maandag 28 april 2014

Knoop doorgehakt


Na het tweede gesprek met de psychiater, vandaag, hebben we de knoop doorgehakt. Het feit dat depressie onderdeel is van mijn leven heeft de doorslag gegeven. Tot op heden heb ik depressies ondergaan, geknokt en kwam ik steeds weer boven om na verloop van tijd toch weer door het ijs te zakken en het proces van voor af aan mee te maken. Ik ben moe en mijn vechtlust staat op een laag pitje.

Afgelopen weekend heb ik me verdiept (voor zover ik daartoe in staat ben) in de medische wereld van antidepressiva. Echter het hielp me niet bij het maken van de keuze. Het enige dat mij bezig hield was dat ik het zat was en dat ik eind wilde maken aan de chaos, de duisternis in mijn hoofd. Het voelt dan ook als de laatste strohalm en ik besef dat ik pas kan oordelen als ik zelf het middel uitprobeer. Ik leef in de hoop dat het beter met me zal gaan.

De keuze is gevallen op Lexapro. Te starten met 5 mg. Ik ben gewaarschuwd voor de bijwerkingen, met name misselijkheid, weinig of juist veel eetlust en mogelijke angsten. De psychiater vond het wijs om ook hubbie te vertellen dat ik, vooral in de eerste weken, een toename van depressie kan verwachten. Het hoeft niet, maar het kan. 

Lichtelijk nieuwsgierig heb ik vandaag even geneusd op forums. Even kijken wat de ervaring van andere gebruikers is. Daar word ik ook niet wijzer van. De een praat over een wondermiddel, de ander spreekt over troep....  Al snel heb ik google afgesloten. 

Ik ben blij met de manier waarop mijn psychiater een en ander aanpakt. Hij neemt me serieus, laat me meedenken en ik heb het idee dat hij met twee benen op de grond staat. Geen flauwekul, gewoon de koe bij de horens vatten. Hij heeft vandaag mijn 'te hoge' verwachtingen wat bijgesteld en hij is eerlijk en open over wat ik kan verwachten. Geen wondermiddel dus, maar mogelijk een hulpmiddel om me beter te doen laten voelen. Een middel om me weer op de rit te krijgen.....

Morgen ga ik beginnen. Ik heb de neiging om te zeggen: 'Ik zie wel waar het schip strand', maar dat klinkt zo negatief. Daarom: 'Ik zie wel wanneer de zon aan de dageraad verschijnt'. 

zondag 27 april 2014

Een flinke meid zijn....



Of het nu mijn leeftijd is of het feit dat er zoveel chaos in mijn hoofd is... Joost mag het weten... als je mij vraagt hoe mijn week eruit zag, dan kan ik me niet meer herinneren dan de  punten waar ik me op vast gepind had, namelijk de presentatie ten behoeve van mijn opleiding en het gesprek met de psychiater.

De presentatie verliep zo goed. De aandacht van de studenten was, ons inziens, optimaal en de feedback van de docenten was meer dan positief. Mijn aandeel was niet zo groot. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik in de afgelopen maanden enorm geleund heb op mijn collega-studenten. Dit op advies van een van de docenten.

Tijdens het project heb ik op het punt gestaan mijn studie op te geven. Ik was vast besloten om de handdoek in de ring te gooien. Het ontbrak mij aan energie, de wereld om mij heen voelde als chaos en in mijn mede-studenten ontdekte ik steeds vaker een spiegelbeeld van mijzelf. En let wel, vooral de minder prettige karaktertrekken werden mij voorgespiegeld. Ik had het gevoel dat ik dit, al met al, niet kon handelen. Het ontbrak mij aan vechtlust.

Toen ik telefonisch doorgaf dat ik wilde stoppen met mijn studie werd mij daartoe de gelegenheid geboden. De docent luisterde naar mijn argumenten en gaf mij alle ruimte. Ze besprak de mogelijkheid om de module over twee jaar over te doen, maar.... een tweede mogelijkheid was om deze keer niet te streven naar een 7 of een 8, maar te gaan voor een 5,5. Hiermee zou ik alsnog kunnen slagen. "En wat de groepsopdracht betreft", zo legde de docent uit, "zou je ook een stapje achteruit kunnen doen en observeren wat dat doet met de groepsdynamica. Kijk gewoon even wat er gebeurt."

En zo heb ik de opdracht overleefd. Hoewel ik normaliter graag de leiding neem in groepen als deze, liet ik het deze keer over aan een ander. Niet dat ik het altijd eens was... de verantwoording bij een ander laten was een enorm leerproces - laat ik het daar maar even op houden.

Erg zenuwachtig was ik niet. Ik heb wel vaker voor een grote groep mensen gestaan. Pas op het moment supreme stegen de zenuwen naar mijn keel en had ik het gevoel dat mijn adem werd afgeknepen. Maar goed, het is heel normaal om zenuwen te hebben als je presenteert. De anderen hadden er ook last van. Na de presentatie viel er een hoop gewicht van mij af. Ik voelde me opgelucht, doch enorm vermoeid. Dat uitte zich ook de dag later, want mijn accu was leeg.... volledig leeg. Zo moe... Ik heb gedaan wat je het beste kan doen en dat is luisteren naar mijn lichaam en toegeven aan de vermoeidheid.

De volgende dag had ik 's middags een afspraak met Ron, de psycholoog, samen met de psychiater. De kennismaking met de psychiater hield in dat hij mij niet op mijn best zag. De vermoeidheid tekende mijn gezicht. Even dacht ik aan het wegwerken van mijn wallen met make-up. Anderzijds bedacht ik dat ik geen 'masker' meer wilde dragen. Ik wil transparant zijn, eerlijk... er niet meer om heen draaien. Het is nu eenmaal wat het is.

Het gesprek kwam al gauw op de vraag wel of geen medicijnen. De diagnose was gesteld en hij adviseerde bepaalde medicijnen, maar aangezien ik het niet zo hoog op heb met medicamenten, gaf hij aan dat deze aard van depressies ook voorbij gaan zonder medicijnen. De beslissing legde hij bij mij. Begreep hij dan niet dat ik juist het maken van beslissingen, op tijden dat mijn hoofd een chaos is, moeilijk vind? Ik vind het lastig om dingen op een rijtje te krijgen, laat staan weloverwogen een keuze te maken. Hij gaf mij een notitie mee met de namen van de medicijnen die hij mogelijk gaat voorschrijven. Het idee erachter is dat ik deze zelf op internet (een neutrale site) ga opzoeken en bestuderen..... Mogelijk dat dit mijn keuze makkelijker maakt. En zo ging ik naar huis. Afgesproken is dat ik maandag laat weten waarom ik wel/niet kies voor medicijnen. In beide gevallen wenst hij onderbouwing. Hmmmm..... De reden waarom hij de keuze bij mij laat heeft alles te maken met mijn gemotiveerd zijn als ik zou kiezen voor medicijnen. De bijwerkingen kunnen de eerste twee weken (of langer) erg lastig zijn. 

Inmiddels heb ik de site bekeken en voor zover ik me kon concentreren ook 'bestudeerd'. Ben echter niet veel wijzer geworden dan was ik al wist.....  Een gesprek met mijn hubby leverde ook niet veel op. Op de vraag wat hij zou doen als hij in mijn schoenen zou staan, gaf hij als antwoord dat een psychiater sowieso niet zijn 'ding' was....  Bij navraag blijkt dat het zelfstandig naamwoord psychiater bij hem beelden oproept van psycho-analytisch onderzoek in de trant van Freud; liggend op een bank om vervolgens weggevoerd te worden in een dwangbuis.... plat gespoten.... (zucht)! 

Uit een telefoongesprek met een lieve, oude dame blijkt vervolgens dat gebrek aan kennis kan leiden tot 'bemoedigend' schouderklopjes. Ze had gehoord dat ik "wat last had van depressieve gevoelens"... en ze vond dat ik dan toch maar eens "een flinke meid moest zijn". In mijn gedachten zag ik haar naast prins Claus staan... hem bemoedigend op zijn schouder kloppend: "Nou toch maar eens een flinke jongen zijn, he???"

Dat station ben ik al heel lang geleden gepasseerd. Al jaren ben ik een flinke meid. Al jaren gaf ik een smile aan omstanders, terwijl ik me van binnen ronduit belabberd voelde. Misschien had ik jaren geleden al aan de bel moeten trekken.  Misschien had ik jaren geleden al met een psychiater moeten praten en pillen moeten slikken. Mogelijk had men de bio-chemie in mijn hoofd al jaren geleden kunnen stabiliseren. Of zeg ik hier iets geks???

Een ding is zeker... ik wil verandering. Ik heb het jaren zo geprobeerd, cognitieve therapie gehad en geprobeerd om een flinke meid te zijn. Ik heb mijn deel gedaan. Mijn laatste strohalm... misschien dan toch maar medicijnen en kijken wat er gebeurd???

zaterdag 19 april 2014

Lopen op een hellend vlak..


Het was een fijne week. Samen met vrienden een midweek naar Zeeland geweest. We kunnen goed met elkaar overweg en aangezien we wel vaker zulke uitstapjes gemaakt hebben, weten we precies wat we kunnen verwachten. Het is een kwestie van geven en nemen als je met z'n vieren in een appartement zit en dat gaat gelukkig altijd wel goed.

We hebben genoten van de zon, het fietsen, lezen,het bezoeken van steden en de avonden met elkaar. Het heeft me ook goed gedaan om er even tussen uit te zijn. Even geen school, geen huishouden, geen afspraken.... even helemaal niks. Opgelucht haalde ik adem.

... Totdat.... schijnbaar zo maar uit het niets ik werd overvallen door 'the blues', alsof er iets of iemand van binnen een kraantje opengedraaid had, waardoor alle energie, al mijn plezier van die dag weg stroomde. Er was geen reden... we hebben het leuk gehad. Er was niets gebeurd, niets gezegd... geen enkele aanwijsbare reden. Het leek zo onlogisch..... Ik vertelde mezelf dat ik me niet moest aanstellen. Er was immers geen reden om, juist in deze week van relaxing en verbinding maken, af te glijden.... en door het ijs te zakken.

Het was nog vroeg in de avond. Ik gaf aan dat ik mijn bed op wilde zoeken. Ik was moe, hondsmoe, maar in bed kon ik de slaap niet vatten. Mijn hubbie sloeg een arm om me heen. Even vond ik rust, maar toen hij in slaap viel, bleef ik rusteloos draaien in mijn bed. De wereld om me heen voelde als niks... alles leek waardeloos, zinloos... Niks is goed, alles lijkt zwart. Voelde me ondankbaar... Ik hoorde de klok buiten ieder half uur slaan....  Het lukte me niet om de schakelaar in mijn hoofd om te zetten....

Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen. Zodra twee merels buiten een duet startte om zes uur in de ochtend, opende ik mijn ogen. Een nieuwe dag... !

De wereld leek minder dreigend, al voelde mijn lijf alsof er een trein overheen gewalst was. Mijn hoofd zat dicht, alsof vogels er in nesten en voelde elke beweging als lopen op een hellend vlak. Geen houvast en altijd weer die dreiging weg te glijden... 

Inmiddels ben ik thuis. Nog niet helemaal in balans. Er komt veel op me af deze week... Normaliter geen probleem. Ik draai er mijn hand niet voor om. Maar nu vraag ik me af of en hoe ik het ga redden...... 

(wordt vervolgd) 

donderdag 10 april 2014

Bergopwaarts


Het lijkt weer bergopwaarts te gaan. In de afgelopen dagen lijkt het alsof ik meer energie heb en heb ik mijn interesse voor studie en/of sociale contacten weer terug. Kan me weer wat beter concentreren. Allemaal kleine veranderingen, waardoor ik het gevoel heb dat ik weer wat meer lucht krijg. In mijn hoofd lukt het me weer om wat dingen op een rijtje te krijgen en mijn emoties lijken wat meer onder controle. Wat inhoudt dat ik niet voor elke 'scheet' moet huilen.

Had vandaag een afspraak met een psycholoog en psychiater. Althans dat was de bedoeling, maar tijdens het gesprek werd me medegedeeld dat de psychiater niet beschikbaar was. Daar baalde ik wel van. Het klikte gelukkig wel goed tussen de psycholoog en mijzelf. Dat maakte ik me er wel bij kon neer leggen dat er geen gesprek kon plaatsen met een psychiater, al ik had graag de koe bij de horens willen vatten. De psycholoog - laat ik hem voor het gemak even Rob noemen (geen idee wat zijn voornaam is), bevestigde wel dat er sprake is van een depressie en gelukkig veegde hij 'de overgang' niet meteen van tafel. Ook hij is van mening dat het een en/en-situatie is. Een situatie waar wel wat aan gedaan kan (moet) worden. Rob stelde voor om na te denken over het gebruik van medicijnen. 

Ik ben er nog niet over uit. Aan de ene kant geloof ik niet in die ene wonderpil, aan de andere kant heb ik genoeg literatuur gelezen (zoals ik al eerder vermeldde) waaruit blijkt dat medicijnen kunnen zorgen voor een iets zonnigere kant van het leven. En stel dat dit bij mij ook het geval is.....  en misschien kom ik tot de ontdekking dat ik het veel eerder had moeten doen. Door de gesprekken met de huisarts en nu, vandaag met 'Rob' valt pas goed op hoe frequent deze donkere buien voorkomen in mijn leven. Mijn dagboeken onderschrijven deze conclusie. Zo'n conclusie maakt dat ik wel weer baal van mezelf. De negativiteit die me op zulke momenten hebben omringd, daar ben ik niet bepaald trots op.

Rob noemde het vandaag 'ziek zijn'. Depressie is een ziekte... Waarom weet ik niet, maar het kwam vandaag op een of andere manier 'binnen'. Ik heb er altijd zo anders tegen aan gekeken. Ik heb depressieve mensen nooit gezien als ziek en mezelf al helemaal niet! Vaak was de depressie te verklaren. Ongesteld worden, stress of greepverlies. Dat ze soms ook out of the blue ontstond, daar was ik me niet zo van bewust, maar het gebeurde wel. 

Over een paar weken is er een volgende afspraak. Volgens Rob zal er dan wel een psychiater aanschuiven en ik hoop dat ik dan in de gelegenheid gesteld zal worden om mijn vragen te kunnen stellen waarop ik duidelijke antwoorden kan krijgen, zodat ik de knoop door kan hakken. 

maandag 7 april 2014

Mijn amygdala viert carnaval....


Met enige twijfel heb ik het vorige logje geplaatst. Ik besef dat het consequenties voor mij kon hebben. Toch heb ik het gedaan... voor mijn eigen begrip, maar zeker ook om een stem te geven aan een taboe. Twee zelfs... een met betrekking tot de overgang en de ander met betrekking tot depressie. Mogelijk maakt de beschreven depressie onderdeel uit van de overgang/menopauze, mogelijk is het een onderdeel van een nieuw begin. En wellicht een mengeling van beiden. 

Voor de een is het een ziekte, voor de ander is het leerschool, een fase waar je doorheen gaat. En ook in dit geval geloof ik in beiden. Als ik naar mezelf kijk, dan ben ik overtuigd dat er sprake is van beiden. Deze week heb ik een afspraak met een psychiater. Mijn verwachtingen zijn te hoog gespannen. Ik ben me daarvan bewust. Weet ook dat dit wel eens op een enorme tegenvaller kan rusten. Ik verwacht echter antwoorden.... zijn het mijn hormonen, die mijn hele leven lang eigenlijk al voor problemen zorgen (PMS, postnatale depressie e.a.) of is het inderdaad een ziekte....? Net zoiets als suikerziekte of hoge bloeddruk. Met andere woorden functioneren mijn hersens niet zoals ze eigenlijk zouden moeten. Of zoals ik zelf steeds aangeef.... viert mijn amygdala continue carnaval en is mijn hippocampus soms lazerus?

Buiten mijn buien, die na verloop van tijd ook wel weer bijtrekken, is er verder niet (veel) mis met mij. Volgens statistieken ben ik slechts een van de tien duizenden depressieven.  Volgens Martin Seligman, een Amerikaans sociaal-psycholoog, bevinden we ons midden in een depressie-epidemie. Stelt me het feit dat ik niet de enige ben gerust? Nou nee... niet zolang een depressie mij van 'mijn padje' af weet te brengen. Niet zolang ik in rustige wateren verbaast achterom kijk en ontdek wat het met me gedaan heeft. Welke gedachten er in mijn hoofd kwamen... Gedachten die helemaal niet bij mij horen!

Bij het woord depressie denken veel mensen aan somberheid. Die somberheid hoeft echter, zeker in het begin, helemaal niet op de voorgrond te staan. Wat mij opvalt is dat ik, als het een tijdje goed met mij is gegaan, vergeten ben hoe het ook alweer was. Ik herken de depressie dan ook niet gelijk als deze weer op mijn deur klopt. In de voorgaande periode was het mijn hubbie die mij erop attent maakte dat mijn 'huilbuien' verdacht veel leken op.... Hij is heel voorzichtig met het opperen van zo'n gedachte... Daarbij staat hij heel breed voor de la waar onze keukenmessen opgeborgen zijn..

Als ik depressief ben, dan wil ik toch graag mee doen in de maatschappij. Ik probeer dus te doen alsof er niks aan de hand is. Bang dat als mensen merken dat ik niet mezelf ben, ze met een boog om me heen zullen lopen. Ik ben weinig inspirerend, traag, vergeetachtig en waarschijnlijk maak ik veel fouten.. en dat leidt (uit ervaring) tot irritatie en soms afwijzing. Zegt men iets over mijn gedrag, dat heeft dat geleid tot onzekerheid, zenuwachtigheid of ronduit huilen. Waar ik bang voor ben is dat medicijnen, die mogelijk worden voorgeschreven, dit patroon alleen maar zullen verergeren.

Er is nog zoveel waarover ik zou willen schrijven. Er is zoveel te vertellen.... Ik wil niet klagen, ik wil niet zeuren. Wat ik voor ogen heb is open te zijn over over mijn depressie / mijn overgang, zodat het een 'gewoon' onderwerp is, waar geen taboe meer op rust, waarover heel nuchter gesproken kan worden. Want uiteindelijk, zo wordt voorspeld door het WHO, zal depressie volksziekte nummer 2 zijn in het jaar 2020  en tevens een niet te onderschatten doodsoorzaak. Hoe groot is de kans dat jij wellicht te maken krijgt met depressie? Ofwel door eigen ervaring, je partner of iemand in je omgeving....

Daarom... wees wijs.... oordeel het boek niet naar de kaft....



woensdag 2 april 2014

Mijn 'overgang'

O

Waarom ik hier, open en bloot, mijn 'ding' neerschrijf, weet ik eigenlijk niet. Het is de 'schrijver' in me die me er toe aan zet. Ik besef heel goed dat er bekenden zijn die mijn 'gekriebel' lezen en ik loop het risico een etiketje op mijn voorhoofd geplakt te krijgen... Het zij zo... Het kan me op dit moment niet meer zoveel schelen. 

Sinds kort overvalt mij vaker het gevoel dat het me niet meer zo boeit wat (ik denk) dat anderen over mij denken. Ik vermoed dat 'de overgang' hiermee te maken heeft. Ik kan me herinneren dat mijn moeder (die gisteren overigens 90 zou zijn geworden, als ze nog geleefd had... gefeliciteerd, mam... ik heb nog even aan je gedacht!).. Ik kan me dus nog herinneren dat mijn moeder ooit tegen me zei in een moment van jeugdige crisis dat er ooit een moment zou komen dat de mening van anderen er niet meer toe zou doen. Een moment van bemoediging. Al heb ik, naar mijn gevoel, daar veel te lang op gewacht!

Enfin, wat half februari zo luchtig eindigt, betekent voor mij, achter gezien, het begin van een 'drama'.... Niet voor niets heb ik niet meer geschreven op dit blog. Als ik me voel, zoals ik me in de afgelopen zes weken voelde, dan komt er geen letter op papier. Een schrijversblok zou je het kunnen noemen, maar dat was het niet... 

In de maanden januari/februari speelden er verschillende gebeurtenissen. Het jaar startte al met een tegenvaller, aangezien ik de gespreksmodule van mijn opleiding, na een jaar keihard werken, toch net niet gehaald heb. Ik heb mijn schouders opgetrokken en in dezelfde week nog onder de nieuwe opdracht gestoken. Even waren er tranen op het moment dat ik hoorde dat het 'het net niet was' en verder was er geen tijd voor de emoties die horen bij een teleurstelling. Niet zeuren.... gewoon verder gaan. 

Toen volgde het bericht van de dood van T. Ik ken T. al vanaf mijn 12e jaar. T. is net even iets ouder dan ik en is, na een avonddutje op de bank, niet meer wakker geworden. Afscheid nemen was pijnlijk. Het besef dat onze groep 'ladies' nooit meer hetzelfde zou zijn zonder haar. Nooit meer een high tea of een sauna, waar we haar lach boven alles uit horen. En niet alleen het afscheid, maar ook de confrontatie dat ons/mij dit ook kan overkomen, doet me huiveren. Het besef dat we geen van allen het eeuwige leven hebben en dat, nu ik de grens van 50 gepasseerd ben, steeds dichter bij de dood kom. Ja natuurlijk, met een beetje goede wil van boven, heb ik nog een keer 50 jaar voor de boeg, maar het verlies van een jong iemand zo dierbaar, vertelt hoe reëel het kan zijn dat het geen 50 jaar meer is, maar dat de dag van jouw eigen afscheid al morgen kan zijn. Maar zoals het leven nu eenmaal gaat, klaren de gevoelens omtrent dit afscheid geleidelijk aan weer op.

Als ik in dezelfde maand mijn dochter zie vertrekken voor anderhalf/twee jaar naar Amerika/Canada,en mijn kat (mijn maatje) zijn zusje naar de poezenhemel zie verdwijnen en als ik dan ook nog eens ontslagen word, dan merk ik dat ik mijn controle verlies over de alledaagse dingen. 

Het is een meningsverschil met een mede-student, waardoor de stoppen doorslaan. Niet direct... nee, het heeft een nacht nodig voordat mijn lijf aangeeft dat het genoeg geweest is. Kortsluiting, zo lijkt het wel. Na mijn bed beland ik op de bank en heb totaal geen energie om iets te doen. Niet om voor mezelf te zorgen - nog niet eens om de telefoon op te pakken. Ik ben op... moe, wil niet meer... kan niet meer normaal denken. Flarden van gesprekken, gebeurtenissen krioelen door mijn hoofd. De weinige energie die ik heb verdwijnt naar mijn hoofd. De enige emotie die ik voel is verdriet... onwijs veel verdriet. Zoveel dat het gewoon pijn doet. Pijn in mijn hartstreek, pijn in mijn maag, pijn in mijn darmen... uiteindelijk pijn in mijn hoofd. 
Als eenmaal de tranen beginnen te stromen, dan is de kraan open en lukt het me niet meer om te stoppen. Vanuit mijn binnenste ontstaat een kolk, die uiteindelijk ontsnapt uit mijn keel, door mijn mond. Mijn oren horen een gejank, zoals een wolf jankt tegen de volle maan. Ik schrik er van... 

Als hubbie eind middag thuis komt, zit ik nog steeds op dezelfde plek. Moe, doodmoe... nog steeds in mijn pyama, mijn haren wild, mijn gezicht ongewassen en mijn tanden nog steeds niet gepoetst. Het enige dat ik uit weet te brengen is: 'Ik wil niet meer - ik kan niet meer. Ik ben moe!'

Het is niet de eerste keer dat hubbie dit tafereel aantreft. Hij blijft heel kalm, houdt mij vast en streelt over mijn hoofd. Na enige tijd komt er hortend, stotend uit en heel verward uit wat er zoal door mijn hoofd gaat, wat het met mijn lijf doet... 

Dit is nog maar een fragment... 

We zijn nu zes weken verder. Hoewel we niet meteen gehandeld hebben, zijn we uiteindelijk wel naar de huisarts gestapt. Van de huisarts naar een psycholoog, want zoals ik al schreef, dit is niet de eerste keer dat ik zo'n heftige reactie ken op greepverlies. Het gekke is, echter, dat als ik nu terug kijk, dat ik niet kan begrijpen hoe ik van het ene moment op het andere zomaar ineens kamp met gevoelens als 'niet meer willen'. En voor wie het niet begrijpt... 'niet willen' houdt in dat ik geen zin meer heb in dit leven. 

Nu ik weer 'bij mijn positieven' ben begrijp ik die gevoelens niet. Ze horen niet bij mij... want heb ik niet alles wat een vrouw zich wensen kan? Ik heb een lieve echtgenoot, die echt goed voor me is. Ik heb twee fantastische kinderen. Kleinkinderen die voor mij het zonnetje in huis zijn. Ik heb een dak boven het hoofd, brood op de plank en ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb een goed stel hersens, doe ook leuke dingen, heb mensen om me heen en er zijn genoeg uitdagingen - vervelen doe ik me niet. 

De vraag die ik dan ook bij de huisarts neerleg is in hoeverre mijn gevoelens, die zo op zijn kop staan, te maken kunnen hebben met de overgang. Een vriendin maakte mij attent op de film 'Uitgebloe(i)d', waarin ik mij zo enorm herkende (behalve de behoefte om van partner te wisselen). Echter, naar mijn gevoel, veegt de huisarts het idee van 'de overgang' zo maar van tafel. Zijn focus ligt op 'depressie' en hij denkt aan het voorschrijven van antidepressivia. 

Ik ken dubbele gevoelens. Aan de ene kant ben ik bang voor deze medicijnen. Met name voor de bijwerkingen. Aan de andere kant heb ik genoeg gelezen over depressie om te weten dat de hersenen gebaat kunnen zijn met dat extra stofje. Ik denk aan Mike Bodde, die in zijn boek 'Pil' beschrijft wat depressie met hem doet en hoe Anafranil van hem een 'normaal' mens maakt. Ik denk aan professor Kuiper die in zijn boek 'Ver heen' beschrijft welke psychosen hem achtervolgden door depressie en hoe ook hij geholpen werd met medicijnen (en creatief bezig zijn). Ik heb echter besloten om in gesprek te gaan met een psychiater en uit te zoeken wat er met mij aan de hand is.

Ik heb er nooit al te veel aandacht aan besteed (uit schaamte vooral), maar gevoelens van depressie zijn niet bepaald onbekend voor mij. Als ik mijn levenslijn bewandel, dan zie ik altijd weer momenten opduiken dat het mis gaat met mij.... en dat ik er ook weer bovenop kom. Tja, dat is mijn geluk... de enorme vechtlust om toch iets van het leven te willen maken. 

Dat het voor een groot deel tussen mijn oren zit... dat zal vast wel. Carl Rogers legt zo mooi uit dat hoe groter het gat tussen de persoon die je nu bent en de persoon die je zou willen/moeten zijn, hoe groter de pijn. Ik herken dit wel, ervaar het ook zo....

Tot sinds kort kende ik daar een schaamtegevoel bij. Alsof ik schuld ben aan het feit dat ik niet ben wie ik zou willen/moeten zijn. En dat de omgeving, mijn opvoeding en de mate van kwetsbaarheid geen rol zouden spelen in deze. Niet dat ik het nodig vind om met een vinger te wijzen. Het is echter belangrijk om in te zien dat schaamte hier niet op zijn plaats is. Uiteindelijk ben ik wie ik ben, op dit moment... ik ben gevormd door het leven en alles wat daar bij komt kijken. Ik ben wie ik ben.... 

Ik heb stil gestaan bij 'de overgang'. Daarbij bedoel ik misschien wel de menopauze, maar tegelijkertijd zie ik niet alleen het verhaal van oestrogenen, niet meer ongesteld worden, de hot-flashes en alle andere verschijnselen, maar meer nog de overgang van de vruchtbare vrouw en zoals het ook in de film wordt gezegd: 'de uitgebloeide vrouw'. Zoals de puberteit een overgang is van kind richting volwassenheid, zo voel ik me nu van de onverzadigde vrouw naar de verzadigde vrouw. Het woord zaad, rijpe vrucht, maakt het voor mij visueel. Ik zit midden in dit proces. Het is haast te vergelijken met de geboorte... en dat gaat over het algemeen niet zonder pijn en/of moeite.

Nu ik weer enigszins helder kan denken, voel ik hoe moed mij weer drijft. Vertrouwen in de toekomst. 'Het komt wel goed, schatje!'

Het zijn de littekens van afgelopen weken die mij pas op de plaats doen maken. Mijn agenda ordenen - niet te vol, chaos accepteren en op de dagen dat ik veel energie heb, niet alles in een keer 'opmaken'  door als een gek te keer te gaan... denken dat je de hele wereld aan kunt. Hoe lastig ook - accepteren dat accuraat zijn en snel handelen even niet meer behoren tot mijn competenties. Ben gewoon weer even terug in de puberteit.... toen vergeetachtigheid en sloomheid heel gewoon waren. 

Ach ja..... 'Het komt wel goed schatje... ' Echt wel... !