Juist op het moment dat de visite binnen stapte, afgelopen weekend, zond de zon een laatste zonnestraal dwars door mijn schuifpui, recht mijn kamer in. Mijn huiskamer werd er door verlicht en de poes, die in een stoel lag, vlakbui de schuifpui, rekte zich nog eens goed uit.
Maar oef.... dat was schrikken! Doordat de zon op mijn ramen scheen, kon je goed zien dat ik geen hele nette huisvrouw ben, want de ramen zagen er niet uit!!
Een van de taken die ik voor vandaag gepland had... je raadt het al, was het lappen van die smerige ramen. Hoe lang was het ook al weer geleden dat ik er helder door heen kon kijken?
Een voordeel van smerige ramen.... als ze weer schoon zijn, heb je echt eer van je werk. Je kan er weer doorheen kijken... net als een bril die net opgepoetst is. Het feit dat mijn ramen weer helder zijn, deed me denken aan een verhaal dat ik laatst las en dat mij aan het denken zette.
Het verhaal gaat over een huisvrouw, die samen met haar man op zaterdagochtend, tijdens de lunch naar buiten kijkt en de was van haar buurvrouw, die buiten aan de lijn wappert, bekritiseert.
'Wat een viespeuk... dat is toch niet wit te noemen. Er zit gewoon een grijze sluier over heen.'
Haar man zegt niets en leest weer verder in zijn krant. Ook als dit de week erop herhaald wordt. Weer kijkt de vrouw naar buiten en weer geeft ze kritiek op het wasgoed van haar buurvrouw.
Tot de zaterdag die erop volgde.... 'Nou, ik zou wel eens willen weten welk wasmiddel ze nu gebruikt. Wat een heldere was..! Zou iemand haar eindelijk verteld hebben hoe ze een wasje moet draaien?'
Manlief kijkt haar vriendelijk aan en zegt:
'Nou nee, schat, ik heb vandaag de ramen voor je gelapt'.
Tja.... meer hoef ik niet te zeggen, toch?
Tip van Galina, toegevoegd:
http://youtu.be/dbFiB7oiQs4
