Oei, het lijkt wel dat hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd. Ik kan het niet geloven dat ik vier maanden niet geschreven heb. Je mag er van uit gaan dat er zeker een hoop te melden was, maar ik vond de tijd niet om mijn gedachten op papier te zetten.
Mijn focus lag, in de afgelopen maanden, op mijn studie. De huidige module staat in het teken van oefenen en doen (praktijk). Tot nu toe behelsden de modules veel theorie. De energie die ik er in stak, werd steevast beloond met goede cijfers. De huidige module kost me veel meer. Daarnaast kom ik mezelf regelmatig tegen - en de tot-nu-toe-ontvangen cijfers - zijn niet erg bemoedigend. Ik laat me echter niet 'kisten'... ik heb nog zo'n drie maanden te gaan en die zal ik goed gebruiken.
Het is ook weer even wennen om te schrijven... het voelt net alsof je na een hete zomer, lopend op blote voeten, ineens je schoenen met veters aan doet. In het begin zit dat erg onwennig. Zo voelt nu ook het schrijven... wat ik normaliter zo uit mijn mouw weet te schudden, zit nu muurvast en de tandwieltjes komen maar langzaam op gang.
Het mooiste moment van de afgelopen maanden is dat mijn zoon en schoondochter mij uit bed belden om mij te vertellen dat ik weer oma was geworden. Onze tweede kleindochter is onlangs geboren. Ze is werkelijk een beauty. Wat ik bijzonder vind is dat er genoeg ruimte is in mijn hart, om ook van dit kindje te houden, al vanaf de eerste kennismaking.
Mijn dochter en haar man meldden dat ze, naar alle waarschijnlijkheid voor twee jaar naar Amerika/Canada zullen verhuizen. Ik ken dubbele gevoelens. Aan de ene kant juich ik het toe. De ervaring die ze zullen op doen is bijzonder. Een stap die ik ooit, 35 jaar geleden (!), ook heb willen zetten, maar door omstandigheden nooit gezet is. Ik deel het enthousiasme van mijn dochter. Aan de andere kant voelt het alsof de navelstreng nog een keer doorgesneden wordt. Het idee dat ik niet 1-2-3 bij haar kan zijn.... stel dat ze me nodig heeft! Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit gevoel van 'nodig zijn' al sinds een hele poos geleden ergens verstopt ligt en stof vergaart. Nee, moeders zijn niet meer nodig. Blijkbaar hebben wij onze taak goed verricht, want de kids kunnen het zelf wel.
Dat ik in de overgang zit, is een feit. Ik heb gelukkig niet zo'n last van opvliegers of van nachtelijk transpireren, zoals veel andere vrouwen om mij heen (dankzij mijn spiraaltje). Maar geestelijk (en lichamelijk) gebeurt er wel van alles. Het lijkt alsof ik geleidelijk afscheid aan het nemen ben van een deel van mij, de vruchtbare.... en verwelkom ik een rustigere, verzadigde versie van mezelf. Een mooi proces, dat weliswaar gepaard gaat met wat geestelijke uitglijers, aangezien mijn gedachten niet altijd even helder zijn en ik daardoor mijn emoties niet altijd de baas ben. Waar ik me het meest aan stoor is het feit dat het lijkt alsof mijn brein soms op gatenkaas lijkt. Mijn geheugen is op sommige dagen ronduit slecht. Voor de rest laat ik het gebeuren en is het wat is.
Well, een kleine update... er valt zoveel meer te vertellen, maar dat gaan we geleidelijk aan weer oppakken.
