MAC versus Samsung

Sinds geruime tijd is het telefoonabonnement van mijn hubbie afgelopen. Dit creëert een mogelijkheid om een nieuwe telefoon aan te schaffen. Over het algemeen weet hij wel wat hij wil en dat, zou je denken, vergemakkelijkt de aanschaf van zijn nieuwe speeltje. Alles behalve dus..


Hubbie is goed op de hoogte van de laatste technische snufjes en ook van de nieuwste technologische hoogstandjes die nog moeten komen. En dat is wat het zo lastig maakt. Hij is geduldig en kan goed wachten tot de nieuwste modellen worden uitgegeven. Echter... zodra de nieuwe modellen binnen komen, is er, gezien de snel opeenvolgende ontwikkelingen op dat gebied, alweer nieuws over de nieuwste modellen die over een paar maanden weer uit zullen komen. En zoals ik al zei, hubbie is erg geduldig... kan goed wachten... foreverrrr!!


Vorig jaar september wilde ik, na een financiële meevaller, een tablet voor hem aanschaffen voor zijn verjaardag. Nou ben ik een Apple-fan en hubbie is een trouwe Samsung-klant. Er is weinig waar hubbie en ik over twisten, maar dit item is hot hier in huis. Hij sprak over de nieuwste Samsung-tab en ik wilde eigenlijk wel een Ipad. Voor alle duidelijkheid, de tablet is er nog steeds niet... ongekend... mijnheer wilde weer wachten tot de nieuwste tablet er is. Over twee maanden is hij weer jarig en we spreken nog steeds over de tablet die hij voor zijn verjaardag zou krijgen. Met andere woorden, we spreken nog steeds over de tablet die hij dit jaar voor zijn verjaardag krijgt!


Soms helpt de natuur een handje. Het telefoonabonnement van hubbie, waarover ik sprak, was in mei afgelopen en halverwege juni begaf zijn Samsung-mobieltje het. Het scherm had de geest gegeven en zonder scherm is navigeren onmogelijk. (Echt Samsung - ik heb nog geen Iphone gehad die het na twee jaar al begaf!) en dus was hubbie wel verplicht om een andere aan te schaffen, aangezien hij wel bereikbaar wilde blijven/zijn.


Ik heb geprobeerd hem te overtuigen om over te stappen op Apple, maar helaas het mocht niet baten. De nieuwste Samsung is wel zo mooi, in zijn ogen. 
Deze week is mijn MacBook Air binnen gekomen en heb ik hubbie laten 'spelen' met mijn nieuwe laptop, omdat ik zelf een afspraak buiten de deur had. Toen ik 's avonds thuis kwam meende ik toch echt een glinstering in zijn ogen te zien.


Zou hij dan toch, heel misschien, de betovering van Apple ondervonden hebben? Wie weet, ik zal vandaag nog een keer beginnen over Ipad - ben benieuwd hoe hij reageert.

Genealogie

Sinds gisteravond ben ik weer helemaal in de ban van genealogie. Genealogie is voor mij een sport van komen en gaan. Als ik er eenmaal aan begin, dan ben ik als een verslaafde, die geen tijd heeft om naar bed te gaan en kan ik uur na uur op internet zoeken naar mijn voorgeslacht. Mensen die hun stamboom onderzoeken weten waar ik het over heb. 


Mijn liefde voor genealogie is begonnen door over de schouder van mijn vader mee te kijken. Hij heeft een eerste opzet gemaakt van zijn familie en hij had een aardig beeld van zijn voorouders tot in ergens in de 15e of 16e eeuw, misschien wel ouder. Er was niet veel dat ik met mijn vader deelde, maar genealogie gaf ons een zekere band. Ik zocht op het internet met hem mee en ik verraste hem regelmatig met nieuwe, aanvullende namen voor zijn verzameling. Al voor zijn overlijden heeft mijn vader mij al zijn boeken en gegevens aan mij overgedragen en ik heb kans gezien om alle namen in een genealogisch computerprogramma in te brengen, zodat we een duidelijk overzicht hadden van zijn gegevens. 


Omdat genealogie veel tijd vergt heb ik deze hobby echter geruime tijd de wacht moeten aanzeggen. Ik kwam er maar niet aan toe om op zoek te gaan naar nieuwe namen, nieuwe gezinnen..


Nu heeft mijn vader veel gegevens over zijn voorgeslacht, maar van mijn moeder weet ik haast niets. Haar meisjesnaam is De Kock, maar het is lastig zoeken, want soms schrijf je De Kock als De Kok en ook als De Cok of De Cock.. waar moet je beginnen?


Nou wilde het toeval dat ik gisteren via Google op Hyves terecht kwam en hier vermeldde iemand zijn voorgeslacht als De Kock. Ik zag geen aanknopingspunt, maar ik heb zijn gegevens wel geprint en opzij gelegd. 


Nog dezelfde avond (nou ja, het was midden in de nacht) kwam ik, per toeval, gegevens tegen waarin de naam van mijn opa's vader, mijn overgrootvader dus, werd vermeld en gaandeweg begon het balletje te rollen.


Toen ik het uitgeprinte stuk erbij pakte, ontdekte ik dat de gegevens wel degelijk overeen kwamen. Mijn overgrootvader en zijn overgrootvader bleken namelijk broers te zijn. De gegevens van over-overgrootvader en verder kon ik  dus wel degelijk invoeren in mijn systeem.


Mijn eigen vader heeft altijd moeite gehad om gegevens van mijn moeders voorgeslacht uit te zoeken en dankzij de moderne technologie was het voor mij mogelijk om deze informatie te vinden! Wat zou mijn vader (en moeder) blij zijn geweest met deze aanvulling. Jammer dat hij er niet meer is. Ik had graag zijn gezicht willen zien! 

Haar eerste pop

Iedere keer als de kleine meid hier geslapen heeft en oma haar uit haar bedje tilt, dan wijst ze steevast naar de porseleinen pop, roept 'tie' en er verschijnt een grote lach op haar gezicht. In eerste instantie dacht ik dat ik ze in de spiegel keek, die onder de porseleinen pop hangt en dat ze moest lachen om zichzelf, maar vandaag zag ik duidelijk dat ze de pop bedoelde.


De porseleinen pop is al oud en niet geschikt voor kinderhandjes. En alle poppen, die mijn dochter ooit gehad heeft, zijn in het bezit van haarzelf. En zo kwam het dat oma, na het fruithapje naar de speelgoedzaak op de hoek wandelde om aldaar op zoek te gaan naar een kleine, zachte knuffelpop. 


Dat viel eigenlijk nog wel tegen. Of de pop is te duur, of te groot en toen ik dacht een geschikte pop gevonden te hebben, bleek dat de pop bewegende oogjes had. In gedachten zag ik de kleine meid al peuterend de oogjes slopen en in haar mond stoppen... dus ook deze pop ging terug in het schap.


Uiteindelijk, in een zaakje met huishoudelijke artikelen, vond ik een kleine, kale knuffelpop. Exact datgene wat ik in mijn hoofd had. Klein genoeg voor haar handjes en zacht genoeg om te knuffelen. Geen bewegende of losse delen... Voor een paar centen was ik een popje rijker.


De kleine meid was er maar wat blij mee. Vanaf het moment dat ze de pop in haar handen kreeg, legde ze de pop niet meer neer. De pop werd geproefd en beproefd. Onder de stoel, op de stoel, boven de stoel, in haar mond, boven haar hoofd.. Het mooiste was dat ze tegen de kleine pap brabbelde. Net als een klein moedertje. 


Poplief werd een geliefd voorwerp om in te zetten in haar nieuwe spel, namelijk de pop op de grond laten vallen en oma aankijken om deze weer voor haar op te rapen. Ze kan er wat van en ze weet van geen stoppen. Ze wordt pas afgeleid als het tijd is voor een Liga-koek en een bekertje Diksap. Dan is poplief niet meer in beeld en stort ze zich vol genoegen op het lekkers dat er in gaat als (Liga-)koek.

Een laatste groet

We brachten haar vandaag ons laatste groet. Met een gevoel van dankbaarheid dat ik haar hebben mogen leren kennen en voor de vele gezellige, goedlachse momenten die met elkaar hebben gedeeld. 


Zoals ik (misschien wel te) serieus in het leven sta, zo maakte zij van elke dag een feestdag, leek het wel. Van de foto's die men deelde door middel van een Powerpoint-presentatie kon men aflezen welk een energieke, vrolijke meid ze is geweest. 


We begrijpen het geen van allen. Hoe kan het gebeuren dat iemand zomaar, ineens, wegvalt? Hen die haar nabij waren, kennen boosheid. Boosheid naar de Schepper, die hun gebed niet verhoord heeft. Hoe heeft een God een moeder van twee jonge dochters, nu al terug kunnen roepen?


Ik probeer er in te berusten. Er is veel dat wij niet weten en niet kunnen begrijpen. Ik weet dat er ooit een moment zal zijn dat wij het grote geheel beter zullen kunnen overzien en dat we zullen begrijpen wat nu zo ongrijpbaar is. Zo onwezenlijk..

Lezen

Een van de onderwerpen dat mij aansprak op school was het Stenen Tijdperk. Ik vond het enorm boeiend te leren over hoe mensen in die tijd leefden. De TV-serie ' The Flinstones' deed daar nog een schepje bovenop. Mijn fantasie werd meer en meer uitgebreid. 


Jaren geleden wees mijn vader ons op de boeken van de schrijfster Jean Auel. Haar serie 'De aardkinderen' bestaat uit zo'n vijf boeken. Vijf dikke pillen, die, als je de kans krijgt, in een adem uitleest. Ik heb destijds al die romans uitgelezen en het verhaal is, in tegenstelling tot andere boeken, ook blijven hangen. 


Laatst gingen we met vrienden naar Drenthe voor een kort weekje vakantie en uiteraard zijn we gaan kijken naar de Hunebedden en het bijbehorende museum. Al rondzwervend door het museum voelde ik me helemaal in mijn element. Ik stelde mezelf de vraag of ik zo zou kunnen leven. Zonder media; geen telefoon, geen TV, geen laptop.... leven met alleen de stamleden om je heen. Hmmm.....


Jean Auel heeft een zesde boek geschreven en het staat inmiddels gespijkerd op mijn E-reader. Echter voordat ik het boek zal openen, wilde ik weer even de sfeer proeven van de eerste vijf boeken. Mijn geheugen verversen... en jawel, ook deze keer heb ik de neiging om ze in een ruk uit te lezen. 


Tijdens het lezen ontstaat er ergens een verlangen naar vrijheid, een zijn met de natuur en minder bloot staan aan (elektronische) prikkels. Het zelf zorgen voor (onbespoten) voedsel en het samenwerken met andere vrouwen van de stam. 


Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik die tijd niet overleefd zou hebben en dat ik wellicht al op jonge leeftijd zou zijn gestorven vanwege een blindedarmontsteking of misschien wel tijdens een bevalling. Ik zou ook zeker moeite hebben gehad met de kou in de winter.


Nee, dan toch maar liever deze tijd, al zou het voor mij allemaal wel wat langzamer mogen. Met z'n allen meer in het NU leven. Meer omzien naar elkaar en weer leren leven als een stam. 

Dankbaarheid

Het zijn de kleine dingen die het doen.


Het kan me soms zomaar overvallen. Een klein gebaar of iets dat er altijd al was, maar wat we nog nooit is opgevallen. Het kunnen de kleuren aan de horizon zijn of ontdekking van sterren op een heldere nacht. Het kan een opmerking zijn van iemand of pietpraat van een kind. 


Het zijn die kleine dingen, die mij een gevoel geven van intense dankbaarheid. Dankbaar voor het feit dat ik hier mag zijn. Dat ik mag leren, mag groeien en dat ik van betekenis voor een ander kan en mag zijn.


Vandaag ontdekte ik dat onze vlinderstruik in bloei stond. Waarschijnlijk is hij al wat langer in de bloei, maar vandaag viel me pas op hoe vol de struik was en hoe lekker of dat hij rook. Door de regen heen, scheen de zon voor een moment. De stralen waren warm en aangenaam. Dit lokte mij naar buiten om even stil te staan in mijn eigen, kleine tuintje.


En of het nog niet genoeg was, al dat moois dat aan mijn oog voorbij trok en dat wat mijn neus kado kreeg, ik kreeg ook nog eens visite van een kleine, bonte vlinder, die net als ik genoot van de geur (en nectar) van de vlinderstruikbloesem. 


Zo af en toe waagt zich zo'n bont, gevleugeld rups-je zich in mijn tuin. Helden zijn het, want voor ze het weten belanden ze in de poten of, erger nog, in de bek van een van mijn vier monsters, die, alles wat zich durft te bewegen in onze tuin, vangen voor eigen plezier.


Ik kan er naar kijken alsof ik nog nooit van mijn leven een vlinder heb gezien. Het verbaast me dan ook, keer op keer, dat elke vlinder er weer anders uit ziet. De Schepper moet toch wel heel veel fantasie hebben gehad, toen Hij de wereld geschetst en gemaakt heeft.

Fly-lady

Vandaag heb ik de moeite genomen om mijn huishouding weer wat meer te structureren. Er is altijd wel een mate van structuur, maar nu ik nog steeds geen uitzicht heb op een baan, nam ik de tijd om mijn 'routines' en 'zones' nog eens onder de loep te nemen. 

Ik ken op dit moment geen strak regime van een 40-urige werkweek meer en dus paste ik mijn doelen en planning volledig aan. Dit heb ik gedaan met de handvatten die Flylady mij vele jaren geleden heeft aangereikt.

Haar organisatie van het huishouden maakt dat je wat meer relaxed om kunt gaan met AL die dingen die je nog moet doen. Immers je huishouding is nooit klaar!

Flylady liet mij kennis maken met mijn eeuwige drang tot perfectie. Ik heb inmiddels geleerd om dit los te laten en tot het besef te komen dat niet alles in een dag af hoeft. Als je een half uur volledig geconcentreerd bezig kunt zijn met een aspect, dan blijkt dat meer effect te hebben dan het zogenaamde multi-tasking van bijvoorbeeld een uur.

Vanochtend heb ik in mijn map, op eigen wijze, veranderingen aangebracht en weer op orde gebracht, met ruimte voor studie, sollicitaties, schrijven en leuke dingen die op mijn pad komen. Ik heb er helemaal weer zin in.

Verwijzing: www.flylady.net

P.s. Voor hen die mij kennen; Neen, ik heb geen aandelen!

Markt

Mijn moeder maakte haar kleding altijd zelf. Vanwege haar overgewicht was het niet makkelijk om leuke kleding in de winkel te vinden. Ze was erg handig met haar naaimachine en maakte in een handomdraai jurken, rokken en soms blouses voor zichzelf en dat vaak voor een prikkie.

Haar plezier in naaien maakte dat ze altijd op zoek was naar leuke stofjes. Elke week fietste ze naar de markt (toen ze wat ouder werd, werd ze door pa gebracht met de auto) om daar haar slag te slaan. En niet alleen de stoffenkraam werd met een bezoek vereerd. Eer ze naar huis ging, was haar tas volgeladen met producten van de markt. Kaas, fruit, groenten en ditjes en datjes.

Soms ging ik, op haar verzoek, met haar mee naar de markt. Maar echt leuk vinden deed ik het niet. Niet alleen, sleurde ze me van kraam tot kraam, maar alles wat ze kocht belandde uiteindelijk in mijn armen. Met mijn fiets vol beladen reden we dan naar huis, waar we bij een kop koffie/thee wat lekkers verorberden, uiteraard ook meegebracht van de markt.

Ik ben niet helemaal zoals mijn moeder. Ik struin niet wekelijks de markt af, maar zo af en toe haal ik mijn boodschappen van de markt. Ik vind het dan heerlijk om, net als mijn moeder, van kraampje tot kraampje te lopen. Zoekend naar aanbiedingen en/of aparte dingen. En al te vaak kom ik thuis met dingen die ik eigenlijk niet echt nodig had. Maar het gebeurt ook dat ik nou net dat ene item vond dat ik in de winkels niet meer kon krijgen.

Het heeft wel wat die markt. Vooral als het weer wat zonnig is. Dan blijken de mensen geen haast te hebben en is het haast gezellig - zo onder elkaar. De marktkoopmannen doen hun best om je te lokken.

Bij de kaasboer mag je dit proeven en bij de groenteman krijg je een onsje extra, op kosten van de zaak. De Goudse wafels ruiken lekker, maar ik sla ze toch maar liever af deze keer. Bij de visboer is het druk... ah, de nieuwe haring neemt gretig aftrek. Nog een paar sokken voor mijn hubbie en dan is het tijd om naar huis te gaan.

En in het voorbij lopen van de stoffenkraam, dacht ik even aan haar en hoorde ik het zoemen van haar naaimachine.

Twee trotse oma's

Wat doen twee oma's die beiden op dezelfde dag op hun kleinkind oppassen?

Exact, die komen samen...

Het was zo'n leuk gezicht om beide kleintjes, met een leeftijdsverschil van slechts een maand, met elkaar in de weer te zien. Het lijkt net alsof de kleintjes elkaar kunnen verstaan als ze hun baby-gebrabbel met elkaar delen. En ik denk dat ze elkaar nauwlettend in de gaten houden. Mijn kleinkind tijgert door de kamer en haar kleinkind zegt al wat meer. Ze stimuleren elkaar.

Na het fruithapje namen we de kleintjes mee naar de kinderboerderij. Mijn kleine meid keek haar oogjes uit,

terwijl haar manneke op weg naar de kinderboerderij al in slaap was gevallen.

Op weg naar huis was mijn kleine meid ook al snel vertrokken.

De frisse lucht had hen goed gedaan. De een at twee sneetjes brood en de ander dronk een fles pap.

Vermoeide voeten van het lopen werden omhoog gelegd, bij een warme beker thee, terwijl de kleintjes hun middagdutje deden.

En van slapen krijg je blijkbaar ook een enorme honger, want het Liga-koekje ging er in als koek....

Om de file voor te blijven ging oma en haar kleine jongen op tijd weer naar huis en veel en veel te vroeg kwam papa zijn kleine meid weer ophalen.

Time really flies when you are having fun!!

Geen woorden nodig

Testbeeld - vandaag geen uitzending

Afscheid

Na thuiskomst hebben we onze schouders gezet onder de werkzaamheden die daaruit voort komen. Binnen een mum van tijd draaide de wasmachine en waren de koffers uitgepakt. De haarvlokken van de poezen werden opgezogen en voordat we het wisten zaten we met een beker thee op de bank. Echt teamwork!

De dag leek zo perfect, totdat we opgeschrikt werden door het bericht dat hubbie's nichtje, met wie hij als kind is opgegroeid, een hartinfarct gehad had gehad. Het zag er allemaal niet zo goed uit.

We zagen elkaar eigenlijk alleen nog maar tijdens feestdagen en verjaardagen. We kennen haar als levenslustig, altijd in voor een grap. Zo'n heerlijk positief mens. Haar dochters en zij waren zes handen op een buik. Kwam niet aan mama, want dan had je twee meiden op je dak en vice versa.

Haar lange, blonde haren was haar 'trade-merk' en naast haar dochters kende ze maar een, nou nee, twee passies. Haar wolfshond en haar auto. Haar man stond ook nog ergens op haar lijstje, al moest je wel even zoeken.... Maar hij hield van haar als van geen ander. En zij van hem.

Haar humor was aanstekelijk, Hoe vaak hebben we niet op de bank, bij haar moeder thuis, gelachen met elkaar. Vooral als de verhalen van vroeger over tafel gingen. Het gezin kende een reeks herinneringen, die regelmatig herhaald werden, maar ze bleven leuk om te horen.

Bij ons laatste weerzien ontdekten we dat we beiden graag het spel Sequence speelden. En nog maar pas kreeg ik een sms-je van haar om een afspraak te maken. Ze daagde ons uit..... We zullen echter nooit weten wie van ons een winnaar had kunnen zijn.



Op het moment van schrijven, is ze er niet meer. We hebben voor haar herstel gebeden en velen met ons, maar het heeft niet mogen baten. Ze is niet meer in ons midden. 

Slechts 45 jaar. Ze had nog niet mogen gaan... Een besef dat het leven heel betrekkelijk is. Wat vandaag is, kan morgen over zijn.

Meis, je wil niet weten wat dit met ons doet! We zullen je missen, echt, we zullen je missen.

Wandelen

De mannen hadden er niet zo'n zin in, maar ik werd onrustig van het binnen zitten. Na de lunch trok ik mijn wandelschoenen aan en samen met mijn maatje ben ik erop uitgetrokken. Door het bos, over wegen, door struikgewas, door dorpjes en uiteindelijk over heuvels door de bossen terug, om dan in het vakantiehuis, moe, maar zeer voldaan weer met je benen omhoog te gaan zitten of liggen.

De wandelroute is niet eens zo heel lang, maar we hebben er wel mooi twee uur over gedaan. Er is altijd wel iets te zien.

Het mooiste wat ik vandaag hoorde en zag was het geluid en vliegen van een, wat wij denken, tweetal haviken boven ons hoofd. Zulke prachtige vogels.

Ik had dit niet graag willen missen.