springen, om 's avonds na de file thuis te komen en van vermoeidheid op de bank in slaap te vallen. Ik mag nu gewoon oma zijn voor de fun.
We hebben afgelopen zomer een caravan kunnen kopen voor een prikkie en hebben in het na-seizoen op een camping gestaan hier in de omgeving. Ik was vergeten hoe leuk het is om dagen op een camping te zijn. Nou hebben we ook wel geboft met het goede weer.. Het was voor ons echt genieten. Zonnen, zwemmen, wandelen aan het strand, fietsen in de bossen of door de velden. Het kon niet op.
Tot slot; de maagverkleining, ofwel gastric bypass. Ik ben in totaal zo'n kleine 50 kilo afgevallen. Het gewicht schommelt momenteel een beetje. Soms weeg ik wat zwaarder en soms val ik weer af. Ik voel me goed. Kan alles eten. En de controles geven aan dat ik gezond ben. Alle waarden zijn goed en ik slik geen medicijnen meer. Ik ben blij met mijn lijf en beweeg me makkelijk. Ik ben zooo blij dat ik de beslissing genomen heb. Ik zou nog wel een kleine 10 kilo willen afvallen, zodat ik een gezond BMI heb.
Voor nu een update-tje. Later weer meer....
Tot gauw.
