The road not taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I-
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
--Robert Frost
Dit prachtige gedicht voert mij naar paden die ik heb betreden. Net als u, weet ik hoe de schrijver zich gevoeld moet hebben, op het moment dat hij de keuze moest maken. Beide paden zijn aantrekkelijk. Het liefst zou je beide paden willen nemen, maar aangezien je jezelf niet kan splitsen, moet je kiezen.
En eenmaal een keuze gemaakt, neem je je voor dat je het andere pad op een ander tijdstip zult lopen, maar zoals het een naar het andere leidt, keer je nooit meer terug... en zo blijft er altijd een weg die je niet genomen hebt....
En ergens in de toekomst, zo weet je nu al, zul je terugkijken op de dag dat je deze weg koos en beseffen hoe beslissend deze keuze voor je is geweest voor je verdere leven. En dat maakt dat je zult beweren dat je het minst begane pad gekozen hebt.
And I, I took the one less traveled by - and that has made all the difference.....
Wat blijkt? De dichter spot met het idee dat een enkele beslissing je leven kan veranderen en dat welke weg je ook neemt, er ergens een moment is dat je spijt kent omdat je de andere weg niet genomen hebt. 'Wat maak je het jezelf dan moeilijk', is de mening van Frost. In feite zegt hij: 'Je mag wel denken dat je een individu bent, maar in werkelijkheid ben je ook maar een moertje in de machine'.
Ik mag graag denken dat ik op bepaalde momenten beslissingen heb gemaakt die mijn leven hebben veranderd. Ik denk aan de momenten dat ik het op mijn manier gedaan heb, afwijkend van wat anderen op dat moment deden.
Hoewel ik ook besef dat ik, samen met anderen, deel uit maak van een groter geheel, ben ik ook trots op het feit dat ik een moertje ben. Een uniek moertje wel te verstaan.
Dit alles is vanuit een figuurlijk oogpunt bekeken, wat gebeurt er als ik letterlijk de less-traveled-road opga? Dat is me meer dan eens overkomen. Afgelopen zaterdag nog. De paden die niet zo vaak betreden worden, blijken altijd weer opnieuw zeer uitnodigend te zijn voor mij. Echter.... hoe je het ook went of keert, ik raak er altijd de weg kwijt! Dus misschien heeft het wel een reden dat de paden minder begaan zijn.
