Wow, ik besef dat er een dikke zes weken zit tussen het laatste bericht en vandaag. Er is een hoop gebeurd in de afgelopen weken, waaronder een weekje vakantie in Weerterbergen met vrienden en een weekje Frankrijk samen met zoon, schoondochter en onze kleine meid. Ik kan je vertellen dat dat echt genieten was.
Op de dag dat we aankwamen in Frankrijk was het vreselijk koud. Zo koud, dat ik haast begon te denken aan sneeuw- en ijspret, wat voor mij meteen warme chocolademelk inhoudt. De dagen die volgden werden echter steeds warmer. De jassen gingen uit en de zonnestralen verwarmden onze gezichten. Dit gevoel had ik wel willen vast houden... ogen dicht, het gevoel van niks-moeten en gewoon even 'zijn'. Heerlijk!
Deze streek in Frankrijk is zo mooi. We hebben gewandeld in een oud vestingsstadje (Langres) en even buiten Langres bevond zich een natuurgebied, dat de moeite waard was om te bezichtigen. De kleine watervallen, de begroeiingen en dan al die herfstkleuren. Ik heb mijn hart opgehaald. Helaas was het pad niet goed begaanbaar met de wandelwagen van Lisa, zodat we terug moesten keren, maar even zo goed was het genieten!
Mijn schoondochter, die erg goed kan koken, verzorgde de dagelijkse warme maaltijden. Niet dat ik niet van koken hou, maar ik ben nou eenmaal geen chefkok en heb niet echt het talent mee gekregen. Ik weet hubbie nog maar net tevreden te houden en that's it! Mijn schoondochter weet echter van de kleine dingen iets bijzonders te maken. Ik heb die week veel geleerd van haar. In mijn andere blog 'In de ban van de weegschaal' zal ik daar dieper op ingaan. Voor mij was het deze week een feest!
Een hele week de kleine meid om je heen hebben was ook heerlijk. Ze leerde in die week wel drie nieuwe woordjes en tevens waren we getuigen van haar eerste stapjes achter een loopwagentje, dat met het grootste gemak opgetild werd door haar (toen deze tegen de muur vast liep) om zijwaarts weer verder te lopen. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen hoe trots oma op haar was!!
Ook nam ik de tijd om aandacht te besteden aan mijn studie. De hoeveelheid stof is dusdanig dat ik het me niet kon veroorloven om mijn studieboeken thuis te laten. Het is echter geen probleem, want deze studie geeft me veel voldoening. Het is geen moeten, maar een mogen...
Zo, de draad is weer opgepakt. Ik hoop dat ik weer wat meer kan schrijven, want ik mis het wel een beetje als ik er de tijd niet voor neem. Het voelt net alsof er een deel van mij sluimerend is, niet wakker is... en dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Tot de volgende keer dan maar weer!
